Alle inzendingen over proloog

Ik heb niets meer. Ik ben niets meer. Mijn boek is bij voorbaat kapot. En ik die werkelijkheid wou maken. Ik wil eindelijk wakker worden uit jullie omgangsvormen van mij. Ik wil eindelijk genezen van mijn antieke geschiedenis met jullie. Maar mijn bestaan is in beslag genomen. Mijn tong wordt oud. Ik ben onderweg. En er is niets om dichterbij…

Op de eerste dag er vol tegenaan met meer dan vijftig over het asfalt, wielrenners in seconden kaltgestalt in een vervuilde stad als wielerbaan die één dag illusies vrij de loop laat wie er zonder dope de Tour winnen gaat.…

‘Ante mare et terras et quod tegit omnia caelum’ Ovidius, Metamorphosen I, 5 chaos was alles, geen woord benoemde leven, dag was nacht, nacht dag, zee land, land zee, mateloos wit was alles één, en heerlijk om het even. verheven niets, geen ding dat deinde met iets mee. aarde kleefde niet in’t duister, geen zon was daar, geen kring van…

we baadden in kolossaal water zij gaven ons namen er waren nog geen luchtspiegelingen geen buren, geen besef van gisteren of vandaag, van het kloppend huis, dat ons lijf belichaamt, ons zicht op zaken, dat geest bezielt we traden in voetsporen weken van zijde, verlieten de buurt van brandgangen we voelden ons enkelmuurs omringd…

de ochtend ontwaakt en ik, liefste, open in gedachten alle ramen zonder vertoon of aanstellerij bied je me een leeg universum aan in de proloog van het prille leven vloeien vuur- en watergeesten binnen de dag verschuift met de zon naar het hoogtepunt tot de bel gaat een wrede god maakt voor de gesloten deur zijn…

leggen uit voegen toe wat van belang kan zijn sluiten af om gedachten vast te pinnen op een lijn waar bij het gesproken woord intonatie zich nadrukkelijk manifesteert zijn de leestekens op schrift de leidraad voor interpretatie toch zijn zinnen ook nog gebonden aan de hiërarchie van alinea’s en hoofdstukken zij bepalen met proloog…

ik sla de bladzijde om en doe alsof het leven verder gaat ik doe het boek dicht en vraag me af waar jij nu staat uiteengescheurd in twee delen amper de proloog voorbij mis ik de pagina's de liefde, de warmte tussen jou en mij beiden ten prooi in een open veld onder een blauwe hemel waar slechts liefde geldt…

De ondervragers geven je een vergrootglas -- om jezelf te zien.…

krullen en openheid onthullen in lijnen de tekening van leven gezien het rechte en ronde van lippen en monden klassiek of wip het neusje vaak overbelicht door een guitige plaatsing in het schaduwspel met haren zullen oren verdwijnen of zichzelf ruiterlijk klaren ook jij hebt een plaats in mijn boek vol gezichten jij bent de proloog…

Elk slaapliedje is een proloog, een hoge stem die gaten in zijn hoofd zingt. Slaap bolt de rokken van het huis. Het nest zwalkt als een schip. Hij beeft, hij hangt aan aarde die zijn handen, grijpmachientjes, vogelklauwtjes, kneden uit de takken van de lakens. --------------------------------- uit: 'Hier is de tijd', 1998.…

een proloog sprankelend zonder omkleden voor de opvoering, leven naturel in scène gezet…

Kantoor is een plaats van samenkomst waar men praat -- en zo ontstaat werk.…

ik heb eindelijk de muziek ontdekt die jij sprankelt in je lach in een proloog van stille klanken spannen spieren aan onderhuidse emoties golven getijden in komen en weer gaan geen symmetrie maar een natuurlijke mimiek laat zien dat jij geniet geen klaterende geluiden die duiden op extravagant plezier wel een prelude op de…

jij bent het enige boek dat mijn hart sneller doet kloppen de titel is al een mysterie op zich opent vele werelden in droom en werkelijkheid jouw naam pontificaal op de omslag uitnodigend en innemend vol lading en passie er is geen proloog jij staat en de wereld verandert waar je ook bent of gaat ik lees je en leef in iedere…

beloven in ontmoetende blik jij had niet zomaar een gezicht door het curiosum van extremen waar liefde en het gemene dezelfde genen deelden juist in het bewegen lieten alle tegenstellingen zich zien in een expo van warm onthaal met armen en handen jij raakte de tederste snaren door samen de wereld te benaderen met een proloog…

behoedzaam de tijd met magie en vergetelheid hun verlokkend wenken gaf ruimte en vorm aan een nieuw creatief denken waarbij intuïtie aangesproken werd die zonder taal zijn eigen verhaal regisseerde je miste routine maar een artistieke re-birth opende wegen sloeg nieuwe paden in waarbij dwalen ongeziene dimensies openden als proloog…

jij straalde als een opkomende zon op het groene gazon met in je hand de partituur van de natuur in de geur van pas gemaaid gras liep jij lichtvoetig door de eerst aanzet van de proloog onder een dubbele regenboog later walste jij in gepaste kledij de vierkanten in licht en donkere kleur afhankelijk van maaiers vleug in…

"intermezzo" (het tussenspel - voor zij die niet leven maar dromen) PROLOOG (en oordeel niet in herkenning, maar in onbegrip probeer niet te begrijpen in te leven, of het leven in mijn gedicht te plaatsen... het is geluidsstil, staakt in kennis en spreekt in chaos) -------------------------------------------------------- loop gevloerd…

een ook de mens krijgt hierin z’n rol die kleine of grote die hem is gegeven maakt niet uit – ‘t is feest wat een lol en weet je toch zal ook hij als al die fraaie bloemen ook ooit buigen en zijn ogen moeten sluiten maar besef wel dat hij even was uitverkoren om te behoren tot al die acteurs van het allermooiste toneelspel die proloog…

(proloog van een epos in 4 delen) O, koningstroon van zilverschoon wiens plaats is lang verschoten De bladeren liggen in het rond gevallen van de bomen Wel stratenlang luidt weegeklaag De roep om lichte dagen Zijn krachten die men putten kan voldoende om te dragen?…

bij de een is het minder en een ander ondervindt juist meer hinder om niet te vergeten moet men graven in steeds dieper gelegen lagen een heel gedoe laat het een troost zijn het is nu eenmaal zo: in het hoofd van ieder mens graast een koe…

O, koningstroon van zilverschoon wiens plaats is lang verschoten De bladeren liggen in het rond gevallen van de bomen Wel stratenlang luidt weegeklaag de roep om lichte dagen Zijn krachten die men putten kan voldoende om te dragen? Decennia vervuld van geest gebroken door vervreemding De waat’ren hebben toegespoeld een ongeleefd verleden…

Bang marcherend, in lijn der verwachting, gecultiveerd en schoorvoetend, lopen wij in de pas. Onze gekozen leiders, vooringenomen. Op de muziek vooruit lopend. Pure verwaandheid. En wij geëvalueerde kuddedieren, beïnvloedbaar. Gedrild en gehersenspoeld. Wij volgen. Kleur bekennend, volgen wij populisme. Zwart, wit,…

Twee dorpen, even mooi en bezienswaardig, in Brabant, daar wordt druk gediscussieerd, wie er centraler is gesitueerd. Het twistpunt woekert voort en wordt onaardig. Maar Knapen kwam onlangs met het bericht, dat ook díe waarheid in het midden ligt.…

een zwerm gesternte er omheen en het is kern van niets, en niets is het heelal. ongezien is het er licht, de lege weg voorbij het einde van de weg. op doelloos draaiende spaken spalkt de tijd haar tikkel-tokkel van het vuil dat willoos waait, het stof op gore straten. stem schroeit in de sneeuw, kroepoek snijdt op de tong. het draagt de rotte…

[verval 10/10] als de storm komt, liefste, en de storm zal weldra komen, sluit de deuren, de ramen en jouw ogen. laat los wat niet van jou is: het leven is een zwoele zucht die eindigt in ellende en gebrek aan lucht. het zwart is diep en trekt aan ons, wij hebben amper in het licht gestaan. alles haakt in alles, niets wordt overal.…

er zijn profielen, geschreven lijf in tegenlicht. er is ontelbaarheid die ook geen woorden vindt. er is een toekomst zonder ons, de weg is vrij. de dagen korten, ook deze zomer is weldra voorbij. het ziet mensen in de straten, ratten in de val van ratten. alles is tot alles opgeteld, niets van waarde weert zich nog, want alles is goedkoop en…

het werd een boom voor haar. zijn takken reikten hoger dan de piramiden en de stam greep dieper dan elk graf. twijgen raakten aan boezemwiegen en bloesem zoende mond. proef hoe donker, voel hoe hemels blauw, hoor hoe geel het zwart nog houdt van haar. en golven zee bezingen diep haar strand. en krabben schrijven epen in haar zand. als ’t…

het is goed om na het vrijen hoog de hemel in te kijken en te lachen om en met het licht. zo ook de kraaien kraaien om de bomen die vergeefs de luchten willen aaien. in het woelen heeft de wereld zich gekeerd. het werd een zij, zij een het, kruis in het moment. zij werden nog, begonnen weer elkaar te zijn. de schoonheid was en had geen kleed…

zal het haar dan nu met deze zomerdag vergelijken? eerst, verlaten in het donker, verlangt het naar het licht. het ziet hoe ratten vreten aan de wallen van de nacht. het glijdt altoos somber weg en verder nog naar nooit. daar staat zij plots, haar bloesje los, en stralende. het ziet hoe het in haar en hen de wijde hemel ziet. ziezo. ook al zijn…