Alle inzendingen over onweer

De dondergoden gaan tekeer, bliksems klieven door de lucht. oh wat is het heerlijk weer, terwijl iedereen naar binnen vlucht, geniet ik van de koelte. De dondergoden gaan tekeer, mocht ook wel na het warme weer, flitsende lichten verlichten de lucht terwijl nu bijna iedereen verzucht: eindelijk een beetje frisse lucht!…

warme wind vlaagt veranderlijkheid maakt de wereld stil als zonder adem hol schaduwen achterna mijn weg naar binnen om in jou te vergaan tot ik je hart weer hoor slaan zomer ons verder draagt…

Als ik ghoera speel zegt mijn moeder niets, ze ziet -- dat ik haar niet hoor.…

Bloemen van juni en de nieuwe zomermaand nog door regen betraand tonen weer hun volle glorie ook in gedichten die regelmatig in mijn geest komen zie elke letter schitteren als fleurige blaadjes in de bomen takken zwichten aan boeiende gedichten ik wil er een emmertje onder hangen om die zomersappen op te vangen het brein mee te besproeien…

Omarmd in zwoele zomernacht lagen wij loom in de koelte van een appelboom tot plots bliksemschichten de hemel deden oplichten en onze droom werd vastgelegd in een flits van hartstocht.…

weerlicht bliksemflits gedonder in de glazen toekomst voorspellen…

Een wolken massa, in alle maten en vormen. Samenvloeiend onder één dak, die het natte of het droge zullen bepalen. Ze gaan over van wit naar zwart, van lieflijk, naar dreigend. Ze trekken horizontale strepen, dwars door... die zo mooie zon. Ze zetten zich klaar om wind te blazen, of onder elkaar te kletteren als glazen, zo- dat wij hagel…

de dreiging ongenuanceerd mijn vader zei het mij achtertuin onder buurman's balkon gezeten kijk dan Fred zwartwolkend luchtkolkend weer dat licht aanrollende donder altijd vanuit het zuiden…

donder en bliksem lichtflitsen vanuit de lucht inslag in een boom…

gouden strepen in een donkere nacht luid gedonder mijlenver het alles betekenende gevecht is weer begonnen tussen het geluid en het licht het licht flitst er op los laat zien wat voor moois het kan het geluid is jaloers en dondert er dwars doorheen urenlang gaat dit zo door maar dan... als het geluid schor is van het gebulder als…

wandelend langs het strand eens te meer in diepe gedachten zag ik niet hoe zwarte wolken vanuit het noordwesten over de zee aanstormden voor ik het wist stond ik middenin een ijskoude plensbui…

Bliksem en donder Verdriet en woede Alles tegelijk Een uitbarsting is gekomen Een diepdreigende uitbarsting Van verdriet en woede Opgekropte emoties Het lijkt net onweer Maar geen onweer in de lucht Maar in een ziel Een ziel die is verwoest Verwoest door emoties Emoties van woede en verdriet…

Dikke donkere wolken hangen boven mijn chaotisch leven. Dreigend als donkere donder... duurde het maar voor even!! Donder en bliksem als woordenschat van jou. Tranen druppelen als regen omdat ik zoveel van je hou. Zo onwispelturig als de wolken... zo wisselvallig is mijn leven, duude het maar even!!…

De weergoden mennen zwarte paarden door ‘t uitspansel, schrikbarend als de hel Hun sporen glinsteren fel en in de lucht kletteren hier en daar de karwatsen De wind giert en toont als een bondgenoot zijn kracht. Gebald in herhaalde stoten hijgt hij huiverig door het gebladerte dat in alle stamsoorten nederig buigt Dan kraakt het samengetrokken…

Ik doe mijn ogen dicht het dondert en er komt een bliksemschicht ik zit te trillen op mijn stoel daar is het weer het angstgevoel sommige mensen vinden dit raar maar ik vind onweer een gevaar ze kunnen het ook niet begrijpen dat ik hem vreselijk zit te knijpen ik huil en lach tegelijk dat komt door mijn bangigheid donder en bliksem zijn niets…

Ik schrijf dit nu neer tijdens een onweer en ik krijg spontaan op m'n donder!…

De pijn van het verleden Voelt als de droogte van gisteren De regen van morgen Voelt als het zweet van vandaag Maar ik ken jou Dus dwars door de storm en regen Mag ik zijn bij jou Ik heb je lief, mijn hele leven…

De hond dankt baasje met een blaf en schudt het onweer van zich af.…

een donderwolk breekt kletterend lichten straten benen vluchten weg…

de bliksem sloeg de wind uit je benen de kracht uit je arm de zin uit het leven je was pas vier groeien was pijn kijken naar afzien van maar binnenin onrust en honger innerlijk ongeschonden verbeten streven surrogaat leven maar iedere avond toch weer naar huis met je krachteloze benen je kromgegroeide arm geen zin meer in leven…

wat ik koesterde is niet meer voortaan loop ik alleen op het strand ook al heb ik dan last van onweer...…

Maken wij elkaar ontroostbaar hou ik mezelf als kind op schoot languit liggen op een draagbaar en even vrijen met de dood schreien wij dezelfde tranen zodra de zielen zijn ontbloot ver van huizen en van banen hou ik mezelf als kind op schoot onze weerzin tegen onweer dat valse lucht met water hoost spant regenboog als ommekeer naar diepe…

bomen van de regen komt eraan haal de was nu snel naar binnen hou de plu maar paraat het kan nu elk moment beginnen je weet wel hoe dat gaat als je toch de sprong gaat wagen ondanks gerommel in de lucht is dat om moeilijkheden vragen zelfs de vogels zijn gevlucht hoor de druppels eens kletteren kijk ze springen zelfs omhoog en het onweer…

Het onweer dreigt maar slaat niet toe op deze warme dag, waarop ik in je ogen zag dat liefde wisselde voor haat. Woorden zijn zo duur vandaag dat zwijgen nu wel alles zegt. Ik heb me er op toe gelegd, eelt te vormen, laag op laag.…

schitterend schouwspel in de donkere lucht waarbij anderen soms wegkruipen en ik weer ademloos toe sta te kijken natuurgeweld in alle kleuren energie die loskomt en stroomt, regen valt stromend naar beneden veegt straten schoon laat het stof dalen lichtflikkerend schouwspel in het buitentheater met donderend geweld laten de natuurgoden…

In nachten van zinledigheid toont god zijn pinksterdrift de hand van zijn aanwezigheid: vurige vingers in het zwart gegrift De wind slaat in de tuin, papieren waaien weg, waarheden vervallen De geest, in hart en nieren vuur, brandt in ons allen Hij dringt door in keel en hand Daden lichten op bij het spreken Harten zullen zinvol breken…

Ik hou van de hete zon die schittert op de rivier en ik ben gek op de eerste kou van de winter. Ik hou van de zon die ondergaat en zou, als ik de kans kreeg, ook genieten van een kort doch hevig bosbrandje. Ik hou van mijn moeder die oud is en na een godvruchtig leven niet weet wat het worden zal, de hel of de hemel. Ik lijk op haar…

De wind valt stil de hitte neemt nog toe zelfs de vogels zwijgen alles lijkt in afwachting plots begint het hard te waaien daar flikkert de eerste bliksem gevolgd door donderend geknetter even later breekt de regen los als een zondvloed zonder einde maar even snel als gekomen verandert alles weer naar stil het eerste vogellied klinkt…

moeder natuur bulderde vannacht van verdriet over wat de mensheid haar heeft aangedaan en achterwege liet tranen met tuiten liet ze volop stromen bleef dit langdurig uiten maar ondanks dat heeft ze toch ook altijd oog voor onze noden want ze weet dat door het uiten van verdriet en pijn vaak iets nieuws tot bloei kan komen wat tot troost…

donkere wolken ze komen steeds dichterbij gezicht op onweer…