Alle inzendingen over sfinx

Sfinx Je mag de sfinx niet aaien. Sluimerende lobbes. Plooien van plataan. Geen baas die zegt: “Kom, we gaan!” (Sfinx van Wang Keping, 1999, tentoongesteld in het ‘musée Zadkine’, mei 2010)…

In dat labyrint moet de juiste richting nog worden uitgevonden, wijst met z’n beloften soms naar rechts, dan weer links, als men vraagt de gulden middenweg, zal hij tijdloos glimlachen en zwijgen als een sfinx.…

De nachthemel van Valparaïso Ayer's Rock tot stof verpulverd, de Sfinx, een pyramide, een palmenstrand je huis. Ik leg sterrenhoopjes aan je voeten; diamanten licht dat snel verbleekt bij het stralen van je schoonheid, als ik, na de liefde nog verlegen, oogluikend naar je kijk.…

Welbekende Sfinx waker over doden lichaam van een leeuw gezicht van mens en tussen jouw klauwen de droomzuil die doden kroont kroon onze geliefden leeuw toon je droom als mens je bent vrij van zand.…

Je lag als een sfinx in de woestijn : peilen naar jouw gevoelens ontweek je onberoerd en de tijd trotserend, overstromingen van het leven negerend. Piramidale ontzag had ik !…

Een onbegrepen Sfinx zetel ik in ’t azuur, ik paar een sneeuwen hart aan zwaneblanke leden, het lijnverplaatsende gebaar blijft mij gemeden, ik stoor door lach noch traan de rust waarin ik tuur.…

Er is niets oud en ook het nieuw is er altijd al geweest, voor de piramide is ook de sfinx slechts een waakbeest, een schil in de terminologie van beelden waarover men denken wil, deinen ideeën voort in menselijke overleveringen,de jaren schouder aan schouder in een besef dat tijd niet bestaat, worden alleen rijpende gedachten ouder…

Ik ken mijn muze ze is geen vrouw die alleen maar beschikbaar dient te zijn voor de fantasie die ik op haar projecteer Ze is actief, ze schept wat ik tot stand breng ze meet honderduit mijn bedoelingen uit O, kon ik maar iets bedenken om haar dichterbij te laten komen, aanraakbaar zonder dat ze versteent tot een dode sfinx dode…

welnee, geenszins, 't is als Leopold zeide, de Sfinx die van de wijn één druppel koos en aan zijn Muzen schonk, de Dichtersmeiden Nee, niets van waarde is altoos weerloos…

ik breek geen muren meer zoek zand in de woestijn door wind gedragen vluchtig in herinnering het is een nieuw begin waarin ik bergen breek dalen aarddiep erodeer met water van vergeten de zon mijn toeverlaat weet hoe jouw sarcofaag zich toekomst graaft in een piramide zonder zicht ik sfinx je voeten met geschiedenis weet dat de tijd…

Ik betwijfel of je weet hebt van mijn pijnen, want ondanks mijn zichtbaar lijden bid ik dat ik marmer schijn: glad, bijna onbreekbaar, nog de schaduw van een Sfinx op deze loden sokkel mijn toren van Ivoor.…

ruiter op een adelaar strijkt over de lotusvijver hij zwaait met vier armen discus en schelp en knuppel als loze wapens in zijn greep één vrije hand plukt de roze bloem ontloken aan een lange steelwortel een doorzeefde kegel zwicht onder zijn gewicht de zaden vallen verzinken in de drab de ruiter rust er op bladgroen als een sfinx…

vensterbank zetelend als een sfinx met groen grijze ogen kijkt hij hautain mij en de wereld neer op en voorbij nederigheid speelt hij de ochtend enkel als honger knagend de lege voederbak klagend bedelend hem miauwen doet stil overigens zwijgt hij het weten betuigend de voordeur ja die nog delen wij in overig de ruimte slechts…

Zelfs de de letter n en tweehonderd, vier meter lang zegt niets vanaf de zijkant geen hard bewijs toch breekt een hemel aan wie wij wat schuldig zijn open Liggen cassettes leesbaar zichtbaar openbaar Geen tijdstip ligt de sfinx meer onzichtbaar dan nu en de piramide voor het museum is een u.f.o maar blijf een kind van…

die éne dag, waarop het hemelblauw dwars door de toppen van de hoge peppel schijnt die éne middag wanneer alles in een grote harmonie passeert de zon, de bootjes door de Vliet voor het Archief van de Gemeente langs de kat die als een sfinx blijft zitten op een steen de hond, die schaduw zoekt en ik, in schommelstoel met plaid, die warmte…

wie is hij dat hij haar zo kon omarmen haar het vertrouwen geven daar in dat blauwe meer in het heiligdom van de sfinxen en blauwe libellen? kijk de kruik bruiste van champagne en verbrak de ongeheelde pijn van gebroken uren in een leven heel alleen!…

Ballonnen varen boven zee en in gedachten vaar ik mee de wereld in, vaar ik over wapperende was Onze schaduwen glijden door de poort der winden adem van de zon en de maan het fluisteren van geheimen Onze schaduwen drijven over de sfinx zodat haar blinde ogen even naar ons lijken te knipperen Ook de wijzers van de klokken…

Er is niets oud en ook het nieuw is er altijd al geweest, voor een piramide is ook de sfinx slechts een waakbeest, een schil in de terminologie van beelden waarover men denken wil, deinen ideeën voort in menselijke overleveringen en ideologieën schouder aan schouder in de menselijk geest dat tijd in materie niet bestaat, worden…

Sfinxe katers raadsels van de eeuwigheid de sarcofaag bleef overeind. De porseleinkast sculpturen breken er doorheen, kristal en onyxsteen. Littekens van nagels sluipende storm van haren, tijger in gordijnen. Ze wasemt poëzie nieuwe huid op een levenstocht, sporen op de ruit.…

groei maar en bloei je talenten zijn legio beperkt door je regio maar je bent zo begaafd ik zag je verschijnen door de hemel gebaard de bevalling was heftig je bent niet gepaard in voortdurend verdwijnen je hangt in structuren gemapt in dossiers je leest in hun zielen te veel vaak ineens, jij, hebt de macht over uren jij nam de sfinx…

Als kind door een sfinx gebeten. Als man door de mangel gehaald. Enigszins afzijdig van de rest zich voelend op z'n best. Wat te worden nooit geweten; weifel en wankel als basis en bron.…

Van rechts spiegelt de wolkenloze hemel tot aan de vijf roerloze sfinxen die witglanzend het achterland bewaken. En tussen blauw-groen en spiegel door.. mijn autootje met honderd kilometer per uur door het door mensenhand geschapen landschap.…

Er is niets oud en ook het nieuwe is er altijd al geweest, voor een piramide is ook de sfinx slechts een waakbeest, een schil in terminologie van beelden waarover men denken wil, deinen mythen voort in menselijke overleveringen en ideologieën schouder aan schouder in de menselijk geest, dat tijd in materie niet bestaat, worden…

greep ik je hand en wandelde met je langs het water blij met de hond blij met de jongens en herinnerde me dat ik je gevonden had en dat onze jeugd ver weg was en niets blijft maar alles terugkeert in bed de slaap niet vattend mijn buik tegen jouw rug allebei wakker was taal overbodig was buiten ver was de rivier dichtbij de hond als sfinx…

O diertje zoet, dat ik vergood, Gelijk zovele dichters deden, Ge bergt in uw geheime schoot, Gelijk de sfinx, uw eigen reden. ------------------------------ Najaarsvruchten (1936)…

die is me iets te rechts en die is me veel te links zij is me iets te open en zij is gesloten als een sfinx die daar heeft niets met dieren en zij ook niets met hem en hij snapt niets van hun manieren en zij luisteren niet naar z’n stem hij is eentje die straf rookt wat mij totaal niet zint een roker is vandaag de dag hij die hiermee onrust…

Maar het geeft niet en de sfinx die ons het raadsel opgeeft wie van wie het meest is niks om je druk om te maken, we houden elkaar gewoon bij de hand en waar de weg ophoudt zullen we slapen.…

Dit lieve beertje hangt zijn hele leven in de bomen met zijn ogen wijs-filosofisch gesloten, dromend van fantasiewerelden, die alle kunstuitingen overstijgen, maar hij zwijgt als een sfinx en terecht, want menselijke jagers hebben de mediterende koala's bijna uitgeroeid.…

in Cheops zag ik jou stenen wentelden in bloed bedolven hakkers zonder moed werden sfinxs gericht in regio's in hun mortale odes aan de farao's jij was erbij ik vond je in eonentijd ze raakten hemelpuntig de slaven vloekten meer dan hel menslevens waren niet in tel gebalsemd en gewikkeld in de lagen van die tijd geschenken kenden…

O sfinx-lach om die fijne mond! O raadsel dat ik nooit verstond! Hij boog mijn trots, hij brak mijn wil, Mijn afgemarteld hart werd stil. Hij temde, als een wild dier, mijn ziel, Tot, slaafs, zij aan zijn voeten viel. Mijn arme liefde knielde in ’t zand En kuste, bleek, zijn meesterhand.…