Alle inzendingen over resoneren

Ik ga me nu vergalopperen Aan het woord meeresoneren. Uit onderzoek blijkt, Dat het meer is dan het lijkt, Namelijk contamineren. Vandaar mijn fascinatie Voor een contaminatie.…

We kunnen ook proberen Het te laten resoneren. Als het maar zal bevallen. Wees altijd luid, Met uw geluid.…

ik verlies mezelf voor even in jou en jou weergevend gaat elke streek gepaard met eigen kleur resonerend zet ik je neer…

Onze woorden zijn het zwijgen opgelegd De mond snoert de adem die van het missen alles heeft gezegd Fragiele beelden resoneren wegstervende noten die ons verleden componeren Ik neem je mee en laat je gaan In tijdloze liefde heb ik je aan de dood afgestaan…

het glas heeft in kristal van haar scherven verteld hoe sierlijk lijnen bogen licht braken in de zon toen evenwicht nog transparant de kleuren schitterde van kunst de val in het ongrijpbaar zijn gebroken tot de laatste lijn in tonen die op marmer nog probeerden als kristal te resoneren…

Speel Jimi, speel laat snaren resoneren, als banden in een rauwe keel, de trilling intoneren Jimi, -SPEL- gitaren eren jouw linkerhand en snelle vingers, Hendrix- stand met snaren slim bespannen en Woodstock buigt, als eerste bommen vallen…

kom in mijn armen, blijf en reis met me mee, drijf op onze golven en verdwaal in mij, in ons verhaal geschreven in beider poëzie hoor, beleef en proef de klanken van onze melodie die vurig resoneren en in onze overgave exploderen laat de wereld nu maar verder gaan wij blijven hier in ons bestaan…

De zachte klanken van een harp vol met emotie, geluid als een zachte wind langs je oren, doordringend, resonerend in je hart. De hemelse weg omhoog gevoerd naar de Goddelijke eenheid. Volledig omvattend, de troon ontstijgend, genadevol en barmhartig. Liefdevol voor een luisterend oor, strelend en vol Licht.…

Zoals bij 't veelbelovend ochtendlicht de merel gestaag het leven kust voel ik haar schoonheid ontwaken en stijgt ze sprankelend op Jij speelse overmoedige melodie waarom niet blijven resoneren als de dag zachtjes schreiend haar voortschrijden verscheurt Wat harmoniërend en zuiver klinkt kan toch ook fier, edel en standvastig getergde…

poëzie haar zang tonen dragen verre verten toomloos temperament haar letters houden ’t niet binnen schreeuwen het uit schreien zouten over schermen resoneren voor eeuw’g op ’s mensen huid zelfs dan nog is zij ingesnoerd haar zegging springt buiten zinnen hangend aan haar mouwen ziet men haar altaar alles is uit vouwen spett’rend van…

jij hebt mij meegenomen naar het stilte carnaval dat ooit zal komen met zijn duizend en nog meer dromen vol warmte en plezier ingepakt staat het nu hier de thema’s zijn nog actueel de kleur en glans schitteren als nieuw en in een zacht resoneren voel je dat ze ieder hun eigen energie genereren in de optocht zullen ook gaten…

Oneindig stil, zo verstild, als ik het wil, die stilte spreekt in alle talen, als gespannen snaren, resoneren stiltes over evenaren, als de zwarte tovenaars preken, ontlokken onhoorbare klanken uit de windgitaren, om daarna te zwijgen, dan is het werkelijk doodstil, alleen het hijgen van het verschroeide gras op dichters graven…

Terwijl jij een bout hier zit te draaien Lig ik heimelijk jouw vrouw te naaien Staat er op de wc-deur genoteerd Van het postkantoor en geënerveerd Retourneer ik om brieven te sorteren Tot er een rekel komt met een vingerhoed Op zijn neus die een vraag laat resoneren: Wat is gehakt uit hout en verdoet Zijn geld bij de hoeren op de wallen…

symbool-telepathie Zij zitten of zij lopen, de Poëten, Met hun kristallen bol of telescoop Te zoeken naar signalen van planeten -of dichter bij- van menselijkheid en hoop Hun hersen-schijf bevat vergeten woorden Gerangschikt volgens klankkleur en ritmiek Die als kometen door hun aura spoelen Van hoofd naar hart verlopen zilveren koorden die resoneren…

je speelt heimwee legenden vonken in de vlammen ogen dansen in het vuur de schaduwen van half ontblote mannen akkoorden schreeuwen van hun strijd, de pijn die ze hebben geleden het is de donkere kant van het verleden weerklinkend in verdriet lage tonen zeggen niet waarvoor er is gebeden hoeveel de kinderen leden snaren resoneren…

Je neemt me op in een warm wellen van troostrijke baren en resonerende zuchten golven in ons refrein. Devoot stil je mijn gebed, mijn litanie van lijdzaam deren bezweer je met een trillende glimlach. Vanaf nu hou ik van jou.…

protocol juist het onberekenbare maakt dol altijd heb ik je blikken kunnen lezen maar de onverwachte aanvallen tartten mijn leven overal waar je kwam en danste stroomden je energieën als mooiste dromen maar er is een ruis gekomen die deprimerend werkt door zichzelf onverwacht kort te sluiten laten wij proberen weer samen te resoneren…

Er is in mij een resoneren van geluiden van gesprekken van beelden mantra's en gebeden een weerklank van gevoel op bepaalde plekken Ik weet niet altijd wat ze met me doen of deden veel ruis en gruis is er misschien ook een bezinksel en soms zomaar uit het niets is er een blinksel als een ster, een diamant en ben ik ineens daaraan verpand…

We verdringen de pijn we draaien ons om de mens achter glas doet weer eens dom we leven in rijkdom door slijk der aarde aanschouwend het alter ego dat flets naar de tv staarde ze kleuren in zwart-wit resoneren de lieve klanken gelukkig met primitieve speeltjes en houten planken de wereld achter de glazen sluier verhult de waarheid…

De tonen op de toetsen van de piano vallen als druppels van je hand bij het spelen Als vanzelf resoneren de klanken van mijn ziel mee Je vingertoppen voelen aan als zachte hamertjes op het hout van zwart en wit en hoger en lager Van binnen worden dingen aangeslagen Ik voel je vingers bijna van binnen, als het regent, zoveel liefde…

gerstenat, verlichting vanuit het tapgat, waaruit ik alleen mag tappen, alleen daarop rust het voordeel van de twijfel, de overgave telt in onverzadigbare teugen van gelagerd bokkig bier, de grappen te weerleggen,met de lippen van een halfvol vat te nippen, in een stroom van onvertogen woorden die in de ontstane holle ruimte resoneren…

Ik heb me laten temmen in je mooi resonerende zinnen, ik was aanwezig, nu zoek ik nieuw klinkende kleuren, de morgen liefdevol en blij om de dingen in mij herboren, bevroren ijs wordt wild water in het zomerparadijs, lichtgeel is de zon, de zee diepblauw verlangen begeesterd op zoek naar de parel, ver van je weg, los alleen, met magenta…

De lippen geslagen aan een halfleeg vat waarin onuitgesproken woorden blijven resoneren in een betoog zo overvloedig, de afgevulde maat had moeten nemen, het lot wikte en doorwoog naar een nog voller vat en dat bleef in wanorde leeg.…

je vertrek weerklonk in alles wat resoneren kon, hand in hand gekozen voor een gelijk deel van zelfstandigheid in de geest van een tijdloze gong, waarin je alles overwon, een onweerstaanbare drijfveer, voor mij, maar luidt je morgen ook die zelfde vrijheidsklok, zoals je altijd hebt beweert?…

Adem van de lucht wortels in zachte aarde leven ontvouwt zich Stem van de aarde, diep en resonerend een lied dat reist door wortels, stenen en tijdloze golven. Ongehoorde melodieën fluisteren naar mijn breekbare en kwetsbare ziel; een voortdurende resonantie van het oeroude, dat zich als schaduw onthult.…

Ze groeit in de stilte tussen de zinnen, waar betekenis niet vastligt maar altijd verandert, waar elke letter ruimte heeft om te resoneren, en echo's daarvan zich verspreiden als golven die blijven rollen, ook als water zich heeft teruggetrokken.…

In het hoofd resoneren consequenties, wordt onzeker, gaan met mij op de loop, ik word een theatrale toeschouwer van mijn eigen komisch gedrag van onvermogen. Ik heb het masker opgezet van de Commedia del Arte, in de hoop alle overtollige vragen in deze statuur te verdoezelen.…

‘Vrijpostigheid’, ‘enigma’, ‘indolentie’, ‘curieus’, ‘Ontkerstening’, ‘parterres’, ‘resoneren’, ‘omineus’, ‘Forceren’, ‘onbedaarlijk’, ‘weldra’, ‘quasi’, ‘incourant’. (Heer Polzer is een Zwitser, al is dat niet relevant.)…