Wat wij alleen konden zeggen

Wat fijn dat het in goede aarde valt.
Jouw gedicht was erg prikkelend voor mij.

Wauw R.E.N.S., wat een mooi spiegelgedicht. Het voelt als een gesprek tussen de gedichten – jouw beelden sluiten echt subtiel aan, maar brengen ook een heel eigen toon mee. Fijn om te lezen, dank je wel.

(het perspectief is alsnog verschoven.. ik ben natuurlijk niet op de hoogte van de werkelijke situatie, hopelijk stoot ik je niet tegen de borst)

wat zij zouden kunnen zeggen

de zinnen die zij spreekt
waar hij nog steeds in woont
de verwoorde gevoelens
die toch uit hun monden droomden
zij zoekt
waar anderen tussen bloemen leven
op ‘n veld waar niemand iets weet

zij spraken over leven
‘n mogelijk heden
langzaam in ‘t licht van verandering
wat verwachtingen met zich meebracht
en nu gaat ze verder
zonder zijn stem in de wind
maar met stilte in haar stappen

met de stilte in de avond
of wanneer ze schrikt
denkt ze
hoe zou het zijn
om die wind weer op te steken?

dan kan hij schreeuwen door de dalen
zijn stem op laten nemen door de wolken
verlegen met de regen meevallen
’t blauw blijft aan hem kleven
wat hij ook wenst

‘en [hij] draagt ‘t
zoals men draagt
wat van niemand meer is
maar toch blijft bestaan’

Dag Rens, bedankt voor je reactie! Ik kijk uit om je gedicht te lezen vanuit het perspectief van ‘die ander’.

Knap gedicht. Ik zou eigenlijk wel als 'die ander' willen reageren in een gedicht. Vind je dat oké?
Ik hoop dat je snel meer bijdrages levert. Mooie aanvulling.

Graag gelezen, N.Heijder!