Alle inzendingen over slechts een schim

Geloven doe ik in een tijd Periode jaren samen Tijd leert mij dat niet alles, niets echt voor eeuwig voor altijd is Hoewel wij soms best flink botsen Is onz' liefde waarlijk oprecht Zonder jou ben ik slechts een schim…

De KPN is daarvan slechts een schim Terugziend was de sloop toch niet zo slim…

buiten zijn we onafscheidelijk soms huppelen we door de wereld dan maak ik je vrolijk en jij mij tenminste als de zon schijnt in maanverlichte nachten zijn we slechts een schim van onszelf terwijl jij op dagen zonder zon niet eens bestaat…

Wanneer ik aan je denk voel ik me alleen want je loopt weg van de werkelijkheid en de droom is slechts een schim wanneer ik niet aan je denk voel ik me eenzaam want je bent er niet in mijn droom en de werkelijkheid is slechts een film in gedachteland aan de oevers van mijn denken schep jij letters uit mijn woordenzee bedek…

als schim de tijd vertraagt…

En door al die jaren en tijden heb ik jou, mijn kind zien lijden en vechten, en muren slechten. De tijden vergleden en nu in het heden ben ik nog slechts een schim, met een vage herinnering. Kijk mijn kind, kijk in mijn ogen zo oud en leeg en heb mededogen met deze vrouw die je moeder is. Ik vraag je om vergiffenis.…

de schim van wat eens Frieslands glorie was…

een schim wat onderhuids speelt naar realiteit of schijn verwijzend naar de goden met gesloten ogen, herhaling van een lied, al dan of niet gedeeld, want iets anders brengt het niet.…

Mijn schaduw zit mij op de hielen, iemand zegt iets met hamerende stem, 't geluid gonst als een echo door mij heen, ik versta er niets van, zie slechts een schim. Van het starre denken losgebroken, beweeg ik mij zwevend voort als in dromen, maar wat ik mij wel ongerust afvraag: hoe nu in vredesnaam thuis te komen?…

afgebrokkeld vreet elke minuut zich vast in de aarde grijze sporen stijgen weerloos tot stuurloze, ontwortelde kreten in een effen blik vol regenslag uitgeteerde wangen kronkelen in vergane dromen schuren langs meedogenloze bomen wanneer tussen morgen en avond de dood waait in verzegelde ogen en zich opsluit in een droge mond…

het onzegbare slechts te duiden als schim van wat voelbaar is…

Volgt hem slechts tot aan de kim. Niet meer dan een schim.…

ben ik een schim slechts uit een verdrongen verleden wordt mijn naam heimelijk de gedachtenis geleden ontkenning van het wel zijn tegen het beterweten in doch het bloed stroomt waar het niet gaan wil het laat je niet vergeten.…

Je kent je eigen schaduw niet meer hoe je leunde tegen een boom keek, naar het neergelegde beeld mijn droom, mijn mooie droom je bent een glazen twijgje nu de zon schijnt bijna door je heen een schrale schaduw aarzelt alsof het lichaam reeds verdween.…

zij is verschroeide aarde wie haar bezat, heeft haar verzengd en liet slechts sintels na zij is een schim, een schimmel in de nacht een postkoetspaard slecht afgetuigd een magere merrie zonder zadel die zich bijna benaderen laat zij hinnikt niet, zij heeft het graag als men haar flanken streelt zij wenkt, zij zwenkt, ontwijkt de sporen…

Het is donker De wind waait Er glijd een schim, een schaduw over de muur Het hele huis is in diepe rust... maar de schim, de schim kruipt verder en verder Gekrijs, gemiauw... De kat heeft honger…

ik schaduw droevig langs bergen alleen sluimer in de mist dwaal rond mijn geheimen dragend gewond, mijn hartzeer zwaar als steen nachtwolken varen van de hemel heen waar het enkel stil is mijn ziel vliegt uit waadt in eenzaamheid door een wolkenmeer verslonden versmolten in het blauw weent de aarde mij in herinnering…

ik bewoog nog eenmaal mijn handwarme glas keek met weemoed door het gebladderd venster het raamwerk begrensde mij met dat wat was achter in mijn diepe tuin bij het bouwvallig priëel zag ik nog haar schim langzaam verscheidend in een duistere kim ik draaide me om, nam een laatste slok onder de dode schemerlamp, begroef daar mijn…

In de schaduw van de dag is het stil en donker. Als toeschouwer van het leven sluit ik mijn ogen. Gevangen in een web van angst onder een nevel van verdriet voel ik mij eenzaam en leeg. Ik adem, maar ik ben er niet.…

vogels verlaten mij uit volle borst zingend vliegend richting de zon laten ze mij hun schaduw…

Hij staart in de verte, zonder werkelijk te zien zoals, een schim zonder enig gevoel.…

Een schim komt uit het duister, een hand rust op mijn hoofd. Toen het slissende gefluister, het licht ging uit, ik was verdoofd.…

Je bent als een schim in de mist zoals je daar ligt in de kist ben jij het wel jouw huid strak gespannen en gezicht zo anders kom, praat met me , stel me gerust zeg me " ik ben het, ik rust" ik laat je dan even maar daarna toch zeker ben je niet meer dood braak je het uit ga je leven volgens afspraak.…

De dood De schim De dood staat overal tussenin De dood behelst het leven De dood doet leven geven Tussenin De weg De betreding Van je geest en je ziel Het komt Zoals een engel die naar beneden viel Zij leert je het leven Als kostbaar gebaar Waarheid weten Is onbereikbaar Is alleen daar Voor wie weten wil Voor wie gelooft Is het leven…

Het is de schim van wie jij was, wanneer je in mijn armen ligt.…

Het ijs is een droom die in de stilte scheurt en het maagdenvlies laat smelten met de ogen die mij zoeken als was ik een schim die altijd sliep omdat de droom als een baarmoeder mij nimmer wakker wilde maken.…

Door het heden blijvend afgetroefd zit zij onbeweeglijk staart bedroefd naar een beeld ver in de verte ogen in één richting blijvend vastgeschroefd Slechts een ader klopt op haar hand als teken van leven Hoe communiceer je met de schaduw van een schim van een mens met haar hoofd reeds in de hemel en haar lijf nog op de aardse…

De trein kwam langzaam tot stilstand, door de donkere ruit van de coupe, zag ik een schim Een schim tussen vele anderen, een schim die mijn hart direct herkende. Ze stapte uit als in een droom; donker en statig Een droom die werkelijkheid was geworden…

laat me sterven in de naaktheid van je hand waar ik stil verlangen adem naar het zachte schreien van de dood laat me gaan in de hartstocht van je huid waar ik het zwijgen achterlaat onder versteende longen voorbij het verre avondrood maar ontzeg me niet de liefde, mijn liefde laat ze bestaan in geschreven morgenlicht wanneer…