Alle inzendingen over onvervangbaarheid

licht op het meisje haar onvervangbare blik meisje van Vermeer…

Weet je lieverd, het doet er eigenlijk niet toe of jij van me houdt of zij - ik ben onvervangbaar.…

Iets onvervangbaars Raak ik kwijt 'k voel het wegglippen Maar zonder spijt Ik deed m'n best Maar heb gefaald Ben véél te ver Van je afgedwaald Tot ik het vond Waarvan ik niet wist Dat jij dat óók Zo had gemist Iets onvervangbaars Raak je kwijt Je voelt het wegglippen Hebt nu zóveel spijt Jij nam me voor lief Hebt daar gefaald…

je volk dat een bom van je maakt dodelijk je leven zomaar weggegeven onvervangbaar je reden blinde gehoorzaamheid onbegrijpelijk je vader die je zoiets vraagt onmenselijk…

Aan onze levensboom mist weer een grote tak, onvervangbaar om wat er in hem stak. De tak is niet wreed afgebroken maar versleten door de tijd voor ons die achterblijven heelt de tijd de wond maar het gemis dat blijft…

Maar het gewone leven stopte niet,oma ook niet want al is ze lang en breed gestorven één ding is me bijgebleven Een oma is onvervangbaar…

de man nam bedachtzaam het woord: ooit stond mijn naam in de maan geschreven ik pleegde een moord op een onvervangbare droom ik werd mijn schaduw aangetast door onuitwisbaar rood de maan is geel de maan is leeg…

zijn ogen lopen lichtvoetig uit haar beeld onnavolgbaar hij blijft niet hangen stapt over drempels andere werelden in valt samen met zichzelf hij blijft iemand voor het oog van de camera onvervangbaar hij ontloopt het verlangen naar de val niet de pijn van het bestaan…

Het is daarom, onvervangbaar lieve verschijning, dat je nooit zult vervagen uit mijn geest en het is daarom dat ik je nooit vergeet.…

in overgave hechten de wortels zich aan de muur de blaadjes houden als dakpannetjes het stenen bouwsel droog twee muskaatvinkjes maken een nest van groene blaadjes een goudvink knipt een blad bij het steeltje af in verbondenheid onvervangbaar voor elkaar…

Het is een ware bron die lamp aan het plafond. Maar echt licht in een gedicht komt alleen van de zon.…

Zal je missen meer dan wie ook voelde je mijn pijn aan zal je missen jij die me nooit alleen liet staan zal je missen altijd een kroel of een lik over m'n gezicht zal je missen vaak zo donker gaf jij me wat licht zal je missen en je nooit vergeten zal je missen onvervangbaar voor altijd niemand kan zich met jou meten…

door een overdaad aan licht verliest elke spiegeling haar detail gaan trage woorden in werveling verloren en opeens lijken gezichten op elkaar een enkele keer overkomt het sommigen om als enkeling het verschil te maken in het voorbijgaan een blik op te vangen, een herinnering te activeren om er frontaal uitdrukking aan te geven hetgeen…

een steen blijft geworpen de melk opgeschud tot breukvlak, niet opraapbaar niets is gaande alles bevroren in een moment, twijfelloos niets is herroepbaar alles voldongen in stilstaande val, bodemloos geweest is onvervangen met nadruk cursief gedrukt alle luchten eender geen wolk hetzelfde, de foto onbewogen…

Er was niets anders dan de witte dag vandaag in de wintertuin zag ik onzichtbare dieren nog voor het sneeuwen in een droom verdwijnen in een ander, onvervangbaar leven deed ik net alsof je nog leefde nooit werkelijk dood was gegaan en niets anders dan dat droomde ik, in mijn waan van de witte dag vandaag.…

Slechts veertig jaar, mocht je worden, je zoog het leven in, mijn lieve onvervangbare vriendin... Op de steen schijnen de laatste zonnestralen van de dag, en ik fluister zacht Dág lieve vriendin.…

Als iedereen straks weer z'n kruit verschiet De strijker, extreme bang, de cannon cracker Dan knalt dat hard, dan dreunt dat straf en lekker Soms zelfs nog ouderwets met wat carbid Maar onvervangbaar hard en recht door zee Is James Brown z'n oude soulkreet: 'HEY!!!'…

de schepping was voltooid overal waren de klokken gaan tikken op het uur nul omdat de mensen anders zouden stikken zonder zuurstof bomen zon en natuur het raderwerk was universeel onvervangbaar door de mens waren er ongewenste haperingen waarna verval was ingezet met kains ezels kakebeen dat abel had neergelegd…

het werd stil, het werd anders het werd ook veel meer dan onvervangbaar of een lang verhaal beelden mompelden over troost alsof de dans van chrysanten hen verwarde in eigen, uitgesneden armen de wereld was ook niet groter dan de aders van steen, uit het zaad gegroeid dan de zekerheid van de aarden weg tot het verlangen naar jou bij jou…

in de wolken zie ik jouw gezicht eerst vaag later herkenbaar in de zon herken ik jouw lach stralend en onvervangbaar in de wind hoor ik jouw stem eerst zacht later sprankelend in iedere regenbui proef ik 't verdriet van jouw tranen overrompelend steeds sterker voel ik jouw nabijheid dag en nacht geloof me vertrouw me…

Toch is er vreugde, overgave aan dit uur want je weet het uniek en onvervangbaar, net zoals de mensen die je ergeren of die je op handen dragen. Waarom toch al die vragen, het gekanker, het gezeur? Waarom enkel in de herfst die kleur die je hevig doet hunkeren?…

Uiterste balans, onvervangbaar wat je kiest, taal ondersteunt het evenwicht Naast rivieren bloed lang uit hun beding getreden in een woestijn geronnen. Gedachten zijn van klei, geschapen uit alles of niets alle modellen blijven vogelvrij.…

Wat ik mis vult mijn leven Ik eet me vol bij de vleet Doch geen boterham extra Voldoet me meer dan dat gevoel Geen tweede huis Geen nieuwe auto Doet me het vergeten Alles blijft me er aan herinneren Dat ik iets niet heb Iets ook nooit (meer) zal hebben Iets onvervangbaars Het is een blijvende leegte Een kuil zonder bodem Waarin ik val…

Het onvervangbare, toevertrouwd aan rustbarend papier om te bewaren in kantlijn aan randen van doortast in grensgebied van geheugen als zinkput in wankele bodem waar we onze gangen natrekken berusten in een doolhof van twijfel verweren tot goudkleurig zirkoon ons opdelen in halftijd Het oprichten, het nabouwen vertellen uit losse…

wat ik mis, vult mijn leven ik eet me vol bij de vleet doch geen boterham extra voldoet me meer dan dat gevoel geen tweede huis geen nieuwe auto alles blijft me er aan herinneren dat ik niet langer heb ook nooit meer zal hebben het is onvervangbaar een blijvende leegte een kuil zonder bodem door mezelf gegraven waarin ik al gravend…

troost te vinden in de vriendschappen te schuilen in het het hunkerende bloed, wat op het manifest van lijf en leed geschreven, bleven we aan elkaar verwant, om het beste deel gegeven naast de avontuurlijke schaduwkant empathisch inzicht zoals verwacht in beider gepassioneerde beleving toppen en de tol van het verlangen onvervangbaar…

als het eenmaal daar is, word ik in herinneringen gegoten, soms in de nis van een kloppend hart je zult jezelf aanschouwen (als ooit het grijs jou bedekt dan wel eerder) het is een moment al dan niet door de ziel of het heelal of door eigen vlees opgewekt in een lach of blik een stap of woord soms middels een aanraking uit het onvervangbare…

bakken en inpakken een eigen halleluja op Pasen heerlijk naar jou te zenden om te vieren dat we elkaar herkenden die dag een drietal lentejaren elk weerzien weer geloven in elkaar vernieuwen met verassend gezoen vermoeden van liefde in elk gebaar nooit aangekomen waar verwacht tegenstellingen hard en zacht scherp en evenwichtig contour onvervangbaar…

Zo'n man is onvervangbaar in zijn ongekende ouderdom. Hij kent zijn plicht. Is een vader van een onbepaalde tijd met zicht op het universele licht. Terwijl de aarde dagelijks draait om zijn as. Draait Atlas haar naar het licht. Daar waar het eerder nog nachtelijk donker was.…

Onvervangbaar zal het voortaan zijn en zullen verder leven...in valse schijn. Door tranen in mijn ogen wordt jij mist... onze kans ik meen het, oprecht, zo intens gemist......…