Alle inzendingen over stadspark

gehurkt in de zon tovert een jongen met vaardige vingers en kleurig krijt zwermen vlinders in een tapijt van lentebloesems op het plavuis rond de vijver in het park vrouwen in vrolijke lentekleedjes dralen in het voorbijgaan om het kunstig tafereel te drinken met de ogen en ook zijn lenig lijf en zongetaande huid ze zaaien kleingeld…

Ook vandaag de dag heeft zo'n stadspark nog waarde. Is het de groene verfrissende long van de stedeling in een zittend en vaak ongezond bestaan; kan zo'n stadspark wat rust en afleiding geven, wanneer de wandeling over haar paden kan gaan.…

Toen Korsakov eens in het stadspark liep te Petersburg om zich wat te verpozen -’t was warm en ’t leek of heel de wereld sliep- kwam er geluid vanuit een perkje rozen. Geen vogelzang en ook geen muisgepiep was wat hem haast van opwinding deed blozen, toen Korsakov eens in het stadspark liep te Petersburg om zich wat te verpozen.…

De wereld is van de libelle in het zonlicht van de verdwaalde stad bij de vijver van de spiegelbomen zoete geur van zomerse heimwee in het regenwoud van het stadspark bij het eenvoudige burgergraf en jij die altijd in die jas zit die je bij me bracht in de nacht.…

Maar nu niet, nu loop ik door de het stadspark op zoek naar inspiratie, door te luisteren naar de wind in de bomen en 't geruis van auto's in de verte en hier in 't water 't kwaken.-…

De wereld is van de libelle in zonlicht van de verdwaalde stad bij de vijver van de spiegelbomen zoete geur van zomerse heimwee in het regenwoud van het stadspark bij het eenvoudige burgergraf en jij die altijd in die jas zit die je bij me bracht in de nacht toen stilte ons kwam beminnen introvert, onder het lachen van de maan.…

Het stadspark een canvas van groen en wit en veel blauw daarboven mezelf weer verliezen in een bloesemballet al weet ik zelfs daar zal ik jou niet meer vinden niet eens de echo van je stem nu de wind weer het zuiden vindt maar er is dat licht er zijn weer uren die blijven duren alsof dit nooit meer over gaat. Mia Bemong…

Het eerste stadspark van het land, de hoogste molens van Europa. Het pauselijk wapen pontificaal boven de ingang van de kerk, voor enkele jaren monumentaal gepromoveerd tot basiliek.…

Ik had vanavond naar het stadspark willen gaan om voorgoed af te rekenen met het verleden, maar 'k bracht het niet verder dan halverwege, toen heb ik voor een venster stilgestaan waar ik iemand piano hoorde spelen. Achter de bomen wies een stille maan en al het leed is van mij afgegleden.…

Tussen wegendrukte en havenklanken ademt een bomenrijk ruim en verblijd. Bedaagde reuzen wuiven koel en wijd, mogen bloemengeur voor jong gemoed danken. Rust straalt nodend uit grasveldjes en banken. Allerlei spraak is tot zwerven bereid: langs de vijver, die zijn vele vingers spreidt als lange, dooreen geweven ranken. Een tuin vol hoekig…

Spinnende poezen Op zonovergoten muren De eerste mieren onder mijn deur Ik weet ik ben wellicht te oud Maar in een zotte bui Koop ik een jeans met designerscheur Flanneer door stadsparken Met intense geuren Vind mezelf weer uit Op een laat terras Veracht de nacht Die straks Alles weer verdrijft In aanzwellende duisternis En ik, ik proef…

een brunette met ‘n euvel lag haar venusheuvel stiekem bij de Sint Jansbeek te bruinen tussen de gladiolen vóór de haagbeuk-haag van de Begijnenmolen in stadspark Sonsbeek op het heetste uur vandaag ze hoorde in de verte donderen uit richting Velp ze zei ‘help als het weer daar gaat donderen moet ik mijn heuvel als de weerlicht…

Fluitend loop je door een verwilderde stad trams doorkruisen haar met hoge snelheid en een fietser steekt zijn vinger naar hen op, leve de vrijheid graffiti schilders zijn druk bezig een grauwgrijze muur te bespuiten met vormen en kleuren, waarop Dali en Picasso van boven al lachend naar hen fluiten in het stadspark lopen kinderen met…

In de warme oktoberzon in een stadspark gezeten met schrik beseffen hoeveel najaren voordien je al wist dat, in tegenstelling tot jij nu, geen wesp die zwermt het zwermen der wespen van de herfst tevoren mist, geen kruisspin zich kruisspinnen herinnert, daar zij er niet waren in hun eertijds dat je kent.…

godenzonen hebben triest verloren zij laten Jahweh jammerklachten horen op hoogmoed stond de allerzwaarste straf de Maas heeft thans haar hoogste peil bereikt door tranen van gevallen kameraden kan men nu op de oevers pootjebaden nog even en de Euromast bezwijkt de trotse eiber doet eenieder buigen hij heeft het oude nest teruggevonden het stadspark…

walgden we gingen ons vlees braden zodra de zon weer even scheen we vlochten het landschap in knopen, hoeken en lijnen we duwden een schaftkeet in het afwateringskanaal toen kon dat nog, we zagen geen ochtend in de nevel van de nacht we hielden niet van monoliete meningen maar waren zoekende we voerden vissen in de vijver van het stadspark…

ik geleidelijk door ’t plafond om vanaf het dak van m’n slaapkamer de stad te bezien ik volg stadskanaal de vaart langs het postkantoor en het gemeentehuis het marktplein met de wolkenkammer de scheepjeshof en de stalen krul veenendaal by night, met z’n vage spul het is ’s nachts wel rustig met wat thuiszoekers agressieve ganzen in het stadspark…

eerste klasse- centraal : een man schildert de zon zwart op het doek van de waarheid hij laat zijn naam achter als bewijs het maakt andere woorden overbodig wanneer hij het donkere stadspark binnenfietst op een zeepbel tussen gieren en kadavers in vlucht gekromd ik reis voorbij en zie een haai opduiken uit het gras naast Rome en moerassige…

In het geheime stadspark Bloeit een klimtak Met zuignappen nippend aan het sap Uit schors of stronk of brokkelmuur Voer voor zwam en schimmel Het wekt de verwondering van de ontdekker Met een droge spons onder het schedeldak Slorpend van een bron van weten.…

een monument een monument van schoonheid en van toegankelijkheid ze is zo divers als een kameleon ze past zich aan haar omgeving aan woord ik laat je zitten maar niet op een stoel we moeten wel kritisch blijven als je begrijpt wat ik bedoel hij kijkt haar aan en ziet hoe lief zij is ze kijken samen naar de duiven in het aangeharkte stadspark…

lucht gaf maar angst en ‘t geheugen alles vergat te onthouden ’t hoofd zo langzaamaan van sluimerstand af bedrand na bedrand zijn uitgezeten ’t zand in brandende gewrichten doorstaan de wolken en hun schaduw zijn verdwenen de wilskracht en ’t doorzettingsvermogen hebben de levenslust niet geheel opgevreten morgen ’n wandeling in ’t mooiste stadspark…

Het is de eerste bladzijde van een gedichtenbundel op een nieuwe blauwe dag drie zwarte kraaien verstoren de rust in het natte stadspark in de ochtend van het groene gras we zijn erg visueel ingesteld zegt de fotograaf tegen zijn model een levenslustige knappe jongeman een mistige waas voor zijn mooie ogen statusloze engel van lage landen…

Even later in het stadspark keken we samen naar de sterren, We leerden elkaar kennen gelijk na de eerste nacht. We werden verliefd, hopeloos verliefd, deze vrouw was alles wat ik hebben wou. Lydia deed mannen stoppen met haar blik en de manier waarop ze ze voorbij liep. De tijd vliegt, maar toen zag ik dat niet.…

Omstanders duwen hem van alle kanten aan, uit een wangzak hangt het groen van een stadspark dat hij heeft aangedaan; royaler dan het dierentuinrantsoen. Duw hem maar verder, leid hem naar de haven zet hem op een ark met een goede kapitein richting Rommeldam om aan zijn cv te schaven zodat hij opvolger van Dikkerdack kan zijn.…