Netgedichten

netgedicht (nr. 56.007):

Dikkerdak in Tbilisi

Ze kwamen maar net door de ballotage
waren nipt op tijd op het toegestaan gewicht
werden ingedeeld op de achttiende etage
moesten alles lopen want geen lift.

De vrouw liep om de vloeren te ontzien
gescheiden van haar man.
Dat lijkt wat aangedikt misschien
maar het gaat hier wel om een gigant.

Ze voelden zich ontheemden
tussen de betimmering
waar ze van het groen vervreemdden.
Er heerste altijd schemering.

De zondvloed kwam, het water rees
het hart schommelde als homp
in schokbrekers van vettig vlees;
de Hippo's werden plomp.

Vandaag staat op een foto in de krant
een nazaat voor een uitstalraam met klokken
alsof de tijd hem helpen kan
bij uitleg van wat zich heeft voltrokken.

Dwong de zondvloed tot verblijf op Noach's schip,
hier is het omgekeerde aan de hand,
want deze watersnood bevrijdde Hip.
Zijn hok is nu vacant.

De dieren zijn de straten in gespoeld.
Ergens in een kelder schuilt een carnivoor
waarin het jachtinstinct is losgewoeld
maar deze dikhuid stapt goedmoedig door.

Als je het wel grappig vindt,
zo'n kanjer van een nijlpaard
in het midden van de straat
dan ontgaat je hoe verloren hij daar staat.

Omstanders duwen hem van alle kanten aan,
uit een wangzak hangt het groen
van een stadspark dat hij heeft aangedaan;
royaler dan het dierentuinrantsoen.

Duw hem maar verder, leid hem naar de haven
zet hem op een ark met een goede kapitein
richting Rommeldam om aan zijn cv te schaven
zodat hij opvolger van Dikkerdak kan zijn.

Beter te figureren in een vrolijk stripverhaal
gestoken in jacquet en levend in salons
dan te verdwijnen tussen steen en staal,
de chaos en de troep van menselijke echelons.