Alle inzendingen over ontwakende dieren

stil wachten dieren op de nachtrand van het woud tot de morgen breekt…

de Vreemden kent men aan hun zachte ogen vol stille vrede hun taal is gras en vogels nevel hun ontwaken stemmen van diepe dieren zingen hun gedachten lief licht dood zacht en zwaar en zwart…

warm augustuslicht streelt het blad van mijn zondagochtendtuin alles is nog stil de dag ontvouwt zich ziet mens en dier ontwaken nog even talm ik bij het raam voel mij verzadigd door rust de dauw op het gras verdampt ik open de terrasdeur…

ik sta voor het raam en ben alleen mijn adem wasemt op de ruiten geen vogel die ik al hoor fluiten het is zo vredig om me heen alles slaapt, het is nog vroeg stil dwarrelen vlokjes naar beneden vormen een sneeuwwitwollen laag nog door geen mens of dier betreden maar niet voor lang, de klok slaat zes de mensen zullen gaan ontwaken de dieren…

ochtendgloren zacht en mild dat 't duister uit de stilte tilt waarbij de vogels in de bomen dan ontwaken uit hun dromen en bij het prille ontwaken zal 't duister het daglicht raken dat geleidelijk op zal doemen en 't gloren wil benoemen met het tjilpen van de dieren die het gloren komen vieren wordt de sfeer ermee verweven en het duister…

En opeens hoor ik andere geluiden zijn het dieren die ontwaken? en steeds meer geluid uitbraken koeien loeien schapen blaten vogels met divers geluid maar toch blijft er een stilte er staat ergens wat uit.…

omarmd slapen we in om te ontwaken huid aan huid in ’t licht van de morgen geurt nog de nacht omvat door strelende handen die loom bewegen als spelende dieren; groeien wij - als vanzelf tezamen in één gloeiend lijf dromen gesloten ogen een zalig geluk.…

Of wachten tot een prins ze ontwaken deed, Die met een kus de slaapster wakker riep? 'k Ontwaakte en schreide als om verzuimde plicht, In angst, dat zij haar dag verslapen zou En eerst ontwaken als het gouden licht Verbleekte tot het kille avondgrauw.... Doch wat was mij het lot dier jonge vrouw?…

Uit: Intiem genot omarmd slapen wij in om te ontwaken huid aan huid in ‘t morgenlicht nachtelijke geuren beschermd door handen in hun bewegen als spelende dieren groeien wij vanzelf samen tot één gloeiend lijf en dromen wij met gesloten ogen oneindig geluk ons lieven in een zonnewind als verstrengelde…

ze dauwde iedere dag haar huisje met een lach parel moerde flitsend zonlicht uit de morgenstond zodra zij wakker was gunde bestaan de eigen stijl van rustig ontwaken en het leven smaken een eerste buiten werd ontvangen door een vrolijk fluiten van vogels als buur het kleine concert wekte het hert en de grotere dieren op…

De hoeder van mijn oude eenzaamheid schudt aan de tafel een wilde dans is gestopt wat nu nog moet wordt afgerond willoze twijgen in het gedoofde venster de kop van de helling bezwijkt de andere wereldhelft zal stonds ontwaken ik leg mij neer in de opalen schijnsels de roep van dieren komt tot de deur zacht zal ik straks belijden…

de zon heeft al heel vroeg lente geschenen kleurde aardse eerstelingen van pril naar groen bloemde bladeren uit de voorjaarsknop naar schoonheid ten top maar heeft ook de natuur verstoring op zijn geweten in de volgorde is de klad gekomen dieren hebben te weinig eten te vroeg ontwaken uit de winterslaap maakt nog geen voedsel…

Nee 'k ben een mens op twee benen dan maar geen dier, hoef ik ook niet het dierenleed te verwenen.…

Langzaam ontwaak ik uit de diepte van een slaap. Ik kijk en bevat de ruimte die me omsluit. Zachte pastelkleuren dringen zich naar binnen. Ik kan ze niet weren, ze worden steeds sterker. Kleuren ordenen zich en ik ontdek de vormen waartoe ze behoren.…

Ontwaken uit toevallige omarming die verlangen deed naar steeds weer opnieuw die glimp van jou je warme zachte flanken verdronken in bloedstollend mooie ogen verloren dit ongeboren kind en jij die jeugdig onverschillig in mij dit craquele veroorzaakte…

in de schaduw ben jij voor mij geschapen zie uit naar jouw vragend licht dat ontwaakt mij uit levend slapen op herademen gericht het duurde maar even de nacht brak aan ik droomde verder op de verduisterde maan…

Mijn raam wijd open naar de vroege stilte luisterend bedenk ik dat jij nog wel zult slapen Ik hoop dat ik in je droom zit Het water in de vijver rinkelt zacht een tortel trekt met klokkende geluiden de aandacht van poes Zijn onwetendheid zal hem beschermen Dunne witte flarden in het blauw en de wind, zacht ademend nauwelijks aanwezig…

geopende venster de dauw lag nog druppelsgewijs op de zachte bloemblaadjes wijl overal verspreid roze bloesem aangedragen door de wind op de tuinaarde was neer gewaaid na een verfrissende douche stapte ik verkwikt in mijn kleding deed mijn schoenen aan en liet de deur achter me in het slot vallen de intensiteit van het prille het net ontwaken…

terwijl mijn stof nog door een zware deken wordt toegedekt blijkt in de hemel een nieuwe maagd geboren; naïef nog en onbevlekt waar droefenis heerst blijken bloemen te groeien terwijl houten planken nog moeten worden gezaagd zie ik elders al leven bloeien zelden ervaar ik bij het sterven van de winter de lente zo vroegtijdig ontspruiten…

In alle vroegte doen je dromen je ontwaken door met goud te strooien over het uitzicht vogels vliegen al kraaiend over want de stad is nog in slaap zacht kust de zon het aangezicht stilletjes golft het vochtige gras aangeraakt door de ochtendwind gaan sprankelende parels op in het grotere geheel…

Gevangen in een eenrichtings gang van de kringloop aller dingen, in de herfst van mijn bestaan; verstand langzaam de overhand krijgt over de - primitieve emotie, die zonder natuurlijk onderhoud verstek laat gaan; ik m’n herfstig lijf besla om winterhard ‘n levens winter te doorstaan; - besef ik dat de werkvloermens onderweg…

Ontwaken in weer een nieuwe dag kijkend door mijn raam waar ik zoals in een spiegel mezelf zie staan. Als een stille schaduw met vragende ogen ademloos kijkend naar het ochtendgloren bij het ontstaan van een nieuwe herfstmorgen.…

Langzaam komt het licht van een nieuwe morgen in stilte ontwaak ik uit mijn droom en wordt losgemaakt van herinnering. Waar ik een glimp zag van heel lang geleden goed verstopt achter mijn hart nu roept de nieuwe morgen gaat mijn droom vervagen.…

Als iemand ontwaken zal, eeuwen na nu, ergens anders, is dat zo’n zelfde ik als ik nu ben? Of was ik nooit meer geweest en is niets meer zoals het was?…

Ben nog even langs m'n levenstuin gelopen meewarig licht ontdaan het hoofd geschud en voel me minder treurig als toen ik er nog woonde was dat de droom of verschoon ik nu een dubbel leven waak over mij ga met me slapen totdat er bossen blijheid fleuren en je wintertuin groeizaam wakkert zonder deze droom te storen.…

ik verpoos nimmer meer in een diepe gedachte dat gaat allengs aan mij voorbij een vierend touw slingert thans met eeuwige bewegende beelden of draagt een haast uitgerekte veer mij nu doorheen het verleden, de mij toegevallen wonden en weelde, doorzakkend naar een verlengde diepte en traag terug langs gestapelde ramen van verlangens en tranen…

Ik strijk de zorgen uit de morgen laaf me aan wat hemelse thee snij dikke plakken zonlicht in mijn haar neem ik wolkenbrood mee Ik verf de noen secuur zacht groen klop daarna mijn dromen uit hang verlangen aan de waslijn schrijf verzen in 't fluitenkruid…

de ochtend kwam te vroeg ik droomde juist een geile droom die voortijdig afbrak op onvervulde verwachting: de nachtmerrie bleef onbereden onbevredigd en met tegenzin begin ik mijn dag…

nu schuilt de storm in rouwjurken, eindelijk na lange dagen van verborgen woorden met de daver op het lijf, gespleten haren in de nek over wankele treeplanken langs gedrogeerde lijnen niettemin, meeuwen op wacht boven vuilnis op het plein in bekommering over ingedaalde hersenschimmen of mijn morgenlicht, nakende als wezen van…

hij streelt en hij speelt haar heel zacht onder lakens hij daalt en hij klimt en hij kneedt haar en smeedt hij opent zijn ogen hij kijkt en bereikt haar hij wandelt zijn vingers langs bergen en dalen naar mossige diepten en vochtige dwalen zij kreunt en ze steunt en ze kronkelt en draait en ze rekt en ze strekt en ze spint in zijn…