Alle inzendingen over rustplaats

Met een geleende gieter Beregen ik de planten, Uit eigen tuin ontgraven, Op het graf van mijn ouders. Rust-zacht-plaats gevonden, Deze plek beseft Weerom gevonden wortels, En het blad ruist rust.…

Bladeren vallen op de grond, en lichten op in rood, geel en bruin, door een zachte lichtstraal, op een late novemberavond. Een doodse stilte wordt verbroken door de helle schreeuw van een vogel verstopt in de oude treurwilg, vlak voorbij de oude kapel. Bloemen sieren deze trieste plek, waar tijd lijkt stil te staan, en treuren schijnbaar…

Waar de groene gronden dampen en de stilte hoorbaar is. Waar zon en wind immer remise spelen en het machtige water de smalle kust markeert. Daar glijdt het leven door in tijd en kan de rust mijn ziel bewaren. Daar te wezen is voor eeuwig zijn.…

tussen grafstenen zingt een hemelsblauwe klok het eeuwig leven…

tussen kaarsen in warme gloed en tuilen in overvloed zeg ik u met enige overmoed ik lig hier goed…

rustplaats grijze schaduwen in langzame stilte geen blad dat ruist zelfs de lente heeft haar jonge stem verloren bloemen vlijen zich in omgang neer het restend hart laat zich dragen…

Maar, anders wordt het als een familielid is overleden, die je brengen gaat naar het graf waar zijn laatste rustplaats hier zal wezen dan kijk je niet meer van ver-af dan is het graf plots heel dichtbij en voel je je betrokken en ook al was mijn oom al oud ik ben toch erg geschrokken…

's Nachts glimt het sneeuwveld; warm liggen zwarte schapen in dat reine wit.…

de steen zwijgt in het grijze grind twee namen een levensloop samen zandkorrels door de wind gebracht schuren de letters matteren de glans strak geharkte perken vragen aandacht maar och, het kan me niet bekoren ik voel me als het musje tussen het madeliefjesgras toch verloren……

grillige vormen sporen verdiend in sprookjes rustplaats in het bos…

De veerboot legt aan: snel vliegen aalscholvers weg van hun rustplaats.…

Dennenappels. Boeketten. Prenten met punaises op een boom geprikt. Een man prevelt voor een naam met jaren, aan zijn voeten groeit een schaduw. Een hoed ligt op het hoofdeinde van eengraf, in de deuk staat regenwater. Het muurtje rondom neemt laag na laag af, de toegang gevormd door een enkele rij stenen, om de levenden door te laten. Mezen…

Toen de geleerde diep onder het gras Een graf ontdekt had bij Jerusalem Was het meteen al duidelijk voor hem Dat dit de rustplaats van Herodes was. Dat leidde hij als bijbelkenner af Uit het nabije kindermassagraf.…

Maar de laatste rustplaats die ze vond Was in de kippefond In een stelling bij Albert Hein.…

ongekend ludiek speelde wind met het irritante zand en jou op het zomers warme strand een lichte drijfwind nauwelijks merkbaar stoof de licht losse materie in je warm blonde haar waar het in de luwte van een opgefrist watergolfje zijn voorlopige rustplaats vond als alles op strand zijn vaste rustplaats had gevonden begon…

Niet een plaats te geven, niet te kunnen begraven, niet te mogen rouwen, of simpelweg naar de laatste rustplaats te dragen. Niet te begrijpen, niet te snappen, vijf minuten stilte is alles wat we kunnen. Onbegrijpelijk…

Tussen wegendrukte en havenklanken ademt een bomenrijk ruim en verblijd. Bedaagde reuzen wuiven koel en wijd, mogen bloemengeur voor jong gemoed danken. Rust straalt nodend uit grasveldjes en banken. Allerlei spraak is tot zwerven bereid: langs de vijver, die zijn vele vingers spreidt als lange, dooreen geweven ranken. Een tuin vol hoekig…

Een diepzeevis priemt met gloeiende ogen het drukkende waterduister in de kamer vol wier waar ze haar eitjes legt vertrouwt komend leven aan vergane weelde toe 't nest tussen oud roest staat onder bescherming van 't onsterfelijke maar gezonken schip TITANIC.…

ik dicht dit dicht op een stille plek liefde toont zich tussen het ijzer rond de berken het aangelegde groen waar tal van vogels letters omringen in openheid durven zingen ik overpeins zou ik als mens dat ook kunnen doen in zomertonen jouw mooie naam door ’t lover mijn genegenheid vertalen in een liedje een gedenkwaardig…

zo houden ze vast aan wat eens was, eens geweest is aan het goede, aan het mooie voor altijd geborgen in een kruik, een beeld een vaas, een Pyramide in een muur, of toevertrouwd aan de koude schoot van Moeder Aarde omringd door foto’s brieven vol lieve woorden planten en bloemen waar bijen hun hart op kunnen halen evenals ander…

Toen Bello uit zijn lijden was verlost Vond ik een dierenkerkhof in de buurt Waar ik een laatste rustplaats heb gehuurd Die mij per jaar maar achttien euro kost. Begraaf me dus niet in gewijde grond, Maar leg me maar voordelig naast mijn hond.…

Door koste wat het kost aandacht te trekken, Zelfs bij de laatste rustplaats van een held, Weet elk nu hoe het met Trump is gesteld: Het kan hem allemaal geen moer verrekken. Maar daar sta ik bij Trump niet van te kijken, Want Donald gaat voortdurend over lijken.…

Reken op geen rustplaats. Een duurzame deugd is voos. Zoek het venijn dat ophitst tot hartstocht, Waarin de deugden verbranden, de dorste het snelst. Zonder leidster, rustplaats, liefde, lof, Als niet bestaande in het bestaande, Belandt gij niet in het moeras der zaligheid, Maar blijft vlot op de maalstroom van het Noodlot.…

Ze zijn tot naam geabstraheerd waaraan wat data zijn gehangen geen gezicht hun rustplaats is de aarde ergens overal als stof in wind en slik in regen omgezet tot hout en weer vergaan in weer en wind zo kom ik ze vaak naamloos tegen…

Een zachte, aangename rustplaats Wil ik haar graag geven Een Bed van Rozen in Door haar gewenste kleuren Haar borsten zo pront en Borstlijn mooi gewelfd Haar civiliteit Haar courtoisie Blauwgroene, heldere Mooie ogen Een beeld, een plaatje Galanterie…

Geen pijn te voelen door die symbiose van die zelfgekozen rustplaats die mijn wangen doet blozen; van een groot geluk tussen die kleurenwonderen zo klein.…

onthullen zullen ze nét niet verbergen eerder ze dalen liever in daar waar ik ze een rustplaats gun om even te verpozen mijn woorden lezen uit tonen zich pas na het stemmen ze zoeken samenhang, de zin wat ik jou toevertrouw is gisteren gekozen…

De muggen dansen in de wind En wachten tot de avond valt De vogels hebben hun rustplaats al in het vizier Ik zie een buitenspelend kind, Met weemoed denk ik terug Aan die zomers van weleer We speelden boompje wisselen in het bos Dit is de zomer van het Pokémon vertier.…

je vleugelt verglijdend op de wind een roep die buren kent van ver daarginds vrijheid vogelt tegen wolken zonder volgers nooit alleen stippen waaieren zwierig bijeen scheren zwart voorbij een volle maan voordat zij naar hun eigen rustplaats gaan…

de hemel brak en huilde als een kind een lange stoet vloeide richting jouw laatste rustplaats toen hebben ze jou bedolven onder honderden rozen door jou gekozen wij zagen ze komen en gaan moesten daar staan om toe te kijken hoe je langzaam verdween…