Alle inzendingen over oerknal evolutie brein hersenen neuronen

Oerknalresidu in tien miljoen neuronen aardse sterveling…

Kleuren zijn neuronen, een begrip een gebied. Vraag of hij iemand mist. Kijk, het brein verschiet. Vrije wil is een illusie, eenzaamheid niet.…

We zijn in gesprek en dan zakt ze ineens weg -- in een diep denkgat.…

Licht lichter en lichter Dicht dichter en dichter het luwen traag en trager nog een paar laatste seconden die eeuwigheid worden de hersenen de uitval elektronen die in de kern vallen de waarnemingshorizon eeuwig vallend het massief zwart gat de genade die pijnloze dood wordt raakt nog aan de neuronen het laatste contact met de verzuchtingen…

De grote hersens, ons brein, Die daar verantwoordelijk voor zijn, Ongedwongenheid. Spontaan, Dan is er geen houden aan.…

hersenen is meervoud beter woord dan brein Freud wist al dat de hersenen zich niet gedragen er zijn hersenen die inmiddels de oorsprong onderzoeken van het heelal en wat ze zelf zijn als hersenen hoogst onbetamelijk hersengedrag genoeg hersenen ook die geheime plannen organiseren wat Freud in de gaten had om zichzelf te vernietigen…

acht armen heeft de octopus drie harten bovendien; het houdt niet op want heus: wel negen hersens in zijn kop je kan niet spreken van een dooie mus! de evolutie spaart hem echter niet en gunt ook hem het eeuwig leven niet…

Helaas, de moeder aller oorwurmen nam zijn -- hersenen over.…

als mezelf iets met ik afspreekt - wat het is, hoe of hoe lang hier niet wezenlijk van belang - en wij het passioneel bezweren; wie en waar is dan dat schepsel dat steeds weet te domineren en het ongevraagd verbreekt ?…

een weekje vrij van denkwerk dat vroeg ik aan mijn brein maar ach die had het veel te druk om vrijaf te zijn…

Ik weet niet in Hoeverre ik nog Leven wil nu het Water zich terugtrekt En mijn hersens op Het droge achterlaat En het eeuwig Eb lijkt te blijven, De kuststrook breder Lijkt dan ooit, En mijn brein Verdort zonder Uitzicht op beter…

van pas, want die stond toch al lager in rang Vingers en tenen dansen een primitief ritueel het torso waant zich een God het is slechts slaaf van het epicentrum zijn water had era's geleden reeds een net gespannen wij nemen de uitgekiende boot en slepen onszelf over een paar vissen * Wernicke en Broca zijn twee gebieden in de hersenen…

mijn brein neemt al jouw woorden uit de mond terwijl de adem nog langs jouw stembanden moet voorspellen mijn hersenen wat er komen gaat mijn brein wacht niet af welke klank welke woorden het vervolg van je zin op alle niveaus van klank tot betekenis op tijdschalen zelfs de theorie werkt als jij zou kunnen praten en ik horen kan…

De geest zit niet in het lichaam niet in het brein niet in de neuronen niet in de moleculen of atomen de geest is buiten waar buiten? daar buiten!…

Zo kort voor Het slapen gaan Glijden de Laatste gedachten Van deze dag Door mijn hersens Heen, en laten De laatste schaduw Van de dag achter In mijn brein Daarna vallen ze, Als ik in slaap val, In snippers uiteen…

Als een kluwen wol, die in de knoop zit zijn mijn hersenen vandaag Een warrige massa is het daarboven Niets meer op een rijtje alles in de klit... 'k Ga die knopen straks ontwarren en beginnen bij 't begin tot het weer een strakke lijn wordt in mijn brein daar bovenin...…

Ik als denker plas zittend en niet staand maar vooral voor het dichten en schrijven even een momentje voor mezelf mezelf ontspannen, legen, ontmoeten en als ik zit te plassen, te poepen, dan gaan mijn hersenen woorden roepen die woorden worden zinnen, verbanden tot gedichten, hartenkreten, verhalen dat komt dan vanzelf vanuit mijn brein…

Tijd voor genieten Even genoeg van het leed dat ons omringt mijn hersenen worden stiekem gespoeld Wat wel en niet gezegd mag worden Dus ik neem het weer over van mijn brein er is nog meer te beleven, de mooie kant van het leven Ik roep ze allemaal bij elkaar de vriendelijkheid, het plezier, sociaal mag blijven zitten die is nooit weggeweest…

verwekt ontsproten bloeien groeien voorbij gestreefd… loslaten!…

Diep in mijn brein ontstaat bewustzijn uit het iets, een ondoorgrondelijk mysterie, begrijpen kan ik het niet. Kijkend achter de spiegel is ondoordringbaar een zwarte muur. De bron van mijn gedachten lijkt op een oerknal vanuit het vuur. Iets is ooit begonnen, opdat jij en ik zouden zijn.…

kom geef mij je hand in het samen ontdekken van de lege plekken in onze toch rijke geest ooit was er een intens contact met alles wat leven materie en verschijnen had maar onze werkelijkheid is zintuiglijk verschraald in onze hersenen zijn die talenten nog niet verdwenen voel hoe de eerste stromen door de neuronen van onze vingers…

Ooit stelt de helft van je neuronen bewust voor een bal, zo groot en zwaar als het hoofd zelf, waarin groeit buiten jezelf om de geurherinnering van pasgemaaid gras: het veld. Eerst wint de bal, zie je hem haarscherp voor je, tot op de stiksels van je lederen schedel.…

Maar die zijn we al kwijt sinds de oerknal. Jaja, de oerknal.…

Het meisje klemt een boek dat doorsneden van de hersenen toont op schoot. Ze omcirkelt kwabben en ventrikels en ontleedt dat ik aan haar kan denken en denken. ------------------------------- uit: 'Jaja de oerknal', 2013.…

Het waanzinnige vuurwerk dat ik in mijn borst voel bij jouw aanblik; zou het misschien een vonk van de oerknal kunnen zijn?…

ik heb van pure liefde bloemen doodgetrapt die bedoeld waren voor in je haar onhoudbaar zijn de vonken die door mijn neuronen razen en mij dwingen een onbenoemde roos voor je te maken niet zomaar even plukken ik wil haar ontrukken aan mijzelf…

nodig had Jij wist zeker dat jij niet als ik zou willen reïncarneren Er was een kans, zoals een dag in het leven van Brahma, dat wij delen van elkaar zouden worden spiegel en beeld van twee verschillende individuen die voor altijd en één dag zouden leven slechts één nacht verwijderd van het totaal aan sterren benodigd voor één oerknal…

ik liep in je passen, klopte mijn hart in je lichaam er stond een huis tegen de leegte van de straat we dronken uit onze stad sliepen in ochtendnevel groeven een tuin in het dorpsplantsoen. Nu weerklinkt ons kabaal als sterrenstof met ruis dempen grachten hun achterstallig water terwijl de getelde dagen het verleden uitdijen…

Wij zijn elektronen in neuronen, die als liefde door onze breinen razen. Wij zijn onze eigen gedachten niet. Wij zijn geen Goden of profeten, waarin we toch blijven geloven. Wij zijn niet zoals de dood is, want er leven levenden die gestorven zijn.…

Lijm dan mijn logica en herstel de deuken in mijn geest bind mijn brein weer samen. Want wat er met de wereld is, ik weet het niet meer.…