Netgedichten

netgedicht (nr. 58.181):

Ostia, 1975

Daar lag een man op het strand,
ze reden met zijn auto over hem heen,
een schandknaap en drie Sicilianen
hebben hem overmand,
tot moes geslagen en verbrand.

Ze hebben zijn schoonheid uitgewist,
smeten hem als een merksteen
met hoge hijskranen
in de ocaan.

Hoe durfden ze dat rijke leven dood te slaan?
Hij kraste nog een vis in het zand,
die hij met zijn bittere tranen heeft gekruid.
Zijn passie glansde vanaf iedere centimeter huid.

Op de plek van zijn moord staat een gedenksteen,
ik ben er meerdere keren omheen gedraaid,
ik heb in het hete zand gegraaid
en naar zijn immense eenzaamheid gekeken.

Pier Paolo Pasolini,
de misdaad op hem is nog lang niet verwaaid
en ze hebben zijn ziel niet kunnen breken,
die aanhangers van Mussolini.