Alle inzendingen over stillekes

een woord als "stillekes" leg ik voorzichtig op een gouden schaaltje soms voelt dat uitgesproken licht als ik het optil van papier neemt het me mee als vogel op de vlucht stil, licht genoeg voor tranen liet jij mij andere, mijn lief, als lente, adem, kus…

bescheidenheid, wat dat ook is, wordt vaak gemeten langs de meetlat van de ander ik heb dat nooit geweten totdat ik iemand zag die zei ik ben je tegenstander een wereld ging voor mij open en sloot mijn ogen stillekes, buiten zicht moest ik een traantje drogen…

overmoed wat dat ook is, wordt vaak gemeten langs de meetlat van de ander ik heb dat nooit geweten totdat ik iemand zag die zei ik ben je medestander een wereld ging voor mij open en sloot mijn ogen stillekes, buiten zicht moest ik een traantje drogen…

waarom geen condoom over mijn hoofd om stillekes in mijn hoed zonder zoom de parade der hedendaagse ridders te aanschouwen in deze tijd is het de dame die kleur geeft aan het hoofd van staat leve de koningin wordt geroepen maar kijk even naar het schild op mijn pruik voor u naar het balkonnetje gaat…

Ik kan niet bij haar geraken overal is de rivier te breed zijn de meanders uitgesleten gelijk mijn handen in haar het blad sterft op de oever geur van humus dringt door tot een verlegen donkerte in mijn hart, pindraad streelt de koebeesten, aait mijn vel het water ruist, speelt met de naakte vissen, zilvert dan stillekes de gouden zon…

’ ik heb goesting om hem te omhelzen ‘ waar wilt ge nog over spreken, ’ zegt het maar zenne, ‘ blijf ik bij u vannacht hier onder de duindoornen en bottels,’ ‘ hoe ruikt gij, laat mij eens likken’, kunt ge de kou weerstaan of zal ik u warmen ‘ spreken wij de nacht stuk over mensen terwijl de maan wat licht zal bijsteken ’ stillekes…

Op stille avonden denkt ze nog weleens dromerig terug aan hem haar jeugdliefde met een tedere glimlach in haar ogen wat hield ze van hem soms hoort ze nog zijn warme stem en stillekes in haar hart staat zijn naam geschreven met een gouden pen onuitwisbaar al had ze later ook weer lief gehad op andere wijze de herinnering aan…

de morgen als de dauw zijn parelkes verdampt aan het zonneke, al die geel blaaiges bijeen zijn gekropen in een hoekske bij het kerkhof komt zij aangeschoven uit het niets, uit de vlakte waar maïs staat de drogen bietenkoppen stikken in hun loof, de kiekendief bloed om het dorp legt de stenen van de graven nog nat zijn uit de nacht zij stillekes…

hoe lieflijk en licht gaat mijn blauwe vlinder zij zweeft fladderend rond in mijn gedachten en wappert zachte wind met haar tere vleugels langs blad en bloem wie zal daar niet stillekes naar smachten als ik haar zie en een glimlach schenk voelt zij als het ware de vreugde van een mens in een stille wenk verbindt zij wat geluk in een…

zwarte klakschoenen je kijkt me aan en dan snel weg Loop naar je toe, jij tilt je armen op ik schuif mijn handen onderdoor leg ze te rusten op je schouderblad Hoe de spanning uit spieren verdwijnt tot je soepel en zacht tegen mij aan Je wrijft je gezicht tegen het mijne snuivend van welbehagen, ogen dicht jouw handen kruipen stillekes…

de wind in het haar Het was een liefde die eeuwig, ja eeuwig zou blijven die nooit meer zou stuk gaan dat geloofden wij zwaar Maar de tijd, ja die tijd die ging veel te lang duren want de bozen en de jaloersen cirkelden reeds om ons heen en de lichtjes, ja die lichtjes die eerst zo vurig gloeiden die doofden heel langzaam werden stillekes…

duinen bedolven hun doornen de muziek zweefde over helm en aardsterren, ik keek verdwaasd hoe haar vingers dansten, hoe ze hier was geraakt langs slikken en graven van oude vissersboten zoveel gezichten legde zij bloot vreemde namen klonken het land in waar de hazen zich ingroeven voor de komende winter, dorpjes stillekes onder het vallend…

stillekes schijnt de polder naar de maan kruiden zwijgen, vossen vertrappen de oude dag langs de Vlaamsche kreek het luistert, het broeit, zachtjes naar de oppervlakte, hoe schoon is het blauwgras weer, wiegt de kleine ratelaar zich tussen de duizenden purperen orchissen blauwe schijn, blauwe nacht, blauwe rust de uren vertolken weer een…

de wind vertelde haar dat zwijgen goud was ze luisterde stillekes tot een echte vriend vertelde over een ongeluk een klein vierjarig meisje verdronken achter in de auto toen die in het kanaal raakte haar beide ouders gered ze werd stil dacht aan dat intens grote verdriet waar is dan die God waar zoveel mensen over praten wie kan zeggen…

Berg-je dat met jouw ene been Zo stillekes onder je veren? Oievaar, lepelaar! Zeg, heb-je wat voor mamaatje? Breng jij een Zusje? Dan is het goed: Maar liefst een Broertje van melk en bloed - Dan heb ik een kameraadje !…

welhaast in droefheid weg maar de boompjes horen mij ook aan en knikken me vriendelijk toe kijk ons eens botten gaan het maakt ons voorjaarsmoe wij groeien verder omhoog naar het licht en de maan in onze bloei een betoog jouw triestheid gedaan en ze blijven daar staan lopen niet bij mij vandaan kijken me wel aandachtig aan en laten mij stillekes…

zoals ze daar zat te verherfsten het zonneke gele blaadjes aanviel om kleur te bekennen gans het park in lichterlaaie volk op de bankskes liet komeren zei ze niks tegen zichzelf, friemelde aan het koordje van haar sacoche werd stillekes ouder, uur na uur ge kunt vele knopen in u vingers leggen zenne, handen rimpelen toch anders dan een stilstaand…

ze liggen in melk en puur neven mekaar, achter glas op een dun papierke tussen eikels en kastanjes het volk kijkt en peinst, wijst mee open mond naar het zoet, trekt een grimas en stiefelt stillekes binnen dag meneer, dag madam wilt ge eens proeven misschien ’t is gezegd, ze zijn smakelijk gevuld mee witte crème op een koekske, hapt…

ik heb een poentootje een rode met twee deuren het is zo'n blikken autootje waarmee ik door mijn dorp over drempels kan scheuren soms neem ik een slalom langs bakken met verdorde bloemen als ik dan met 8o km op mijn gaspedaal ga hakken hoor ik mijn geweten stillekes over een bekeuring zoemen oei, daar is weer een cirkelzaag brm brm…

dennen kruisbekken verknagen zich aan lariks het voelt eigenlijk alsof wij overbodig zijn met ons lawaai, ook als we zwijgen als het graf, raven maken zwarte sneeuw plooibaar, hier zou ik wel willen liggen mooier dan ‘n bosrand kan ze niet zijn een frulleke aan haar kleedje, sjarpe zo sprak ik met haar, kuste haar stillekes…

Ze murmelt met onhoorbare klanken: "Klein lief lichtekind, ontloken uit geweld, ik moet je stillekes laten gaan".…

als het nacht is roept mijn schrijfgerei breekt de stilte ieverans in het heelal gedachten die alleen de dichter kent laten radertjes draaien, beelden klotsen tegen mijnen binnenkop, onrust zet zich vast en de letterkes vliegen in de ronde de maan zwijgt stillekes, ligt op zijn gat wiegt op het zwarte scherm en er krijst een verdwaalde meeuw…

het miezert in de vroege avond als ik boven het hoge duin uitkijk lamsoren liggen goed verborgen tussen paarse blommekes, zeekraal en winde staan in de luwte te wuiven er klinkt een lichtelijk gejammer vanachter enkele duindoornstruiken stillekes ga ik nader, zie en huiver dedju, het is de vos die daar zit als hij mij ziet spitst hij…

stillekes valt de avond als ik door het duin naar het schor wandel, het lamsorenveld ligt in paarse gloed aan de voet van een groep oude begroeide duinen postelein,teunisbloem en klauwier markeren de overgang naar vochtig terrein, hier en daar staan plekken zeekraal, jonge konijntjes schieten voorbij waar zou hij zich ophouden, is het…