Alle inzendingen over limieten

de bodem bereikt uit vreugde of verdriet verder ga ik niet ik ken mijn limiet…

hoe zou het zijn om te sterven aan eenzaamheid om geen geluid meer te kunnen maken vertrekkensklaar diezelfde avond droom ik nog over voorbijgangers en over het antwoord dat als een vrucht in een godverlaten zicht valt ik kort mijn slaap in en de stoel waarop jij zit ongetwijfeld er is geen verband hoe je het ook bekijkt…

Jong en ongeschonden was je, Een jeugd die bij jou Wel eeuwig leek te duren, Maar in de laatste vijf jaar Kwam hand over hand de andere Kant van het leven over je heen - Twee kinderen die je verloor Op wie je zo gretig had gewacht, Een man die met dit verlies Niet leven kon, en die behalve Zijn zoontjes ook zichzelf verloor -…

liever dan dichten wil ik openen woorden sluizen naar zee golven versterken deiningen laten branden ontdekkingen doen zinnen verzetten uitdijen wat leeft direct van de lever het hart laten spreken in verzen ademen penetreren spannen wat spieren willen moed ontbolsteren ontkiemen groeien liefde ontketenen zonder limiet liever…

hoe lang geleden kan een afstand heten wanneer je dichtbij bent om tegenwoordig te zijn van geest noem het glas halfvol, de rest is verbeelding als je maar lang genoeg wacht, wordt alles van steen zelfs wilsbekwaamheid verandert in gedurig vergeten wist je dat glas eigenlijk vloeibaar is? -hoewel doorzichtig dan is de verte een…

de vormen zijn de vormen van het zijn en van de vormen zijn de vormen slechts limieten. ik draai een lusje in jouw haren, dat is een oud, geheel volledig uitgeleefd gebaar. de vormen zijn de vormen van het zijn en van de vormen zijn de vormen slechts limieten.…

Hij waart zó veel deuren, dat hij de limiet overschrijdt, en geen zon 'm verblijdt: aan de maanziekte blijkt-ie te lijden.…

Bent u in het verkeer nog onervaren Dan is één borrel straks al uw limiet, Maar voor u geldt die strenge regel niet Als u een autorijder bent op jaren. Dus bent u bijgeval honderdenzes Dan ligt uw grens zelfs bij een hele fles.…

Dick Bruna; 1927 - 2017 Zij huilt slechts van verdriet Een traan die Dick niet ziet Met handen op haar rug Gaat zij in tijd terug 17-02-17; dood weer als limiet…

Het hectometerbord meldt snelheid ‘100’ Ernaast een bord dat ’90’ gebiedt Maar ‘70’ blijkt de portaal-limiet Ik voel me op de snelweg vaak bedonderd Al ben ik als bestuurder vrij attent Toch vang ik - balend - mij te vaak een prent…

je schrijft me in 140 tekens waarmee je me op een dwaalspoor zet wat waar is is tegelijk eenvoudig niet waar in 140 grijze karakters twitter je ons naar het einde ongehavend vallen ze door het open raam je zegt niet zoveel qua limiet…

Mijn vrouw kletst mij de oren van de kop En produceert vaak zoveel decibellen Dat ik haar een limiet heb moeten stellen. Dus eind oktober raakt haar spreektijd op. Tien maanden lang maakt zij mij horendol, Dan twee maand niet – Het is precies Schiphol.…

Geknakt bleef ik achter Gebroken nog niet Jouw vlijmscherpe woorden Dat was de limiet Jouw ogen die doodden en raakten mijn ziel 'k Begrijp tot vandaag niet waarom 'k voor je viel...…

Leeft harmonieus in besloten verbinding door gepaste grens.…

de tijd baart de dood in een schemering van eenzame letters en staart als een vrucht langs me heen weliswaar met gesloten ogen ik ken geen limiet wanneer de warmte me droogt van het zweet dat de nacht in me braakte en ik angstig me toiletteer in de uithoek van de kleinste kamer het kompas kent geen noorden meer…

Zacht zingt het vacuüm Atonaal in resonantie Deze klank verstoort De etherische substantie Ondergang in onzekerheid Voorbij de gangbare limieten De entropie is onomkeerbaar In dit kosmisch bloedvergieten Waar eens ik liep Langs paden van chaos Fluctuaties op een zee van tijd Komt nu het ledige tot orde…

langs grenzen door fluisterbossen raakt ons een eindig blikveld   het brood aan doorzogen monden het zaad in geheelde velden   ter plaatse, het alhier alwaar wij ons in overeenstemming   bevonden, tot verplaatsen, alsnog tot de limiet aan zichtvrees   hernieuwbaar stiltevlees, zelfs aan woelbare aarde voorbij…

ze had zo haar eigen choreografie limieten in tijd een rekbare spanningsboog voor overmoedige werelddagen zij liep de kilometers waren haar beloning zij voelde zich koningin met de mooiste onderdanen showde haar elegante energiek dansende stijl in lichte tred alsof het haar altijd voor de wind ging vermoeidheid lag te rusten…

Voorbarigheid is een gegeven In dit sierlijk mooi paleis eerder is dat ook mijn leven Voor het einde van mijn reis Limiet aan de onzekerheid Door zware, harde feiten Wil ik dan echt de zwakke tijd Die voor mij moet gaan pleiten?…

wiskunde kan berekenen wat het hart behappen kan of het opgewonden is tot een natuurlijk getal, cijfermatig getergd, opgepoetst met boenwas hoe de mogelijkheden liggen in termen van kansverdeling met onbekende parameter alles is mogelijk, zelfs de limiet van het onbereikbare, de buigkromme van de hyperbool tot het hart valt in het gat…

Ware alpinisten zijn solisten even eenzaam als de hoogste top geen richel op de kam die zij ooit misten een bergetappe kent geen filepiek nu lijkt het meer een heuvel vol termieten dat zuurstofarme kleumen maakt hen ziek bedwingen ze de top, als heremieten, dan gloort de vrijheid net als van cyclisten, want in dalen zijn er geen limieten…

Te intensief dat hoorde je wel vaker van die wolf, dat beest en ook ik ben die eenzame mens geweest zo liep ik dagenlang van geest naar beest van feest naar geest met zonderlinge gedachten zo liep ik dagenlang van angst naar lol ging ik helemaal uit mijn bol totdat ik mijzelf vond in mijn hol zat er geen limiet aan mijn plezier…

het is liefde die uit harde aarde kruipt aan stilte ontsnapt die er begraven ligt bij onbepaalde, verhalende limiet zolang de voorraad strekt vaak ook stellen we geen vragen doen we het voor en met elkaar in ons museum ontbreken objecten vormen we kijkwaar voor onszelf niemand vraagt nog naar het waarom als de botten in ons lichaam…

kent geen grenzen, geen limiet Niets dat fijne gevoelens en verlangens stopt geen verdriet Alles is mooi, alles klopt Fantasie...…

er was geen ontdooien juist het harden in zwart gaf onverzettelijkheid kracht met een glijdende schaal maakte jouw karakter ruimte in sociaal bewegen maar er waren limieten die jou niet toe lieten je wendde je af met een lach toch heb ik lente zien komen scheurtjes en barsten in het schier onneembare ijs nog komt de nachtvorst kruiend…

reik naar de hemel al lijkt die te hoog als het aardse je kwelt droom paradijzen met adams en eva’s waar geen limiet is gesteld word jij de kaïn die in ontmoeten abel heeft geveld of liever de david die goliath doodt in klein tegen groot neem jij voor even uit samson de kracht van het haar in zijn leven kies maar je rol uit…

Geef mij ballades uit de Hades of een opgewekte blues, ik swing op elke hiphopversie van Vivaldi, mijn smaak kent geen limiet, dus leve het licht ontvlambaar geuzenlied, de wals voor weduwen en wezen, de bloedeloze stierenvechtersrapsodie.…

Geef mij de ballade uit de Hades of een opgewekte blues, ik swing op elke hiphopversie van Vivaldi, mijn smaak kent geen limiet, dus leve het licht ontvlambaar geuzenlied, de wals voor weduwen en wezen, de bloedeloze stierenvechtersrapsodie.…

Door een overdosis aan emoties En een teveel aan verdriet Wil het denken niet meer lukken Zit ik aan mijn limiet Mijn hoofd gevuld met watten Op mijn tranen flink ingeteerd Mijn lijf kan niet veel meer hebben Ik raak geïsoleerd Zo sterk heb ik behoefte Aan een enkel sprankje hoop Zodat ik even rusten kan Mijn maag weer uit de knoop…

heel bijzonder den hypochonder al bij één patatje frites zonder friet gaat één likje mayo boven zijn limiet ook bij een magere croquette ontvangt hij nooit gehoorde vetten na twee teugen van één Gueuze Lambic hoort men immer een diep droeve snik bij consumptie van één Mort Subite valt hij echter als melancholiet languit gestrekt in ’…