vergeet te sterven
de oude en moegestreden huid
dat vuil over de dekens kruipt
wijst af tot voorbij de laatste snik
wanneer de wilskracht ’t vertikt
laat de wrangheid van ’t chagrijn
neerdalen als ’n snotterig venijn
want niet weten verschoont ’t verstand
de vrucht verdroogd, ’t vel verbrand
’n nacht losgeslagen in de tijd
de zon verbaast wat zij benijdt
als zij in de huid verzonken raakt
zich om de vlezigheid wraakt
beklaagt tot in de ochtendmist
‘n eerste turquoise lucht vergist
als ‘n prooi van ‘n primaire kleur
die verdichting richt op willekeur
verwijt minder dan ’t leven geeft
want weten wat je niet beleeft
en wat voor altijd de pijn blijft
de stem, ’t huis, ’t onmisbare lijf
ontkent volmondiger de verachting
dwars door de angstigste afwachting
zwijgt op hoorafstand, traag versterkt
de holle troon van ‘t verbleekte zwerk
of er tijdelijk ’n openbaring wacht
in ’t huilen van de dag
... [...]
• nav ‘Memento Mori’ van H. Marsman
[apr2015] ...
outlook.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: overig
leven
126
Geef je reactie op deze inzending:
in ’t open veld is geen schaduw
behalve van ’n eenzaam wolkje
dat zo weer voorbij waait
en toch
als ik ga liggen
komen de schapen
grazen en stampen
en snijden
met hun silhouetten
als tanden
’t fris aangegroeide
goede gemoed weg
dat blakend in de zon
eindelijk begonnen was
op te bloeien
Thanks, MaX
nee niet gij,
dagenplukkers
van ontluikende geluiden
der nieuwe tijd
vaag weg uw herinneringen
in de schaduw
van posttraumatisch wegterend hellevegenvuur
doch aan u, dovemansoren
der rechtvaardigen
kruisvaarders
schuttersputjesgravers
dodenmarsenlopers
aan de keerzijde
van het ondermaanse
alwaar zarathustra
het bolwerk zijner tanden ontbloot
'O mens geef acht,
wachter, wat is er van de nacht'...
wijs af tot voorbij de laatste snik
waar niet weten het verstand verschoont
in verbijsterende vergeving goedertierenheid en barmhartigheid...