Alle inzendingen over onraad

Ik hoor halfweg oktober fazanten slaan bezwerend of is het alarmerend onraad hangt in de lucht onrust is gezaaid straks rijgen jagers weer hun laarzen aan…

De onraad niet stilstaand af te schuiven op de maatschappij leert hoe of wie je bent in de schaduw van het duister; ondanks schaduwzijden elkaar kunnen overlappen zij aan zij, eens alleen zonlicht andere cellen streelt uit die kluister.…

Voor domme August onraad had geroken Vond hij dat het zo fris was in de klas Dat hij wel wist wat of het antwoord was En heeft dus trots zijn vinger opgestoken. Maar daar zijn buurman net een windje liet Was het helaas het goede antwoord niet.…

Erg hard te moeten breken me lieve vertrouwde waarden Doet heel hard pijn voelt ook weinig fijn... Poeslief en ik zijn erg aan Rust toe Digitale boel even alle boeken toe. Lichaam en ziel trekken dan slechts aan één zeel Zo prioritair ook ergens niet erg reëel. Rustig orde op zaken stellen, je concentreren op wat nu en hoe Vergt Rust ook…

dieper almaar dieper in donk're gedachten raak ik de zin kwijt van het bestaan zo ook de tijd die nog wel voor me uitgestippeld was onraad genaakte niet weer die koudheid onzekere leidraad waar ik op balanceerde met vage hoop op beter...…

Het toegeefslijkste lichaam, het ontoegankelijkste voor de zee; zijn oren zijn verzonken schelpen, zijn kijken is nooit afgerond, hij zwemt in donker water waar onraad is en prooi; de leegte van de zee erkent hij niet, behaaglijk wentelt hij zich om. -------------------------------------------------- Uit: Woeste grond, 1992.…

Eigenlijk wisten wij dit wel; dit blaffen Van hem, het had geen zin, hij zou Vergeefs waken over huis en haard. Een blik zo trouw, maar wat voor een Trouw; achter de stok aan, rollebollend In het zand, nooit meer terugkomen, Ook nu niet, als je zegt; Blijf, ik had dit niet zo bedoeld, ik ken je, Je lag zo vredig in je mand, je bent…

het kleed van storm, puur damast rukt aan tak en gevel het breekt spontaan, de inertie vaccineert bij tijd en wijle de kracht zeer onbeheerst de natuur defragmenteert de bouwsels van steen en kapitaal tot een transparant geweten, het scherpt de hoeder van aandacht tot onvolkomenheden en willekeur hamer en sikkel, spijker en riet hakbijl…

mijn leven groeit, woekert, grijpt om zich heen en ik kan alles onderscheiden: onraad, wansmaak en zelfs de kleinste wangedachten ik doe mijn ogen dicht ----------------------------------- uit: 'Hemels en vergeefs', 2008…

Met op de takken een laagje ijs Sneeuw dwarrelt of valt met vaart naar benee De ijsvogel is zichtbaar Voelt onraad en vliegt weg De sneeuw knispert Onder onze passen 't Is stil in 't wit en het blijft gestaag, zeker vallen Onze schoenen vormen een spoor Ga mee…

keeltjes piepen leven kleurige verenbolletjes een lentedroom in een veilig nestje in het kastje in de oude berkenboom straks, ja straks is er het ontmoeten met de wereld van heimelijk verdoken gevaar in trillende timbres kregele snavels staat het ouderpaar klaar: ‘scheer je weg onraad’ de aarde smacht naar dit kloeke,…

hoe kan ik nu blijven dichten wanneer jouw hart bevroren mijn stem ontneemt van woorden, woorden die jou liefhebben liefste ik spreek niet in het verleden want onze liefde knarst door tijd en onraad, jij mijn deelgenoot mijn rots die nu wankel in zwijgen is gehuld hoe kan het toch dat de tijdsspanne doordraaft nu ik als een verdwaalde…

Vogelvrij zijn zij, de vogels ze vliegen, zweven cirkelen hun leven Vliegen op -bij onraad- en strijken neer als zweefvliegtuigen Ze zien alles van bovenaf en van een afstand meer van lucht dan van land Hun vlucht vaak op rij in de vorm van een V En nee, ik ben niet jaloers of afgunstig op hun vliegen Ik vrees de…

voorlopig blijft alles bij hetzelfde geen ontkennen meer aan bestaan is totaal afwezig afstand door verte ingehaald aan het einde van de dag zijn de uren nog niet af is ruimte gevuld met lege zachtheid zijn gedachten blind en is water ontkalkt, daartussen valt onraad uit gestrekte hemel blijven ogen onbewogen en ratelt lucht ademloos…

Modern ge 'piep'el de wekker opstaan, piep, piep de broodbakmachine gereed, piep, piep de magnetron is klaar, piep, piep de telefoon geeft zijn laatste bericht, piep, piep de wasmachine begint, piep, piep de rookmelder ruikt onraad, piep, piep, voel me echt ge 'piep' eld zit in mijn piepzak door die piepshow...!…

in de wind bewegend als ware het natuurlijk waggelt grond genageld ter verleiding lokkend wulps de billen wiegend pink haar soortgenoten even is er aarzeling als ruiken zij van list het onraad van bedrog tot uiteindelijk sneller voor instrijkend landen dan de vleugels slaan dons en veren dromend net zo lustig ogend over golvend waterbed…

waar ik niet zal spreken tegen de duisternis met zijn verlaten paden telkens is er die ene til, het honk dat me het uitvliegen belemmert, mij herinnert aan een metgezel die als verstekeling in me huist te graag breng ik mijn waarden ter grave en deponeer wat zachte mos over de streken die me raken in de schermutseling met tijd en onraad…

achteraf leek de tijd wel pijl snel recht vooruit te spoeden niks in vrees om te verhoeden alles liep gladjes en in stijl tot de ban ineens wordt gebroken je denkt hemel ik sta nooit stil doe ik wel wat ik eigenlijk wil onraad gaat onbeteugeld spoken niet langer valt te verbloemen je hebt op de automaat gestaan aan iets buiten jezelf voldaan…

Wars van dwarse donderslagen zag ik mijn verliefde land dat verslagen en verstoken in de golven was gedoken toen het onraad werd geroken door het zinderende zand Waar de witte lammerluchten zich verdronken in het gras stonden nu verbroosde bomen over zoute zee te dromen van een land dat nooit zou komen en een volk dat nooit was Maar…

in de bossen bij Wassenaar tijdens de jacht op wilde halal zwijnen is een ontdekking gedaan of hij uniek is moet nog blijken de cransoloog van het NFI is druk doende met onderzoek zijn eerste bevindingen laten evenwel het ergste vermoeden deze ondersoort van de Homo Politicus Hagiënsis blijkt een nieuwe species te zijn uit andere delen…

als mijn spreken me vertaalde met de boeg als scheepsgerei dat aangemeerd aan de stroom des levens me vertolkte daar mijn stem is weggehoond door tij en onraad verliet ik de zee der woeste golven en herbracht ik de zomer heel gedwee naar het water binnendijks, doch zal ik mij dan verdrieten daar de woeste ledigheid zal ontbreken langs…

ik spioneer gevaar begluur de bedreiging beloer de beroerden ik bespied het onraad observeer de stouten de onverlaten slechterik ik verken en verspied naast onheil het risico ik gluur met mijn ogen of kijkers die staren ik blik zonder verblozen rond mij koekeloerend in het bezit en privé het doen bestuderend volg ik ook het laten van…

flarden zon verwarmen mijn koude gezicht terwijl ik gedachteloos paden betreed waar ik normaal gesproken angstig bezweet met spoed mijn hielen zou hebben gelicht wervelende wind verwaait zijden herfstdraad als het pad donker en onheilspellend wordt het daglicht in razend tempo verkort en de omgeving gaat ruiken naar onraad vanaf hier is…

had ik heel vet mijn schoen gezet bij de radiator van de centrale verwarming wie niet waagt wie niet wint niet waar deze goof weet ook heus wel dat ze niet kruipen door die dunne buizen omdat ze d'r niet uit kunnen ruik ik om zes uur kaneel met onraad zit de Goedheiligman met twee pieten al mijn bisschopswijn op te zuipen zegt Brutale…

het is vijf voor twaalf als de engel binnenvliegt om kond te doen van wat hij heeft gezien angstig wacht ik op zijn verhaal van de staat van de aarde onze moeder - ons huis hebben we nog tijd- vraag ik en de engel sprak men was unaniem akkoord haar voor de ondergang te sparen toen ergens driemaal een haan kraaide ik rook onraad en…

stemmen klinken stemmen zingen stemmen dwingen mocht je echter iets willen bereiken dan kun je ze maar moeilijk ontwijken toch voel je die stem naar onraad ruiken een zweem erachter hangend van macht misbruiken een zielig respectloos iemand bezigt hem kijk hem misprijzend aan zing hem met je zuiverste klanken omver en dan moet…

In Veluwse krochten Waar het einden sjouwen is Daar waar herten vochten Eikenbos een sieraad van wildernis Je hoort er ’s nachts bosuilen krijsen Donkere wolken die op onraad wijzen Geesten en duvels vind je er Bewoning is er ver In de struiken hoor je "zwartkielen" snurken Ga er ook niet op je hurken De duvel jaagt er, het is er niet…

flarden zon verwarmen mijn koude gezicht terwijl ik in dromen verzonken paden betreed waar ik normaal gesproken angstig bezweet met rasse spoed mijn hielen zou hebben gelicht wervelende wind verwaait zijden herfstdraad terwijl het pad vaag onheilvoorspellend wordt een donderwolk razendsnel het licht verkort en de hele omgeving laat ruiken naar onraad…

Je hebt me heel wat moois voorgespiegeld, ik geloofde erin als een naïef kind, totdat je leugens wel heel bizar werden en ik onraad ging voelen. Bitter, maar waar.…

Alsof zij onraad had geroken. Zij had twee poten die haar richting gaven. Gelijkmatig zonder zich aan snelheid te laven Het water dat voor haar openging. Sloot achter haar volgens regeling Zij dreef statig op vijvers en in elke beek. Geen obstakel was er dat zij niet ontweek. Zij behoefde van niemand nog iets te leren.…