Alle inzendingen over rui

zijn groen wordt bruin vele takken gaan sterven ik zie reeds je kruin je bladeren gaan zwerven. de wind neemt ze mee heel hoog in de lucht een reisje naar zee met een tolvrije vlucht. de eik die blijft thuis alleen met zijn droom enkel nog een muis die schuilt in zijn boom. de lente lacht breed de eik straalt verlangen een frisgroen…

De slakjes ontwaken na een frisse regenbui en als je goed kijkt zijn de wolken nu ze breken met helium gevulde schaapjes in de rui…

In de rui van de herfst Wordt het tijd voor een trui En met de winterkerst op komst Een heuse echte Kersttrui Ik heb er meerdere liggen Maar één kan ik niet meer aan Gekrompen in de was Die komt nu goed van pas Voor mijn hond Mika, Met ook een kersttrui…

ganzen klonteren weer samen bomen raken stilaan in de rui spinnen weven glinsterende parels tussen kleurend lover een vlinder dwarrelt nog laat de zomer uit net als ik weer gedompeld in wazig geslonken najaarslicht…

Wanneer de dagen korten, wordt mijn rokje langer Wanneer de bomen ruien, schaf ik truien aan Wanneer de winter komt, zal ik in bontjas gaan Pas als het lied van lente ruist – als van een minnezanger – En zomernachten nakend zijn, dan voelt het bloot senanger…

poreus hier in deze kamer is stilte een ruimte waarin we ons verschuilen zo breekbaar als de dunne doorzichtigheid van haar schaal veilig is niet het woord verte ligt altijd op de loer het verdwalen in datumloze dagen wachtend op het onheil dat een plek zoekt om te gebeuren het uur waarop de rui zich aankondigt de vleugels…

Grijze bloesem aan de bomen Want de zon is nogal lui Wind zorgt voor een blaadjesbui Dat ik het zover liet komen Nog geen stelling heb genomen Lentevogel in de rui Schuilt onder een groene pui Zit daar koortsig weg te dromen Wisselend de temperatuur Eerder niet zo een seizoen Vreemd en anders bij mijn weten Matzes zijn bepaald niet…

hij geeft haar pluimen hoopt opnieuw op zweven, van oost en west weer samen - richting zuid, belooft te ruien, schoont zijn serenades en overvleugelt zijn eigen stemgeluid, legt donzen kussen vleiend aan haar lippen, geen veertje laat zij: voor vallen kijkt ze uit voorbije blindheid opende haar ogen, de…

. ------------------- - Eerder verschenen (7 oktober 2010) op www.dichttalent.nl onder pseudoniem Rui M. Prichard)…

Meerdere beesten Leden echt Door hebzucht Van ons Als mensen Die veel biotopen Echt voorgoed Hels ruï- neren De uiver OP THERMIEK. ZWEVENDE Op een on- zichtbare Luchtbel Is ware KUNST. Van de bovenste Plank. Voor u Voor mij en Zeker Voor ieder Die gelooft in de tijd Wil leren Van jong ver- leden…

rui? één groot goed heeft het ons gebracht: onvoorwaardelijke liefde! daar doe ik het vandaag voor! . Foto: zelfportret.…

de zon schijnt fel door vlagen wind met kilte wolken worden afgevlakt in grijs jagen over land dat bang wordt voor de stilte nog grazen koeien in de wei en dartelen er schapen maar het malse gras is al wat moeilijker bijeen te schrapen in oppers hooi ruikt nog de zomer maar vogels in een vroege rui gaan al voortijdig…

. ------------------------------------------------ uit: 'Rui', 1986.…

wellicht stapelt de aalscholver al haar vluchten in het moment, in haar blik verraadt ze niets al zijn haar vleugels gespreid en droogt ze de gedachten in de kruiende wind de omgeving zompig van het lied dat dit seizoen zo anders doet lijken ontbindt de aarde in lege velden, een hectare is slechts nog maar een woord zonder ruimte haar rui…

Bliksemschicht schiet door dicht getrokken gordijnen van zwaar beladen kolken wolken pakkerds treffen in`t aangezicht schokken smeltwatervallen langs haar lijnen Regenbui drijft over als een sluier prevels schuin afgeklonken aan rondingen einder verschijnt er grijs gezonden een ara in rui nevelmotjes fladderen van onder tot kruin Zon breekt…

Bliksemschicht schiet door dicht getrokken gordijnen van zwaar beladen kolken wolken pakkerds treffen in`t aangezicht schokken smeltwatervallen langs haar lijnen Regenbui drijft over als een sluier prevels schuin afgeklonken aan rondingen einder verschijnt er grijs gezonden een ara in rui nevelmotjes fladderen van onder tot kruin Zon breekt…

denk niet aan mij als je ruikt aan bloesem na een malse bui vergeet mij als je hooi ruikt in zon of wind op het veld gedroogd ik ben een mens in de rui al even door de aanstormende ouderdom gedoogd zie mij als gerijpte vrucht zoet, zuur of beurs.…

reiziger, een tijdslet die zich voortbeweegt die het sterven in mij – ons doet rijpen, die herinneringen laat vervagen en oogst het vuur met kralen die zich niet willen laten rijgen ik kijk naar de klok en volg de dunne wijzer terug vanwaar ik kwam, uit het niets en toch gevlogen mis ik nu mijn nest maar ik broed me op de toekomst voort en rui…

vaag, binnen het context van een tijdsbeeld blijft de vraag van gisteren nog glashelder voor de geest, het levende bewijs dat de onbaatzuchtige tijd zijn eigen bruggen slaat verbinding maakt die ons verder drijft de denker zijn gedachten als veerman doopt in de regenboog van hoop, het tij te keren, zijn de zwartste raven in de rui…

waarmee ze lome ossen voedt -in zengende lucht met scherven paradijs- vleugen die zich de moesson lokken de eerste ingehouden zucht waarin geregen misten, riekt nog voor ze gronden weekt en zwijgen kan als zij verhaalt spreekt waarheid zonder taal Wie zich de stilte meester maakt voor vlagen wiekende klappen slagpennen in het getijde van de rui…

Op welke wijze het ritme van mijn ademhaling de rui- sende bewegingen van het water gelijkmatig volgt, golven die aan- en afrollen tegelijkertijd geven ontwakende emoties en gevoelens zich over aan het harmonisch blauw met voorbij schuivende bonte wolkenflarden; een stilte nabij.…

Op welke wijze het ritme van mijn ademhaling de rui- sende bewegingen van het water gelijkmatig volgt, golven die aan- en afrollen tegelijkertijd geven ontwakende emoties en gevoelens zich over aan het harmonisch blauw met voorbij schuivende bonte wolkenflarden; een stilte nabij.…

tijd Huilende tranen glanzender, dan zilver of goud Een zeer geliefde verschijning, bij ieder simpel mens Maar niemand ziet, zij is voor het leven geketend Weg uit dat lugubere kasteel, is de enige wens In vrije oorlog binnen de muren, al stiekem wetend… Stukje bij beetje zullen de veren uitvallen De vleugels zijn nooit meer even in de rui…

Jij kunt als jouw vederkleed gaat ruien, ondanks alles rekenen op mijn goede wil.…

Mensch, hou toch op met ruien, Denk toch eens hierom: Voordat de schilfers zijn gaan kruien, Roept het bad reeds: kom weerom! Eer de sokken vergaan zijn, En in staat van ontbinding zijnd, Zal de beulsknecht daar zijn, Die het meurend voetenpaar in mootjes heit! Zweeten, zweeten, zweeten! Met eczeem en okselmos.…