Alle inzendingen over matrozen

In zijn uniform der matrozen, stond hij op de ka te blozen. Zij bloosde ook, zij het matroze.…

In de vroege morgenstond bij het rijzen van de zon dauw ligt verlaten op de velden in het ochtendgloren de stad nog altijd verloren in stilte komen daar de schepen binnen in de trage havenmond vissers en matrozen die hun zeelied zingen halen de trossen aan stoere matrozen aan boord niemand die ze hoort Als de schepen aan de kade zijn…

Er waren matrozen uit Laren op zee aan het zuipschuitje varen. Ze hieven het glas en marineblauw was hun gezicht, toen ze scheepstoeter waren.…

woedend maakt en ze uitfluit en ze slaat en aan de touwen van de schepen trekt en de golven breekt en ze schuimend maakt en de matrozen op de kade slaat Hoor hoe de wind ze woedend maakt en ze slaat en sláát en sláát en sláát…

Men twijfelt of de koninklijke sloep Bemand door adelborsten en matrozen Blijft drijven of dat alle hens moet hozen Want dan loopt heel die kroning in de soep Ze doen alsof het er op aan zal komen Het volk wordt nu al in de boot genomen.…

Dichters, ingenieurs met manieren heren en beren boeren en matrozen met chocolaatjes of rozen en soesjes uiteindelijk komt het er op neer en nog een keer telkens weer met tussenposen smullen van onze poesjes de kunst echter, ligt niet in de openingszin maar weggaan zonder goedkope smoesjes.…

klapdeuren de bar links, toilet rechts het lampje boven het middenpad belicht witte matrozenpakken en ernstige gezichten van jongemannen die in shanghai hun onschuld verloren ik drink en wacht geduldig…

" zucht hij, "vaarwel, matrozen, red u." Door de storm verdwijnen zijne sloepen. Buldrend speelt de zee met 't splijtend vaartuig. Kalm, manhaftig bidt de grijze zeeman de armen rond een mast.…

hij bewaart wind in zijn grot soms zuigt hij de longen vol bolt wangen en laat hem los hij schenkt tegenwind in een dichtgestropte zak aan de held die doolt zeilt op uwe zee matrozen zaten te gissen aan boord pulkend aan de knoop tot hij ontsnapt de bestemming wijkt de reis is verstoord…

Vóór mij de jonge pas-geschoren nekken van twee matrozen, die bedwongen gapen en later, na een kort en lenig rekken onschuldig op elkanders schouder slapen.…

een plaatje zoals Jacques Brel het destijds wellicht heeft bedoeld in zijn chanson 'Dans le port d'Amsterdam' (Y a des marins qui chantent) drie matrozen op zoek naar iets dat mogelijk in de verte op geluk lijkt... drie paar ogen immer alert op wat het dagje stappen hen zoal zal brengen…

tors rotsen sleep koffers vaten touwen de trog we schepen haar in scheef net schelpdieren rukken de matrozen op versnellen hun pas langs het want de trotse trossen gaan uit hun bol en nergens is olie en alles is vol alleen mijn snelle handen rijmen nog met de zeilen de doden de winden het zog ------------------------------------…

heb je verstopt in blauwe kruiken met franse slag gedeeld passend bij bretonse luiken daar heb jij je nooit verveeld de aangeboden borst ruwe handen op je billen lonken en steeds verder willen geen café was je teveel soldaten en matrozen donkere lach en kirrend vozen heb je gedeeld mijn blauwtjes te koop gezet de franse slag…

varen met de kapitein aan boord hij was de anker in je leven wat nu wreed werd verstoord Nu dobber je maar rond niet weten wat te voelen tranen dansen op je wangen, in je hart het is nog niet daadwerkelijk realiteit alles gaat zo snel en lijkt verward Straks zal de zee betijen en stuurt je bootje weer op weg Vind je troost bij al de matrozen…

Geef mij de sfeer van havens de zoute lucht van zee witgekleden matrozen van wie ik verder niets weet draaiing van geslagen touwen gummi piepend tussen wal en schip opgedroogde wieren op de kade wespen langs een lijn vol vis Ik leng anijsdrank aan met water spuw de deksels van een pit mompel in de zon iets Grieks Geeft niet waar ik…

Matrozen varen naar onzekere kusten. Een meeuw komt van ver hij spiedt over de golven, landt op het zand bedolven met afval dat oogt in de vroege ochtend verlaten. De golven trachten naar de hemel te stijgen de vuurtoren prijkt met haar licht mijn waarheid begint bij deze dag ik hoop dat ze veel moois brengen mag.…

Er kwam een schip voorbij gevaren het grootzeil bollend in de wind doorkliefde moeiteloos het water als maaksel van een spelend kind toen twee matrozen op het dek voor even oogcontacten met mij deelden, zag ik een vrouw aan 't roer zij hief haar hand, dat zwaaiende bewoog ik groette haar terug, zij wist dat dit gebaar een vorm van zegen…

Zij, die het vaderhuis nimmer vergeten en zij, die voortvluchtig dolen van land tot land: de dichters, de matrozen, de reizigers, die zonder éne cent, het land ontdekken door hun droom verkozen, luistren naar 't schreien van zijn instrument.…

het dek blinkt relingen alom zon kaatst koper door patrijzen lager wal keert boeg en romp een waterspiegel toont afgrijzen opgetuigd met zeemanskunst het scheepje zonder lading matrozen paraderend op het dek niet wetend dat de bodem lekt de kapitein in loondienst van de tijd en heersende moraal jaagt eigentijdse passagiers van boord…

het dek blinkt relingen alom zon kaatst koper door patrijzen lager wal keert boeg en romp de waterspiegel toont afgrijzen opgetuigd met zeemanskunst het scheepje zonder lading matrozen paraderend op het dek niet wetend dat de bodem lekt de kapitein in loondienst van de tijd en heersende moraal jaagt eigentijdse passagiers van…

dat woord in duigen, waarna een scheepsbel klinkt in dag en duister, om de tijd af te tellen is om het schip te verlaten, wat in aangezicht zinkt in in de kolk van een doel op een gehoorde klip, de sirenes hun gezangen laten klinken en de was te laten stollen in de oren, de weerstand zal ondermijnen in een rusteloos verlangen hebben matrozen…

zwervende tussen fonteinen van licht en langs de stralende pleinen van 't water voer ik een blonde vrouw aan mijn zij, die zorgloos zingt langs het eeuwige water een held're, verruk'lijk-meeslepende wijs: 'het schip van de wind ligt gereed voor de reis, de zon en de maan zijn sneeuwwitte rozen, de morgen en nacht twee blauwe matrozen…

ze volgt de ogen van de wind wanneer het regent op zijn rug hij deelt verhalen als het meest nabije in hoeken van vreemde huizen ik hoor haar gaan en graaf de maan uit ze is de nacht, de schaduw waaruit het licht kinderen baart dichter bij de waarheid en liefdeswoorden die de stilte bij haar glimlach brengen het zijn geen matrozen…

Kloeke matrozen roeien met stugge moed hun boten, waarin mensen angstig zwijgen. Duistere golven vloeien traag, maar dreigen in de nacht vol onheilspellend gebroed. Sterren verlichten het verdrukte gemoed, dat voortdurend klinkt als gedempt hijgen, een schuivend gekraak van brekende twijgen. Plotseling klinkt een veelbelovend "toet!"…

springerige vissen zwermen op zoek naar voedsel terwijl de oude walvissen binnen zwommen chagrijnig dat ze gevangen waren in de fuiken van de Zuiderzee drijvend langs het Centraal Station en wij vrolijk en een beetje dronken zwaaiend naar elke zingende matroos in het want die ook echt in het want stond later liepen ze vol bravour die matrozen…

emoties trekken spanning aan het onderdekse broeit een felle flits nog traag de donderslag bij heldere hemel muiterij breekt los matrozen pakken macht gezag verdwijnt met stuur en kapitein de scheepsrol is nu omgekeerd zeilen bollen vaart zet aan de nieuwe richting zal het scheepje voor de wind doen gaan…

verdienen, zelfs ruïnes zijn meer met wat fantasie, dus koop een kaartje, zie, hoor en huiver bij huisdierkrokodillen in woonkamers die in kisten hun keel schrapen om een jongen tussen de hunebedden die angstig verdrinkt onder witte sluiers van de vertraagde klap na het zoeven van de valbijl van de weduwe om het eeuwige jammeren van de matrozen…

vroeger had men kastelen met. kanonnen tussen de kantelen bestookten. de vijand kwam geregeld thuis gestoken in een nieuw pak van kokende pek, paarden waren geen speelgoed ik trof twee russische matrozen in gesprek over hoe nog in hun tijd relatief duidelijk wie de vijand was en wat in welke richting hij ongeveer ging doen of laten; vandaag…

twee zeewaardige karvelen een kraak met vierkant getuigde mast varen uit de haven van de Zilvervloot een landtong nabij de zuilen van Hercules hij vervalst tijdstip en afstand in het logboek om de matrozen niet van hun moed te beroven op zijn hoed plant hij een pluim, kruipt uit zijn huid waant zich op het grote oosterse schiereiland maar…

bovenlucht is vol wind, scherpe wolken, bolle, blozende zeilen verrukken het publiek, stoer en statig veroveren tall ships de stad, stilschuimend, ingetogen, glijden ze voort op de adem van al lang vervlogen tijden, een golvend eerbetoon aan prachtige schepen, bemand door Russen, Zweden, Noren, Italianen en, natuurlijk, de Indonesische matrozen…