Alle inzendingen over nieuw kleed

Slijten moet het Zeggen ze Tot op de draad Tot op het hout Met kleurige verf Bedek ik daarna De kale planken En spreid er een nieuw kleed op.…

vlinderbezoek Zacht strijkt zij langs de rand der baar, haar warme kleurenpracht ontvouwend alsof ze wenkt treur niet om haar het nieuwe kleed dat haar omhult het is uit Liefde slechts geweven…

Knoppen openen geruisloos, de wereld krijgt een nieuw kleed. De Schepper zelf blijft onzichtbaar. Gefilterd licht door bomen, ruisen van blad. Gedragen door de wind, klinkt er een lied, Ik heb je lief.…

zonder het uit te spreken had ze het zichzelf beloofd ze zou niet meer omkijken naar wijzende vingers ze zou niet meer luisteren naar honende tongen naar pijpen zou ze niet nee nooit meer dansen ze trok het kleed van schuld en boete uit naakt sprong ze in de golven liet zich drijven zeesterren sponnen een nieuw kleed om te dragen…

de lente lacht breed de eik straalt verlangen een frisgroen nieuw kleed die zijn oud wil vervangen. de winter is vertrokken en de zon komt eraan laat bloeien verse knoppen de natuur laat maar begaan. een boom wordt herboren zo stoer en zo brutaal was enkel zijn kledij verloren na een jaar van pracht en praal!…

In een veelkleurig maar raadselachtig kleed. Een gobelin van onvoorstelbare schoonheid doorboord door kogels van onpeilbaar leed.…

Ze kleedde zich uit, onbezorgd of ze iets zou -- willen verbergen.…

De zon glinstert kristallen in een wit kleed ze vormen een ander beeld over de vertrouwde contouren een nieuwe jas vlak voor de lente voetstappen knisperen en mijn adem dampt toch nog winter in ons kikkerland!…

Kom, laten we een prachtig spel gaan spelen, de grote klus is eindelijk geklaard, er valt het een en ander te verdelen, dat ene kleed is echt de moeite waard, dat moeten we niet zomaar gaan verscheuren, we dobbelen en zien wel wie er wint, wie nooit eens moedig waagt zal altijd treuren, we spreken af: wie 't hoogste gooit begint, -------…

Achter, bij de keukentafel leunt zij op gedachten terwijl de koffie pruttelt raken foto’s momenten ooit zo dierbaar doch verloren in lang geleden jaren van zwartwit tot kleur hoekjes rommelig omgekruld wordt haar leven heel langzaam een beeld in gerimpelde handen het rode kleed, tot de draad versleten vangt de tijd op maar zwijgt…

Ik weef voor jou een kleed van gevallen tranen blonde kinderlokken en duizenden kusjes Ik maak een troostkleed vol liefde voor verdrietige dagen in zachte opbeurende kleuren warm en veilig Een schuilplaats voor de wereld waar ik altijd bij je ben ook als mijn armen er niet meer zijn…

Het nieuwe jaar ben ik met frisse moed En optimisme tegemoet getreden. Ik ging naar zee, begon me uit te kleden En sprong het water in, dat deed me goed. Toch bleek al gauw het leven onvolkomen, Want ook de beurs heeft weer een duik genomen.…

De dag zingt zich een vogeltje vlinders zoeken buikgeluiden een wind uit het zuiden legt eieren in een nest je bent niet ver van de boom gevallen uiterlijk onbewogen kleed jij je uit in nieuwe tulpen, bloemenvazen alles wijst zich een weg naar jouw fluit.…

ik verborg mijn gelaat hoorde geen nieuws over je, zo vergingen dagen en nachten en je zit nog in mijn gedachten, in mijn geest de roos verwelkte en ik riep naar de maan tooide me toen in mijn mooiste kleed en was voor een nieuw seizoen gereed en al woon je ergens - diep verstopt - nu in mijn geest… ik deed alsof je er nooit was geweest…

Leed is het kleed Dat ziel niet aflegt vóor zij het versleet, Een kleed met 't slapengaan niet uit te trekken. En al uw warmgevoerde pracht Van heerlijkheid haar toegedacht Reikt niet het te overschaadwen of te dekken...   Toch, nachtegaal, zing voort! Geluk is 't éne woord Dat haar slaapwandlend hart vermag te raken...…

Zo ga jij langs Je nieuw gekregen Dag, met de dood In de hand van Je soortgenoten Die zojuist het Leven verloren, ben jij Vandaag opnieuw geboren, In een prachtig kleed gehuld Van rood met witte stippen Toon jij je aan 's Heren wegen Als toonbeeld van schoonheid Met eindeloos geduld…

stil en sereen en trekt de nacht haar zwarte kleed over de aarde heen alle glans en gloed verdwijnt dan sluiten we de wereld buiten en keren ons naar binnen dromend de nacht voorbij in een nieuwe morgen die vanzelf gaat beginnen en de zon weer schijnt voor jou en voor mij…

gordijnen rafelen in het duister in het licht zie ik jouw gezicht een landschap dat ik op mijn duim ken ik ontdenk iets nieuws de weerkaatsing van de maan belicht de wol op het kleed je bent niet naakt als een slak je hebt de vacht van een wolf ik wil het paradijselijke landschap zien het is een bedrog je witte tanden hebben mijn hart…

De dag zingt zich een vogeltje vlinders zoeken buikgeluiden een wind uit het zuiden legt eieren in een nest truien terug in de kast geen vest dat hier nog jast je bent niet ver van de boom gevallen uiterlijk onbewogen kleed jij je uit tussen nieuwe tulpen bloesem, bloemenvazen alles wijst zich een eigen weg naar jouw gewillige fluit…

Zorge, zorge, weef het kleed dat de dagen spinnen. Eerst het leed, en dan het kleed. Ach een kleed van linnen. Zie, de nacht is zwoel en zwart. Sluit mijn ogen, zorge, Eerst uw ogen, dan uw hart... Heeft mijn hart geen morgen?…

je koos voor wit in nieuw beginnen je huid was bruin ogen zacht van binnen lente kleedde je prilgroen en geel je groeide, bloeide naar genezend heel nu zomer je ziet vruchten rijpen een mooie herfst zal de oogst doen blijven we zullen winteren met elkaar, wit heeft de basis neergelegd om elk seizoen te delen als een paar…

in laagjes lucht verpak jij emoties die ieder in een eigen kleur uitkristalliseren jij bent geen toverbal maar kent wel de magie van onderscheid en harmonie in het ton sûr ton van menselijke degelijkheid het fluïdum geeft zachtheid in een huidreactie die lijkt op lenteraken met zon en regen om voorjaar meer vruchtbaarheid…

'Uw altoosdurend kleed,' Sprak Hij, 'en maak het wel.'…

ik zat graag in vaders’ stoel uit het kleed geklommen had ik de gehele kamer aan mijn voeten liggen een reis naar het onbereikbare vanaf grote hoogte denken als ik later groot ben ga ik meubels verplaatsen het vervaagt heb ik gemerkt het kleed werd mij te klein behang verkleurde traag en alles bleef geruisloos staan éénmaal heb ik…

De horizon die hem omvangt geeft hem te drinken, maakt hem lichter. De mist die om het boompje hangt is waar het blad het breedst is dichter. ----------------------------------------- uit: 'Verzamelde Gedichten', 1993.…

De Nederlandse man, hij laat zich kleden Zijn vrouw bepaalt wat of er wordt gepast En ook al is hij matig enthousiast Hij heeft de strijd allang vergeefs gestreden Ik heb voor door de week een schattig hesje En 's zondags draag ik nu een deux-piècesje. Tweederde van de mannen laat zich  kleden door hun partner.…

Jantje slaat zijn kleine zusje met een knijptang op de mond het arme kind begint te brullen en als moeder binnenkomt ziet zij alle melktandjes van haar lieve kleine meid in een grote plas met bloed op haar nieuw gelegd tapijt mamma schreeuwt in alle staten: ‘Jantje, kijk eens hoe het kleed volkomen naar de knoppen is door wat jij met…

dieren zijn reeds in holen of nesten gekropen keurt kennelijk het landschap beneden haar is gereed haar last te laten vallen; terstond daalt reeds de temperatuur op de grond ze kreunt, drukt haar wolken wat in elkaar haar sluipende aankomst zal vast heel zeker enig opzien baren als ze zich boven onze hoofden ontlast waarna een wit kleed…

Boven de bergen zijn de wateren diep en zwart als het kleed van eucalypta die zich vasthoud aan de heksenbezem op de vlucht haast ze zich weg voor de donder en het brullen van de leeuw vloeien bronnen naar beken midden in de bergen lessen wilde ezels hun dorst nachtegalen zingen in bomen…

Ik kleed mijn verhaal wat aan, dat beschermt me en -- het staat me mooier.…