Alle inzendingen over poging taal

Zo graag zou ik een snelsonnet toch schrijven maar 'k weet niet goed waarover het moet gaan, dus vraag ik raad aan wie me zal verstaan en ergens hulp om toch ook hier te blijven maar 't lukt al aardig voor de eerste keer dus vind je me hier mogelijk wel meer.…

Boze stemmen in de gang, verwijtende woorden dwarrelen door het huis, nog een laatste poging, maar alles tevergeegfs het is enkel de rust die terugkeert.…

zie je hoe zinnen huiveren niet te minimaliseren de ontkende pijn te trefbaar de gekortwiekte vleugels dicht bij de aarde hemelsbreed willen vliegen al is het maar in tuimelende verzen…

In jouw brieven zwijgen dromen taal der liefde, bij het raam in de keuken planten nieuwe buren, tulpenbollen, het huis hiernaast wordt ontruimd de straat ligt vol met gevallen herfstblad ik doe nog een poging jou terug te schrijven maar als de stilte blijft dromen zal ik verse tulpen kopen.…

In natter blauw lig jij te liggen heb jij je neergevlijd onbegrijpelijk voor ons, tweevoeters, daar jouw taal niet de onze is harten laaien in de wind verwaaien pogingen tot bevrijding onvrede zingt rond met liefde als leidraad lijkt hoop vervlogen nu de hemel jou zachtjes welterusten kust…

keer op keer geen contact nogmaals weer verloren nogmaals weer onderga ik ook weer deze keer wat ik niet wil ook weer deze keer huil en schreeuw ik dat ik ... niet weer laat me met rust niet weer .... machteloos roep ik stoppen deze keer ! het ... verstilt in mij de laatste keer die wil ik niet want er is veel meer wat…

Mijn denken zit naar zichzelf te kijken. Zo moet een nog niet ingevuld cijfer van een Vijf-sterren sudoku zich voelen. Exact zo. Dat het niet past, dat het niet klopt, echt niet echt niet Gewoon, maar uiteindelijk dan toch: een hokje van 1 bij 1. Stiekem wel. Niet eens stiekem eigenlijk, maar bedoeld. Ook de maker van de sudoku maakt fouten wellicht…

poging tot uitstel tien vingers trachten ogen te blinderen…

zeg me dat niet, dichter, dat het niet lukken zou het "schilderen" van de vrouwen die je liefhebt beschrijf ze zo, dat je ze aanraakt maar met de toets van een schilder die de toeschouwer op afstand houdt om daardoor beter te zien voorbij schoonheid of ingepakte intimiteit kwetsbaar leven in liefde maar wel met zo'n opvallend…

Het eeuwige licht doorklieft de duisternis van al het voorgaande, de schone taal heeft zich vergist, deze taal is ongrijpbaar, indringend, alle zielen treffend als de blote Cupido met een pijl vol onaardse weelde. Nooit eerder ziet men God zo naakt, zo arm, zo erotisch, zo artistiek.…

Misschien heb ik nog 't meest geprobeerd woorden doorzichtiger te maken, waarbij dan juist extra opvallen de donkere plekken, verdichtingen van wat iemand denkt, meent, voelt, desondanks met de bedoeling meer het licht zichtbaar te maken dan wie dit schrijft en zichzelf ten slotte ook niet veel anders dan stof gegeven is. ------…

'Een gedicht?' fluisterde hij bij het weggaan. Maar hoe kon ze dit beschrijven, iets wat niet ontleed, ontkleed, geanalyseerd kon. Zoals de ingang van een spechtenest zichtbaar, maar nooit de holte zelf. Het was als een zorgvuldig gesealde schat, als een klein flesje waarin een minutieus scheepje, zonder erbij te kunnen, veel meer dan dat…

een liefdesgedicht schrijven blijft een lastig gegeven het is als een vorm van 'naakt zwemmen' zonder je al te veel bloot te geven 'onmogelijk dus' je gaat spoedig op zoek naar superlatieven die nog niet blasé zijn 'ook al moeilijk te vinden' ten einde raad doe je met het schaamrood op de kaken concessies 'sta je weer in je…

er woont een wereld terug in mij waarin huizen vol met mensen lachen en leven bomen hoopvol wachten op bladeren uit hun knop vogels hun mooiste liederen fluiten kinderen onschuldig buiten spelen op het plein ik loop daar en denk wat heerlijk om hier weer te zijn…

nu de tijd aan je beeltenis knaagt omring ik mij met mensen waarin ik stukjes jou herken en zodra het ’s avonds schemeren gaat puzzel ik mijn dagverse herinneringen tot een deken voor de nacht wikkel ik mij in jouw armen die me omsluiten als water -verdampt tot mist in mijn hoofd de volgende dag-…

Mannen die gedichten schrijven zijn bijna altijd winnaars ze hebben strak gespierde lijven het zijn waanzinnig goede minnaars ze verplaatsen zich per BMW fietsen nooit eens door de regen hen gaat altijd de wind mee windkracht acht of negen we schrijven vaak over het leven o o o wat gaat het slecht daarin ben ik heel bedreven meestal meen…

Met mijn opgeruimdste gezichten een dag beginnen: probeer ik het eens, blijkt hij niet op te lichten. Niks geen schaarsgbebloemde voorbijgangerslach in mijn raam of dat kind op haar vuurrode fietsje dat me wolkenloos zwaaide en zag - eerlijke uren waren het vandaag. Dodelijke, onverkwikkelijke, hopeloos uitgekeken uren. -------------------…

Het donkere water weerspiegelt wolkenflarden in spiegelbeeld met pistool nog richtingloos onbewogen in haar ene hand Onvervulde verlangens zweven tussen willen en kunnen wachtend om zich te uiten in boosheid of verdriet Tot het langzaam wordt gericht een knal in echo’s weerkaatst spiegelbeeld verrimpeld achterlatend opgelucht op weg…

De tijd is gekomen mijn pen is krom van de geschreven letters die geen woorden vormen een mislukt schilderij zo lijkt het wel een amusementsspel dat niemand kan vermaken loze zinnen ze kunnen geen mens meer raken.…

opnieuw zullen er bladeren groeien de bomen vol groen en statig staan bloemen kleurrijker weer bloeien jonge lammeren de wei ingaan een lucht zo wolkeloos en blauw de zon die laat haar stralen schijnen en ik denk enkel maar aan jou geen warmte laat de kou verdwijnen dit prille geluk drukt mij op de feiten dat jouw sterven niet te keren…

Het voorjaar, het voorjaar! Slechts gebonden aan 't weer Kom 20 graden Met barbecue-zon De lente, de lente! Vleesspiesensamenspel Een keur aan goed vlees Smullen na 't begon…

Woorden wachten wanhopig wegens wrange willekeur. Willen waarachtig weten waarom waarheid wijkt, waarom wijsheid weifelt waar woordkeus werkelijkheid wreekt, waardoor wankel wederwoord wroegend weent……

De koffie, ja die zit in de kan oh, maar waar hebben wij die dan ach laat ook maar als de koffie op is dan drinken we thee daar zitten we toch niet mee wat schud je met je hoofd je wil geen broodje dat vroeg ik je toch nee…

Het kind dat met wakkere beentjes fier, Het verse gras opschrikt, en zonder te wijken, Altijd rent voorbij de wind, en mij na laat kijken, De onrust in mij, een gulzig altijd wakker dier Niet te achterhalen tijd, wiens honger graag Verslikt, verslindt alles wat weerloos lijkt En kerend wendt, geen grens bereikt; Voor iedereen te snel…

stemmen cirkelen om elkaar heen een poging tot benadering ze willen een koor vormen een nieuwe betekenis…

bevroren tranen barsten bij een poging tot een eerste glimlach…

wat er nu voor of achter ’nadat’ volgt waarom beginnen met lange zinnen en kort eindigen? het zicht is geheel aan mij wie bepaalt de regels? zij die soms niets delen doch alleen incasseren zoals reacties onder poëzie zoals ik, die toch graag deelt want lezen is gelijk uit een bundel zoals de Bijbel de Thora of Koran waar kan ik reageren…

O laat dat nu mijn danklied zijn: het met vertedering naar jonge blaadjes kijken en weten dat er telkens weer signalen zijn om hoopvol door te gaan, al is er ook een wereld vol conflicten. Er is muziek, er zijn gedichten en veel wat enkel kinderogen zien. Vernieuw mijn kijken, schep een zuiver hart in mij en aandacht voor wat klein en…

in zijn poging een snelsonnet te schrijven is onderstaande dichter reeds gestrand hij ligt nu met zijn voeten in het zand en zal daar nog wel n klein tijdje blijven ik reken op begrip en tolerantie ook een dichter heeft wel eens vakantie…

zo mooi als Joe Cocker kan ik het bij lange na niet doe er ook geen poging toe maar je bent het wel to me…