Alle inzendingen over neerdalen

het hoofd buig ik nu buiten in de kou en voel de kleine glinsterende vlokken neerdalen met schroom alsof ze zich bedenken zich weifelend neer leggen op mijn ruige trui even kunnen ze bestaan mijn warmte zal ze smelten dra zoals Mozart´s noten neerdalen in mijn gehoor even blijven liggen en dan gaan teloor gesmolten in mijn oor druppelend…

Zoveel lucht, tussen de golven en de golven zweven zacht over de zee als in schilderijen totdat zij, woest door de wind, de kusten open scheuren Op land en huis neerdalen Namen zij de harten mee? Hebben zij mijn lief bedolven?…

Een mens oogt engel als een handvol confetti hier plots neerdalend. Met mijn mond open teken ik wat ik hier zie als voorstelbare.…

Kleine waterige traantjes Druipend uit m'n ooghoek Stromend over mijn wangen Neerdalend bij mijn lippen Nooit was dit verwacht Het gevoel van het gemis Telkens als ik aan je denk Merk ik dat het over is…

Dichten ontstaat en doet ogenschijnlijk niet uit te spreken te bevangen of op te schrijven gevoelens en gedachten, ditjes of datjes zwichten en neerdalen op papier en geeft ongelovelijk veel plezier alhier!…

Als vlinder vliegt ze van mens tot mens en bloem tot bloem straalt groots met haar klein zijn neerdalend op een ruiker waar ze zich te goed doet aan nectar streelt het zonlicht haar schubben is ze geen plaatje…

ik hou van gedichten die door denderen als treinen schoonheid is bijzaak hoofdzaak is dat het confronterend is zoals spoorbomen die voor je neus neerdalen om haastige treinen voorbij te laten gaan en ons daar achterlaten met de dromen over onbekende bestemmingen…

Roekeloos zoals d'aanraking van een veer; neerdalend als duisternis'ommekeer. Is er niets meer te verwachten, stil sereen de morgen afwachten.…

Zonder uitzicht, een eindeloze hoop Gevangen in een droom Een zoektocht naar de zee, als een rivier vanuit de bergen Stromend naar lagere gebieden Neerdalend in een dal, opgedroogd door het verleden Een zoektocht naar de zee, zonder te weten dat De zee niet is wat het hoopt Zal de rivier altijd naar beneden stromen En verdwijnen in verdriet…

Zo zegenend bezongen beantwoord je Zijn roep in klanken uit de hoge neerdalende als dauw over je toehorende broeder, dan voelt het of de Vader zelf Zijn kinderen omarmt.…

Theedoeken van tante Henriette hangen aan de lijn de wind blaast ze op tot ballonnen maar tante kan ze niet meer er vanaf halen de diepste slaap is komen neerdalen dus blijft de heleboel maar hangen geen kopje meer gedroogd door die frêle handen geen stukje cake meer bij de koffie de wind blaast herinneringen weg.…

Het blijft maar neerdalen zonder oponthoud langzaam, als parachutisten en vestigen zich op onze spullen, overal ze zijn ontelbaar Wij kunnen er weinig aan doen, bijna elke dag proberen wij het, stof afnemen, stofzuigen We doen het al jaren Wij zijn gemaakt van stof en aan het einde van ons leven gaan we terug naar stof Stof is alles…

we moeten zijn terugkeer vieren er een feest van maken zijn er voldoende slingers in huis voor als hij straks thuiskomt en zijn driften weer voor even heeft beteugeld confetti, die we omhoog werpen en dan als stuifsneeuw op zijn dronken harses zien neerdalen een bedwelmde man valt om ligt stil, bedolven onder olijke vlokjes sneeuw…

Onzichtbare handen bouwen luchtkastelen Door bijeen gewaaide wolken op te stapelen tot ongrijpbare torens Majestueuze nevelpaarden draven vooruit de zacht purperen hemelpoorten binnen Trompetten van mist blazen een vervlogen doch koninklijk lied die de muzieknoten van deze melodie sereen laat neerdalen Als een lieflijk zomerbuitje…

Te zwaar voor de takken van de elegante dwergmispel zakt de plomp neerdalende houtduif door de bladeren. Spreidt zijn vleugels. Paniek vonkt binnen de witte randen om de ogen. Pikt in willekeur al vallend naar het lichtrode. Hier is de houten duif niet voor gemaakt.…

Mocht in de stille kerstnacht een kleine smeulende vlam geboren uit de ster van Bethlehem op me neerdalen, door mijn huid dringen zich bescheiden schuilhouden binnen aders en zenuwen als een onschuldig brandend stipje onder weke pollen vochtig mos somtijds vermanend gloeien of even aanzwellen tot oplaaiend vuur waarin moed en hoop liefdevol…

In haar witte toga stond ze midden in de kerk te blazen als de wind tegen de uitgebloeide paardebloem pluisjes cirkelden rondom beschenen door het licht van de door glas in lood komende zon het is als met de wind je ziet hem door de dingen die bewegen net als de pluisjes neerdalend op uitgesleten tegels zo is de Geest, je ziet hem…

eenmaal omvat poëzie een avond dodende lezer die een meedogend boekje valse trappen op en af draagt tussen zijn overspoelde wijnkelders en een badkamer zonder spiegeltroost waar een vrouw zich volgeschreven inlaat met veelkoppig schuim dat een beeldtaal opkloppend vanonder de deur uitrukt alsof in zijn wanruimte nevels neerdalen…

laat de regen verfrissend neerdalen laat de wind maar toenemen ik kan er wel tegen ik draag de zon ze verwarmt mijn hart laat de kou maar komen zoals onze lente begon zal het in zomer overgaan en elke winter doorstaan geen mens komt tussenbeide onze natuurlijke kracht ik dans in de plassen blijf staan in orkaan als alles is volbracht…

Een woud met de kolossaalheid van een jak gereduceerd tot een zee van schrompelhoofden, de wenselijke wedergeboorte kiemt reeds in ‘t verval als bruine vlinders alleen nog neerdalen, en oude angst vervaagt in troostvolle rust.…

wanneer gaat het weer sneeuwen op het lange voorhout zal het schreeuwen van meeuwen verdwijnen in de wit neerdalende rust waar mensen gestaag schuifelend voorwaarts bewegen omdat de trams het hebben begeven langs kade en muur oprijzend uit de hofvijver waar het bestuur zijn laatste uur torent komt die winter er nog na verhitte…

In de tweede week van mei Vloog een vijand hoog voorbij; En lieten stalen vogels hun zware last neerdalen. Brand, de stad brandt! De stad kon slechts met haar ziel betalen. Het hart werd een gat, Dat eens bruisend klopte tussen de rivieren. Een transplantatie heeft ervoor gezorgd, Dat het hart modern, weer weelderig kan tieren.…

Van dauwdruppels in het ochtendgroen tot de sneeuwvlokjes die als waterbellen langzaam neerdalend in een winterplas op jouw grijze pluisjes wachtten.…

je bent omsloten door duisternis het voelt alsof er geen licht meer is je verlangt naar betere tijden het lijkt alsof je steeds moet lijden je beseft dat dit niet waar kan zijn dat er een einde komt aan die pijn kom maar naar Mij, kom naar het Licht laat Mij het zijn die je pad verlicht laat Mijn hulp over je neerdalen zodat Mijn Licht altijd…

uit regenbogen spaar ik kleuren om zwarte gaten te verlossen uit hun donkerte het blijft een dingetje op mijn bucketlist met snaartheorieën hemelse klanken componeren zou een waardige tweede zijn muziek als zoete bekoring donzig neerdalen op aarde wordt een moeilijke oefening hier moet ik de wind verzwijgen en alles wat op mijn ziel…

Een welverdiende zomeronderbreking In Bandoeng, Soerabaja, dan wel Peking Hoeft nooit meer reden zijn voor een belet Voor een beleving in een snelsonnet De wereld aan de Stille Oceaan Draait door, ook als de Krakatau zijn lava Out of the blue doet neerdalen op Java Geen satelliet kan dat event ontgaan!...…

Oh, Aphrodite, Hera kan U niet meer helpen als ik mijn bliksem op uw schoon gelaat laat neerdalen en U voor eeuwig in de Etna baadt!…

Vanuit het niets verschijnen zij ten tonele Om zijn grijze hoofd dartelen zij als uitgehongerde donkere duivels Krassend als oude violen die talloze jaren onder het stof hebben gewacht om hun laatste strijkje te mogen spelen Wiekende vleugels zonder richting laten blauwzwarte veren neerdalen als donkere parels die verdwijnen in het herfstige…

De zon stuurt scherpe witte stralen die brandend op mijn hoofd neerdalen maar frisse wind komt óók voorbij. Ik voel hoe lekker zacht het water mijn lichaam raakt en dan, wat later zwem ik me lekker licht en vrij.…

ik speelde met schaduw om de zon te ontlopen het rechtstreeks contact was mij voor even verboden zag licht in vele stralen traag neerdalen in het schimmig koel bos ik zocht het donkere op verbaasd over de vele verschillen in flora en fauna waande ik mij al gauw in een totaal andere wereld waar duister zonlicht als standaard verving…