Alle inzendingen over toorts

De lengte van mijn leven sleep ik achter de toorts voor mij, brandend Vol van leven vuurt de fakkel Het getij staat op stormvloed…

de toorts brandt al laag, vandaag wordt nooit meer lichter komt niet verder dan wat een hart verzucht kijk, snel naar de einder, het goud blinkt nog maar even…

Dwars door het doolhof van liefde blijf ik doelloos rond rennen paden van passie die mij kruisen maar die mag ik niet verkennen Vergeten gangen van hartstocht gaan aan mij voorbij in een waas ik wil zo snel mogelijk oversteken maar ik ben mijn zenuwen niet de baas Dit labyrint van eenzaamheid blijft aan mijn toekomst plakken zodra ik de toorts…

de wind heeft kracht we vliegen voort de storm neemt toe reuze gekraak de mast knapt af valt over boord het roer onbruikbaar nog eenmaal overstag de boot tolt rond ik stoot mijn hoofd val voorover en van boord geen zwemmen, dat me redden kan mijn leven herhaalt zich nog een keer een lichtgroen licht beweegt zich voort ik volg de toorts…

weer brandt de toorts immense energie fakkelt niet olympisch in een winner of genie daar waar liefde warmt tot ontsteken ken ik geen gebreken ga ik door het vuur voor jou vlammend worden wij in samen man en vrouw…

het antwoord komt langzaam boven drijven het vuur in mij is niet te doven het zal altijd zo blijven je kan die toorts nu eenmaal niet zomaar verdrijven.…

wolken lagen in het water wolk te wezen in mijn ogen die de lucht bezaten gaf ik mezelf aan jou die verstrengeld mijn wezen las ik die brandde een toorts van was smolt in jouw handen als dompelaar die zelfs de donkerste wolken warmt…

zweet perst zich naar buiten uit zijn bloed doorlopen hoofd de verhoging speelt hem parten zijn voeten voelen verdoofd het hart klopt hem in de keel zijn lichaam een gloeiende toorts speelt een hoofdrol in het theater van de acteur met plankenkoorts…

ik zag decors snel wisselen in je ogen de hoofdrol speelde jij maar de regie gaf je aan mij zo dat je vrij kon stralen het publiek kon overhalen tot applaus geen plankenkoorts ik droeg de toorts tot jouw succes en dacht je al de mijne in het sluiten van gordijnen maar de toegift was voor hen…

Jouw toorts geven we door. Jij ging ons enkel voor! Jij blijft er altijd bij: Door wie je was En wat je zei. Het staat geschreven In de registers van ons leven…

Gebeeldhouwd straalt de toorts der verlichting voor iedereen.…

Ringelende fietsbellen vrolijke stemmen rijkelijk vloeiende wijn en klaterend gelach toch is het stil doodstil op deze zomerse dag in het Vondelpark muziek galmt maar mist mijn hart jouw aarzeling is eindeloos toch blijf ik de toorts dragen voor jou geef nooit op lief zolang de zon ondergaat hier in ‘t…

We doen ons geboorte kostuum aan en de heilige toorts laten we in de schemering fonkelen.…

Haar gezicht beschaduwd Doet zij maar alsof zij slaapt De toorts kan nog altijd gaan Branden nietwaar?…

linnen ligt hier klaar in hallen onder de schatkamer van het belfort een leeuw van steen klimt steil tegen een houten spits op ooit door de schicht getroffen treden wentelen naar de top op het balkon boven de poort leest een wachter de wet voor de klok bakent de dag af als de toorts dooft of zweept het feest op als ze heilig bloed…

Mijn toorts verwekte geen enkel aards kind; neen, het bood, gaf en geeft veiligheid en geborgenheid voor ieder. Het nam haar woord- en daadkracht om met deze, geheel nieuwe lans alle misselijkmakende machten te doorbreken. Ik droeg mijn kind, vol koorts, door de nacht...…

Het wreedste raadsel waar ik deel aan kreeg sinds ik door mijn geboorte werd ontbonden uit oeverloze zee is schelp te zijn die niet dan door de ene hand gevonden kan worden en die toegesloten blijft tenzij die ene blik mij treft en openschrikt het schaaldier en de tanden verwekt, de mond het beenmerg mens - o hand en blik o toorts kom…

heb mijn wolk gedroomd die tot zee werd bevolen om bij nacht de branding in te tomen schuimkoppen met gezichten spatten als kleiwater tegen mijn laars, het duister is zwaar en de klokt tikt maar niet later het beddengoed is traag van slaap, ‘ k voel de toorts van de maan die zich past in de ventilatie van het raam ik luister en…

gedruis een knecht die zijn wapenloop kuist het wachtwoord klinkt vals en onjuist zodat de wacht zijn hellebaard kruist de rabauw rekent zich bij de gilde waar ook een wetraadslid heen wilde maar wiens machtswellust zich snel stilde zodra men een buskruitvat tilde de snedige sabel ter hand en stoelen en banken aan kant ontstak men de toorts…

Het laatste licht Handen vastgeketend aan de Mergelmuur Waar mijn eenzame schaduw Wandelt in de duistere grot Waarin mijn verkleumde Voeten verstijven En mijn verminkte ogen Zoeken naar De brandende toorts Van de laatste lichtstralen Misschien wacht ergens Wel mijn droomvrouw En baadt zij haar ranke Lichaam in het diepe Grotwater…

Kwam ’s levens toorts aan glans t’ ontbreken, Aan vier en vlam en Hemels licht, De zon zou aan uw schoon gezicht En ogen zien haar toorts t’ ontsteken, Aan die turkozen. Men beloof Zich niet, verwaand, dat vier te malen; Bij zulke levendige stralen Is d’ allereêlste verf te doof.…

Onder mij zwenkt een schaduw flakkert een toorts en tiert de bootsman. Hij beperkt mijn keel met een ring hij houdt mij aan het lijntje hij scheept mij af met spiering. Eens schiet ik weg als een speer naar de pier en droog daar mijn veren in de avondwind.…

er hangt een uiting aan mijn poort ten teken ongevraagde kolder als zijnde promotie en folder ergens waar toorts niet brandt te steken val uit een toren breek doormidden met uw kompanenpolitiek klik ons Janjaapje steun mijn Driek blijf zulks niet bidden gij verrekte niet voor u zelve noch voor vriend kom hier niet vleien ga niet zeuren…

Kom gauw mijn éne engel en tweeling mijn koudzweet en koorts talmende toorts van de naakte nacht dolend in de crypte van creatie laat god en gratie alle schuld en schroom...…

Na tumulteus beraad koos men voor brand Per roeiboot in gezelschap van een toorts Begaf de held zich naar de zwarte koorts Het alles leek een kolfje naar zijn hand Besmetting werd voorkomen door zijn daad Op leeftijd kreeg hij het voorgoed te kwaad :…

In het schoon doorzichtig stenen Masker voor zijn aangezicht Dat de dingen er om henen Met zijn bleke toorts belicht. Lief ik kan geen tranen vinden Als mijn hart hem elders peist, Waar zijn ziel met de beminde Sterren van de avond rijst En ons, dagelijks verblinden, Hoger wegen wijst.…

raadsel wolkt op Als het zwart van jouw ruisend kleed Een sluier waait om de hals Je wil in laaiende lompen sterven Gedrild in verliezen Scheur ik de voering van de broekzak Munten, sleutels, zand van gisteren Glijden langs een pijp omlaag Ik hel achterover Het lusteloos kruis Bewijst dat ik verga Jij draagt jouw zelfportret Als een toorts…

mediocer gefulmineer op het mespuntje van de tong van de god die geen god is maar een afvallige schutspatroon die wij in zijn doemval achter Icarus hebben waargenomen, joyridend met Helios' zonnewagen achter pijlsnelle merries en hengsten nederdalend langs de gladde paal van macht op het heiligdom der Helicon met zijn gedoofde toorts…

Met zijn gedoofde toorts achter groene muren van gouden cypressen daalt Daedalus' zoon Icarus in een eenmalige niet voor herhaling vatbare teugelloze vlucht aardewaarts als helios' stand-in vol elan en hete daad hominidae verterend neanderthalers sparend in een door jeugdige overmoed tot mislukken gedoemd faliekant uit de…

En daar, waar zonnestraal nooit in kon dringen, Waar nooit het oog der toorts een bodem zag, Schijnt kermend zich een reus in boei te wringen, Wat of dat klotsen toch beduiden mag, Dat jammeren, dat de echoos ondervingen? Uit diepte en afgrond stijgt een eindloos: 'ach!'…