Alle inzendingen over onverwerkt

We voelden voor elkaar als vrienden al heel lang Er gebeurde plotseling iets voor de gevolgen waren we bang Als we de vriendschap verliezen of erger nog, ruzie krijgen Dat zijn van die gevaren die bij een relatie dreigen We doen het gewoon rustig aan "we zien wel" zeiden we steevast En waren door onze ontdekking evengoed nog allebei…

Leven dat een Lijn is met Nauw'lijks regelmaat Erin Paar nog net zichtbare Piekjes en daarna Nog veel meer Diepe dalen, Afgronden die Mijn leven opeisen - Wonderlijk toch Dat zoveel ervaringen Ondanks alle moeite Onverwerkt zijn gebleven En dat zij mij daag'lijks Nog in de weg staan…

mijn lichaam bewaart de herinnering aan wat geweest is attendeert op wat vergeten leek de sporen volgend verteer ik het onverwerkte…

in kleine porties is het beter te verteren je zou stikken in een bord vol het smaakt bitter als uitgekotst gal resten in de put moeten met grof geschut worden doorgespoeld dat is al ik hoef niet meer…

nu is het moment dat eilandenrijken bezwijken onder de druk van celwanden langs het onbesproken kind dat vlucht over bruggen met oppervlakkige pijlers dat niet mag zijn, dat hoort te zwemmen in giftig water zodat het lijf is afgemeerd roemloos bestrijkt daarna een nevel het leven in zee en louter periferie tot ongeboren toekomst gloort…

Zomaar rolt er een traan over zijn wang van lang geleden van een onverwerkt verdriet Zomaar prijkt er een glimlach op zijn gezicht van lang geleden van iemand van wie hij hield Zomaar was zij weg al lang geleden maar ze is niet vergeten…

Hoe kan het toch Dat mijn lichaam Vanaf het moment Dat ik geboren werd Elke dag veroudert En elke seconde die Ik ouder word zijn oude Zelf verliest - terwijl Mijn hoofd met de dag Voller wordt en overloopt Van onverwerkt verdriet…

teveel verdriet hangend in de lucht altijd gemengd met resten tederheid als onvervuld verlangen naar meer dan matheid als onverwerkte blokkades afgeremd door onzekerheid in een ver verleden lonkt nog immer ongecompliceerdheid als fluisterdun ideaal…

Achter de glimlach en haar mooie ogen Schuilt eeuwenlang al onverwerkt verdriet Da Vinci bezigde plumbonacriet Om haar wat sneller op te laten drogen Er zit dus in haar blik veel gif verborgen Dat is me schrikken op de vrijdagmorgen!…

Als gedachten niet Langer zuiver zijn, Als ze worden Verdrongen door emoties Die nooit tot hun Recht gekomen zijn, en Onverwerkt verdriet alleen Somberheid ten goede komt Dan constateer ik dat Ik zo lang ik leef Aan mijn eigen leiband Loop - hond aan de riem Met te weinig speling…

Soms zie ik jouw doodsgezicht in een spiegel vol verwijten herneem ik de intense stilte in een ademloos gevoelig hart voel ik de tijd die ons alleen laat in onbeantwoord vragen ben ik jouw ziel in dood zijn blijven dragen.…

Mijn zomer is zwart. Blauwe luchten blijven weg. De warmte is overal, maar niet bij mij. Verloren als een wees en bang als een kind. De korte nachten. Veel te lang. Hier is niemand. Hier is niks. Alleen ik en mijn kwaad. Ik ken geen god, want de duivel is mijn deken.…

laagje voor laag vormt zich iets in mijn lijf en leden zoekt zich een juiste plek waar genoeg te kniezen valt emoties onverwerkt uit vroeger tijden kleven nu aan die van afgelopen jaren, hechten sneller, rollen ook veel verder, harder dan ik nu nog hebben kan wat zal het duren voor ze weer als sneeuw voor de zon…

Ik dool langs niet geheelde wonden, onverwerkte angsten, heimelijke zonden, zacht verdriet om mensen die er niet meer zijn. Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is de blues…

Ik dool langs niet geheelde wonden, onverwerkte angsten, heimelijke zonden, zacht verdriet, langs mensen die er niet meer zijn. Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is de blues.…

Soms was er een schaduw om mij heen, klein stukje onverwerkt verleden er was twijfel en ook angst. Huilen in stilte van de nacht het was mijn innerlijke strijd ik hield het goed verborgen maar jij las het in mijn ogen. Jouw liefde verdreef de pijn gaf mijn leven weer kleur zal het nooit vergeten maar het heeft een plaatsje gekregen…

De verdronken emotioniste droogt haar tranen. Ze trekt haar lach aan en baant zich een weg langs weggeworpen dromen en stukgeslagen illusies Niemand ziet haar. Verdwaald in het labyrint van doodgehoopte toekomstdromen uit het verleden. Niemand hoort haar. Zelfs zij zelf niet. Ze leeft in het morgen van gisteren terwijl…

Hoe diep de afgrond Is waar langs ik Gelopen, soms geslopen Ben, kan ik van hieruit Niet zien, geen meting Mogelijk om deze diepte Te peilen en van de juiste Mijlen te voorzien, Afgrond met op de diepste Bodem een sediment van Onverwerkte emoties die Mij met alle geweld Naar beneden trekken, en zonder Mededogen naar zich toe…

ik zal naar Canossa komen, blootsvoets en kaalgeschoren me in het stof wentelen as over mijn hoofd strooien en naar je kruipen op mijn buik nederig je schoenen kussen ik zal gelaten wachten op een blijk van aandacht al was het slechts een trap in mijn buik ik zal blijven hopen op vergiffenis al weet ik niet wat ik verkeerd deed…

we dansen niet meer -nooit meer- samen toch is de laatste dans voor jou: tot het touw stil hangt als het doek valt is het poppenspel voorbij…

Je hebt ooit een bres geslagen tussen angst en liefdesleven afgrond om alleen te dragen in een diepte zonder streven zo bloedeloos alleen te zijn in vervorming van verlangen met bergen onverwerkte pijn om je ziel mee te behangen als slachtoffer van ongeloof draag ik jou getergd op handen vlieg naar jezelf over de kloof als bestaansgrond…

ik schreeuw maar hoor geen geluid trek vacuüm net onder de huid waar onrustig weefsel chaos genereert die ik niet beheers in het dagelijkse en normale uiten komt wanorde naar buiten nu stapelt het in wachten op de trigger flikker op stroomt onmacht met fijngevoeligheid verwoestende kracht uit het stuwmeer van onverwerkte…

Herfstbomen wuiven zwaarmoedig onder sombere wolkenkolossen je aarzelt nog in bewegen zelfs de stilte is vasthoudend maar even goed laat je me los tussen het zwijgen van antwoorden droom ik in verloren tijd zitten jaren onverwerkt verdriet dat weet je, heb je terug gelezen in historische boeken, laat je slapen wat ik moest vergeten…

Onverwerkte pijn zal er, spijtig genoeg, voor eeuwig zijn.…

ik zie de schetsen van je hand jouw koolstof brandt weer in verwisselbare lijnen je verblaast het stof en scherpe contouren laten je hart weer in het zichtbare verschijnen zacht in pastel ben je gaan kleuren voorzichtigheid in rozerood toenal proefde ik je geuren je beeld komt op uit onverwerkte contrasten herboren laat jij je…

we wolkten in eigen gedachten vulden de hemel met leven dachten elkaar op een bijzondere manier liefde en zorg te geven zeilden in wit langzaam verwaaiend een voorzichtige koers maar het blauw werd niet helder de zon bleef omfloerst daar spookten in donkere randjes de scherpe tandjes van onverwerkt verdriet in windstille woorden…

Zolang je nog maar weet waar het noorden is de weg omhoog Vluchtend beland je in het verhaal van een ander weven zich draden over elkaar vormend een grillig patroon zoekend een nieuw bestaan uit onverwerkt verleden in het heden van wie wegtrok met de noorderzon ontladen door een hert ontvouwend je a-vier ontwapent zich de hartstocht…

Een slaapmutsje Voor een onverwerkt levensles. Het malen van de molen duurt Maar voort van een stem in je Hoofd die je rust verstoort. En lijkt te zeggen je verliest je respect, als je de nacht doorwaakt zonder dat je door De ochtend wordt gewekt.…

Kunstmatig traliewerk dat me kastijdt, geeft uitzicht, helder als doorzichtig glas, maar zie: vlak voor mij een zuigend moeras dat giftig dampt van de onverwerktheid.…

Blijf bij ons Heer als het avond wordt en wij angst hebben om achterom te kijken er is teveel lijden, teveel onverwerkt verdriet blijf niet langer die Vreemdeling achter ons maar kom heel dichtbij en maak u bekend spreek ons met liefde aan en leer ons verstaan wat u met uw woorden zeggen wilde zit met ons aan voor het avondmaal wij hebben behoefte…