Alle inzendingen over memento mori

aswoensdag een schorre kraai krast mij toe memento mori stof ben jij en tot stof keer ook jij weer terug…

Tussen huisstof en memorie las zij zichzelf terug in tijd Een handgeschreven jeugd in puberaal moeras waar ratio verdwaalde en kalverliefde toekomst las Memento mori voor haar dromen die ooit staarden naar de sterren maar nooit verder dan de zolder zijn gekomen…

mori memento mori…

het roestig oude hek is afgesloten daar fluistert nog de wind memento mori en zie je afdrukken van kraaienpoten want voor de dood ontvangt er niemand gratie och, doe voor mij het hek nog één keer open en laat mij in het wit dan binnengaan ik zal de namen van de zerken stropen terug de tijd in, laat me in de waan en ergens dwarrelt nog een…

Wie heeft er nu nog even tijd Voor begrip van de eeuwigheid Wie heeft er vandaag nog even Voor het begrijpen van het leven Lees ik het werk van Beets Dan denk ik immer steeds Waar is bezinning gebleven Nu duurt die steeds maar even Carpe Diem gebiedt dwingend de toon Serieus gedrag ontvangt veel hoon Memento Mori is even gevloden Net…

Haar maagdom: een eschatologie van vlees, Mijn credo, een arcanum in vulkanisch glas— Subliminaal krimpt de horizon, een wesp van ijzer, Terwijl de tijd haar memento mori etst in as. Zij draagt de mantel van een palimpsest, Ik, kroniekschrijver van vervlogen chtonisch vuur.…

Agrippa Wonderdokter, alchemist Had in de late herfsttij Van de donkere Middeleeuwen Eén eeuw na de zwarte dood - 't Memento mori van de pest - In 't Quattrocento zich bekwaamd In de subliemste aller kunsten Die, getekend naar het leven Hij te formuleren wist "Groot is de macht van de muziek Zij werkt kalmerend op 't gemoed…

. ___________________________________ MORATORIUM Morgen is het weer de dag des heren Geen spoor van vrede - honderd dagen oorlog De klaagmuur is een moratorium Vanaf de preekstoel sputtert netanyahu Zijn godgeklaagde psalm memento mori Vanuit de tunnelbunkers schiet hamas Vanaf een vliegdekschip f-35 Gesteund door ayatollah…

de oude en moegestreden huid dat vuil over de dekens kruipt wijst af tot voorbij de laatste snik wanneer de wilskracht ’t vertikt laat de wrangheid van ’t chagrijn neerdalen als ’n snotterig venijn want niet weten verschoont ’t verstand de vrucht verdroogd, ’t vel verbrand ’n nacht losgeslagen in de tijd de zon verbaast wat zij benijdt als…

Paardenpoten trapp'len, draven boven graven, boven graven, boven het Memento Mori juicht de dag in volle glorie, tussen zware wagenvrachten jagen mensen, joelen, jachten, snorren taxis, toet'ren, tett'ren, zoemen stemmen, schreeuwen, schett'ren, logge camions dond'ren, bonken, monden lachen, ogen lonken, wielen went'len, knarsen,…

Vannacht zag ik de maan verdwijnen de aarde stond op de juiste plek Was de maan echt even weg? tot ik een randje licht zag verschijnen Jouw splinter klopte pijnlijk geruststellend in mijn hart…

Neem nog een slokje, niet langer meer gerouwd. De winter die komen gaat is lang en koud. Hoor je de slijpsteen? Hij scherpt de zaag die verlangt naar het hout. Komt je sapstroom tot halt, dan bijt de zaag tot jij valt. Drink, mijn vriend, op de houtvester die ons allen kwelt. In ons bos worden bomen geveld.…

'Voor je 't weet zijn we allemaal lijken: een kei is de tijd in 't verstrijken, dus wég met m'n bout,' zei ze boud, want ik houd er niet van om m'n tijd te verstrijken.'…

“Denkend aan de dood kon ik niet slapen”… ik wil niet meer leven, ik wil het eigenlijk niet. ik heb geen streven meer Verdriet, verdriet, verdriet… Toen ik geboren ben Had ik een hoop van hoop, ik wist dat alles goed zou komen ik had zo mooie zoete dromen… Waar is dat alles nu? Slapend dacht ik aan de dood, Wie heeft mijn hoop vermoord…

nog steeds heeft ze je lief liever dan de werkelijkheid die het schip liet stranden voor het uit kon varen nog steeds ziet ze je graag elk zwart-wit moment in kleur ontwikkeld in haar gedachten gefixeerd door het verleden nog steeds staat ze stil bij jou maar voelt nu je handen sturen in de richting van het leven verder weg van jou…

waar geplooide handen in wanhoop al samendrukkend ogen naar het verleden prevelt een verbeten mond het laatste woord bleken haar dekens het kussen te laken behoorde haar hart tot die van de schijndode en stierf zij eer haar dood was gekomen…

opeens begon het te dagen vreemd, dat ik het licht niet zag terwijl het toch aanwezig was onder handbereik lag het daar -ik kon het niet geloven- dat briefje op het dressoir geen reden die je achterliet geen kleine woorden, geen liefste zelfs een aanhef had het niet wit licht bespeelde ’t papier en toonde tussen zwarte lijnen een requiem…

[Haiku] het toegangshek knarst de wind schikt wat bladeren tussen twee graven…

Als ik sterf laat dan vreugde zijn in je tranen want ik zal je niet verlaten In het sterven bloeien nieuwe bloemen en het lichaam zal as worden maar ons wezen is eeuwig leven Mijn voetstappen mijn woorden en onze kussen zullen verdwijnen maar die zijn slechts de vormen van Licht en Liefde die altijd blijven schijnen Als ik sterf…

het centrum van ons leven pompt bloed door ons lijf rond en rond door aderen van topje tot aan teen elke dag opnieuw werkt alles naar wens totdat het stopt met kloppen dan is ons hart gestopt dag noch uur kennen wij van onze laatste hartslag…

Vermoeid slaat een klok: traag tikken op de gang looprekjes van maaltijd naar maaltijd naar bed. Ongekende kleinkinderen, vergeten geliefden komen en gaan; het verdriet blijft voelbaar hangen. Er wordt gedwaald in mist, gebeden, geleden, gewacht in zware stilte; hier duurt het leven lang. Het eind van de tunnel: een leeg zwart gat…

Na het veertigste levensjaar begint het uitstel We zijn allen hetzelfde lot beschoren Toch leven we als onsterfelijken Maar die ene zoete zalige troost Die wacht ons allen Zijn naam is groot Hij is de grote gelijkmaker Je kan op hem vertrouwen Aan hem toegeven Laat hem zijn werk doen Zie je bewegingsvrijheid ingeperkt Meer en meer Hij…

. ------------------------------------------- Necessitas mori - de noodzaak te sterven…

onder de oude notenboom vertellen wij elkaar familieverhalen beschenen door milde nazomerzon in opkomende avondnevel zijn even voetstappen hoorbaar van de twee die niet meer leven zacht zweeft een Memento…

Was het een rieten zoldering? Of was het een hooiberg? Lag ik gevloerd of lag ik op jou? Was ik de missionaris of was ik novice? Tenzij jouw wangen gloeiden van opwinding zag ik mijn schaamte weerspiegeld in jouw gezicht. Tenzij mijn zaad terugvloeide uit jouw schoot zag ik mijn zelfverwijt zich een weg banen naar buiten. Of was…

memento homo quia pulvis es et in pulverem reverteris wees indachtig o mens dat je stof bent en tot stof terugkeert…

hoe groot toch het verlangen naar zomernachten van weleer toen wij ons onbevangen laafden aan het boezemmeer waar ik aan knoopjes prutste jouw zoete geur opsnoof zweet van onze lijven gutste speelde een bloesje met het loof een minnelied zo warm van kleur dat in weemoed aan komt waaien door de openstaande deur wil ik lezen in het avondlicht…

in het park staat een man bij het monument hij prevelt namen achter hem op het gras blaast een kind bellen elke draagt een jonge dood boven het loof wieken vleugels verschrikt het luchtruim open…

Hoe groot is steeds weer mijn verlangen naar zomernachten van weleer toen wij ons vrij en onbevangen nog laafden aan het boezemmeer. Waar ik verhit aan knoopjes prutste de zomerzoete geuren snoof het zweet van onze lijven gutste een bloesje speelde met het loof. Dit minnelied, zo warm van kleur -in weemoed komt het binnen waaien doorheen…

. --------------------------------- uit: Memento (Liverse, 2019)…