Alle inzendingen over morgenrood

Hij speelde viool, in de schemering ~ En de weemoed doorbeefde mijn kinderziel. En ik voelde mij veilig als hij mij omving En 'k begrijp niet waarom hij zo vroeg mij ontviel. O ik danste aan zijn arm als hij bracht mij naar school! Zelfs in regen en storm leek de weg mij niet lang — Waarom moet ik nu dromen van die viool En verlangen…

Héél die morgen stond ik blij te dromen, Bij de gele roozlaar, op 't balkon. Koele woudgeur woei van verre bomen, 't Gouden zandveld stuivelde in de zon. 'k Dronk mij zalig aan de zoele aromen. 't Blauw omvloeide me als een weeldebron. Heden, stralend, zou de liefste komen! 't Ware leven sprookjesmooi begon. Turend meisje met je azuren…

als het licht in de ochtend zich ontworstelt aan mijn duisternis en het zicht niet verder oogt dan mijn gemoed drijf ik slechts voort op het morgenrood het zijn zo die momenten waar mijn gevoel dichter staat bij de kille dood en eenzaamheid knaagt aan mijn verstild aanwezig zijn wachtend totdat het ongekende daagt in een troostrijk…

*** *** *** hoog in de lucht zweeft een vuurrode toverbal die zeeën kleur geeft *** *** ***…

morgenrood is poëzie de kleur van warmte in de verte een klein geluk voor de alerte een glimlach op het vroege uur zo'n morgen met een gouden randje 'verwondering wellicht' waarbij je best eens stil mag staan... het komt nog voor hier in dit landje…

in het diepe gras aan mijn mond de stilte is mij welbekend te middernacht waar m’n tuinpad eindigt ook dit gaat voorbij is verleden geworden als de nieuwe dag begint bescheiden, bevrijdend aan mijn borst onder de blauwe hemel begint een nieuw begonnen begin (heb ik gedacht, in dit simpele gedicht) op mijn huid van natura bij het morgenrood…

zonder terugkeer het onoverwinnelijke valt uiteen een gaai vliegt krassend langs de takken uit het ijzer dwarrelen vonken neer het geruis van koude populieren een zwarte sluier strekt zich uit over de aarde en bedekt haar met bitter as uit de wolken kruiken gevuld met zout liggen in de uitgestorven straat ik sla je boek open het morgenrood…

raam ziet de maan oneindig eenzaam tussen kobaltblauw en sterren gaan met slapeloosheid geslagen door plagen van de dag schreiend ontwaakt in koele nacht uit holle orkaan als vriendelijke maan haar toelacht geel en zoet als een meloen o, wonderdroom zo schoon teer als een zoen o, sappige victorie naar 't morgenrood…

Struinend door de morgen Een mysterie voor jou ontbloot Sferen die ontzorgen Ook al kleurt de hemel bloederig rood Een lange weg van gaan Waar mensen nooit zullen komen Ver achter de maan vandaan Het leven mag dagdromen Zonlicht wordt ontleed Met daadkracht zal het tegenscoren Als stof met waterdampen streed Zal wit licht straks weer…

Gezegend verdriet door de mooiste regenbui geeft morgenrood weer.…

Het kastdeurtje zwaait heel vroeg open: morgenrood glanst in wijnglazen.…

De kast gaat open: rijen wijnglazen glanzen vol zacht morgenrood.…

vrieskoude nachten ijsbloemen op de ruiten tot de zon opkomt dan breekt de hemel open het morgenrood kleurt de dag…

toen de avondzon jouw beeld verschroeide, dacht ik nog aan morgenrood nu jij niet weerkeert, laat ik dagen keren zonder kleur…

eendagsvlieg oogverblindend zacht met wit doorzichtige parelmoeren vleugels vliegen vanaf de oever naar de overkant had ik vleugels van morgenrood…

Morgenrood In felle kleuren Hebt kruiden bemint Je bent m’n ogen goed gezind Het vermogen Kieskeurig afgewogen In jouw vlucht Rond een verafgelegen berggehucht Langs snelstromende rivieren Weet je mij te plezieren Dartelend tussen zon en schaduwrijke plekken Je weet me aan te trekken Morgenrood Zittend bij de rivier, land je op m’…

een schrale zon in waterig morgenrood vloeit over wit gerijpte akkers en velden broos decemberlicht schetst een kaler vergezicht in sepia verzonken tinten…

Morgenrood in oktober Ik nog met pyjama aan Ik wens me te verwarmen Aan je dij, je lid, je naam. Maar je bent niet meer mijn naaste Zoveel zeeen ver van hier Dus ik troost me met het vouwen van stapels werk en scheepjes van papier.…

Ook ik wil moeizaam werken, 't duister vlood voor verre glans van eerste morgenrood.…

Althans in ’t hart van grote groepen mensen - die haar een eeuwig leven wilden wensen - gloort onophoudelijk haar morgenrood Ik hecht persoonlijk ook aan mijn bestaan. Vanavond ga ik niet naar Ispahaan.…

spoorwegemplacement Hengelo 28-08-'07 het warme morgenrood bij het ochtendgloren aan gindse horizon verrast mij totaal... ik vang dit vergezicht in een enkele 'click' als inspiratie voor een kille avond ergens achter in november om straks tóch nog even de warmte te ervaren in mijn dan zo tochtig hart…

een landschap met fietser in vroeg tegenlicht bij een fraai vergezicht van een nog schrale zon soms treft een woord juist die gelijkenis zoals de lens in enkel ogenblik zich opent voor de eeuwigheid…

bracht dit schouwspel uiteindelijk een concert een boek een reis wat verwacht je eigenlijk van het morgenrood een regenbui het wordt vanzelf lente soms is gelukkig zijn gewoon fijn m'n reputatie de maan altijd weer het is heerlijk over hier…

de zon is dood de aarde een sintel in blauwgloeiend rood de laatste vogels zijn gevangen in paars glasgordijn de maan verschimt in zwart aanwezig zijn de schepping is teniet gedaan het nirwana de ruimte ingegaan de zon is dood toch zal de mens weer opstaan in een ander morgenrood…

Mocht het einde nabij zijn en wacht mij een plotse dood laat je mij dan herboren worden in het morgenrood, laat je mij dan wederkeren langs de regenboog om te baden in het lentegroen, te juichen in het zonnelicht? Please God, het is wellicht een dwaze vraag, maar God..., ik leef zo graag!…

Als meeuwen dromend op één poot een zwakke bries haar duinen kust staren naar het morgenrood dan is ze moe..en rust.…

Daar gaan ze dan zangers in jubelzang met de levensvorst diep in de borst de berg Sion op waarlangs de zon haar eerste stralen schiet rouw verdriet om dood bij morgenrood in ‘t hemellicht verdrijft witte klederen en liefdevolle ogen het wonder van de rivier…

Daar in de wereldse duisternis Kondigt de Heer de komst van Christus aan Daar in de wereldse duisternis zal het licht der wereld opgaan Daar in de wereldse duisternis Zal Jezus de schaduwen beschijnen Daar in de wereldse duisternis Zullen alle zonden verdwijnen Genade spreidt haar morgenrood Over de zwarte schaduw van de dood Daar…

Kijk maar naar mij je bent hier veilig kijk naar buiten tot het morgenrood je angsten wegschroeit. Kijk maar naar mij vergeet de muziek slaap rustig ik zal er nog zijn als je wakker wordt. Kijk maar naar mij als de zon weg is kom maar liefste ik houd je vast tot het voorbij is.…

de zon komt op en vlamt oranjerood wordt groot in alle opzichten de Duitse windmolens knipperen onbenullig rood met hun toplichten donkere syndromen ritselige dromen komen in nood verliezen inzichten sterven dood morgenrood een onbeschreven blad stilte, alleen een eekhoorn, egeltje dat ritselt in het blad…