Alle inzendingen over lijfelijkheid

een bed van rozenvlees doortrekt mijn aderen krimpend van begeerte naar water in de woestijn alle luchten wuiven weg terwijl onze genen zich stempelen in spiegels gelijk van adem en bloed omtrek ik jouw middellijn drink jij mijn zielswater met omarmen van huid en inlijven van schaamte…

nadien valt honing uit de bomen even onaanraakbaar als lucht onder steen er is genoeg winter te gaan voordat blauw een kleur is en groen de aarde nog altijd borstelt het water zijn tanden, ondergaat huid terloops onbekommerde rilling krakend de ruggengraat in vertraging zeer dicht naderend terwijl dit later lijkt op dat voorheen…

Voelen doe je in je hart, niet enkel met de huid. Vreugde, zorgen en ook smart, maken een stil geluid. De stemming en ook het gemoed, voelen wij mensen aan. Subtiel is het, vaak onvermoed, voor wie 't niet kan verstaan. Een korte blik in 't voorbijgaan, soms huilt dat in verdriet. Een smart die weinigen verstaan, zo zichtbaar is het…

Twee wezens, uitgeteerde lijven Waarmee ze elkaar warmte boden Twee menselijke bijna-doden Van vrees zien zij elkaar verstijven Volwassenen, vel over been Een laatste kus, meerstemmig huilen Niet langer samen kunnen schuilen Door wat voor kort onwerkelijk scheen Niet meer lichamelijk aanwezig Bruut weggevaagd, intens gehaat Zijn ook…

fijngesneden appelgroen gestreepte mouwen opgestroopt deinend op borsthoogte vlezige vulmond rose moerbei ivoorbeklede lachspier beneveld door een perzikfluwelen vruchtlichaam staande in de deuropening gaande met besliste tred beklonken en hoorbaar fluisterend bruinogig engelengezicht amandelrijp dorstig naar mosgroen neigend naar…

hoe rekbaar ben je, bast waar je in huist hier voel je heel zacht aan, op andere plaatsen harder plooien op plekken waar je ze liever niet ziet er valt geen ontkomen aan het fysiek blijft ongrijpbaar toch belangrijk daar huist de ziel die je doet stralen als een dagvorstin zodra ogen elkaar vinden nog voordat vreemde vingers jouw pantser…

Aarde onder voet wind fluistert door het leven adem van de boom Mijn huid volgt de lijnen van de wind de aarde ruikt naar regen, mijn voeten de aarde omarmen. Onder de zon bloeit mijn lichaam als een bloem mijn adem mengt zich met de geur van de bossen, warm en zacht. De aarde kust mijn voeten, de lucht kust mijn gezicht mijn hartslag…

Poëzie, lijfelijkheid waarbij elke pennentrek aait bij 't geDICHT te dromen en de dichter met het gedicht is klaargekomen.…

warmte de vering geborgenheid kortom louter pluspunten voor ons lijfelijk geluk…

Al speurend langs mijn lijf, ben tenslotte een normaal wijf, zijn er dingen meer dan genoeg, die me verbazen, niet laat, eerder vroeg. Begin bij mijn tenen, langs hielen omhoog, mijn kuiten, knietjes, dijen, zijn in de loop der jaren flink gaan uitdijen. De grilligheden van het leven, zeg maar. Bij mijn billen aangekomen, die ik…

Dank je wel dat je mij mijn leven teruggeven hebt Mijn toppen en mijn dalen Mijn gevoel van liefde, lijfelijkheid Mij deed trillen alle dagen Jij die alle mannen bent Die met mij deelden hun verlangen In woorden weliswaar en soms een kus Dank je wel dat ik tot leven weer kon komen inclusief de tranen en verdriet Het heeft mij iets…

heb de regen voor jou gevangen en gespannen in een boog onder een poort van hemelse kleuren zwelt ons lijfelijk verlangen maar houden we het droog?…

Haar handen openen zich naar het hemeldak zij groeien naar de lucht. Haar onbevangen mond proeft zinnenstrelende smaken van oneindigheid. Het zonlicht koestert de hongerige huid haar ogen volgen een vogelvlucht. De onverstoorbare tijd verlaat de zomer het tanige lijf kromt zich nu de winter komt. Zo bedachtzaam stromen de woorden uit…

Begin bij jezelf oefening in aandacht voor je lijfelijkheid voelen en luisteren naar het orgaan dat je huid heet zo wordt je redder van het leven dan kan je de ander ook leven geven en helemaal aan de lijve ontmoeten…

natuurlijk kan je afwezig zijn zonder lijfelijk afwezig te zijn zodat er in een menigte dikwijls veel meer mensen afwezig zijn dan zij die werkelijk aanwezig zijn zo ken ik iemand die volgens zijn zeggen nooit ergens echt aanwezig is geweest…

Er werd bij ons een bioscoop gebouwd Waar ‘Lawrence of Arabia’ ging draaien De opening ervan kwam hij verfraaien En daar heb ik hem lijfelijk aanschouwd Een halve eeuw geleden, maar het maakt Dat nu zijn dood mij toch een beetje raakt…

alles relatief en gelijk, toch broedt in de ziel een rusteloos heimwee naar de stilte van een vroeg begin in tijd, resten van een ander leven wat de weerstand naar het einde voedt, die bijzonderheid te herontdekken op de gemiste treden van de werkelijkheid, om niet bang te zijn te sterven, maar voor de onvolkomenheid van het lijfelijk…

Slappe koude thee verroosterd brood verschimmelde kaas dat is zijn middagmaal en dat niet één dag, maar allemaal alle dagen loopt hij gekweld hij accepteert lijfelijk het huiselijk geweld zijn dagen zijn geteld.…

ik hoop dat de familie lijfelijke troost ondervindt…

ben ik dan een zot zo vol van lijfelijk genot of door en door rot een droom je kent ze wel of niet: verhaal halen op je lief zonder te bezeren en ruimte geven aan je jaloers ongerief…

Het weerzien was dan ook mooi en onbeschrijflijk Niemand scheidt ons nog, geestelijk of lijfelijk.…

Ik vlucht omdat je bent wie je bent, lijfelijk, lawaaierig, te jong. Ik heb je niet lief, ik lieg. -------------------- uit: "Tijd", 1986.…

stel dat ik verdwijnen kon niet lijfelijk maar uit de ogen van mensen stel dat ik opnieuw begon als dat zou kunnen zou ik dan iets anders wensen als leven eindeloos zou zijn zou iets waarde hebben zou ik wel zijn wie ik ben zou ik de mensen mijden of hen omhelzen en kennen wat ik nu ken wat is het dat mij belet of ben ik simpel…

ik flankeer mezelf treed uit gedachten aanschouw, divergeer wijdlopig reik tot lijfelijk afscheid ik land mijn walvislichaam op zwaartekrachtig zand tegenover dunne kustlijnen breek ik mijn laatste glazuur, kristallijn, bij rechtlijnig ontwaken is alles beter dan schijn…

knisperloop door niemandsland het uitgestrekte onbevlekte ik schrijf mijzelf heel even op een onbeschreven blad strek mijn tong verlangend in de ruimte waar vlokken brandend landend tot versmelting komen heerlijk onbeschrijfelijk lijf'lijk ijs - ijs koud…

Maar ja, krijg bij 'n lijfelijke straf De rugzak van zo'n kind er maar eens af...…

Lijfelijk contact blijft schaars. Voorkeur gaat naar protectie. Verlangens zijn er naar beter. Warmte wordt sterk gewenst, evenals genoeglijk aanraken.…

Het doet pijn bij je te zijn lichamelijk aanwezig ogen dwalen weg zeggen zoveel terwijl je al zo lang niets meer zegt opnieuw sta je op loopt heen en weer die tergende onrust kwetst elke keer nog ben je hier lijfelijk thuis je geest is al in een ander huis het doet pijn bij je te zijn…

onthoud het haalbare op korte termijn weerschijn is altijd droog verte geen afstand lijfelijk afwezig is kenbaar als grafische weergave in dat niemandsland leunt de dag tegen het laatste licht zodanig dat elk gebied meer vaag lijkt dan grijs duister is niet voelbaar de val komt voor de hoogte…

Ik voel iets van een licht in mij ik kan het niet verklaren ik voel niet alleen vandaag ik voel het nu al jaren een licht dat ik niet vatten kan het is iets onbeschijfelijks soms schijnt het fel en dan weer vaag nee,nee het is niets lijfelijks ik voel het licht maar zie het niet het maakt ook geen geluid maar zeker weet ik aan het eind…