Alle inzendingen over torso

neem mij bij de hand mevrouw leid mij langs het landschap van uw koninklijke torso heuvels dalen grotten uw grazige weiden waarlangs het pad loopt naar het eind waar de afrekening zal geschieden met mijn ziel en zaligheid…

Nobel is haar blik haar gang is meer een zweven ebbenzwart gezicht ze draagt haar torso om te stelen helemaal is echt…

IK wordt de ander, poppen krijgen lichaamswarmte, torso's worden vormen van herinnering. Schijn is de kleurrijkste waarheid - even daar te zijn is heerlijk. -------------------------------------------- uit: 'De jagers in de sneeuw', 1986.…

Ik zag nooit haar werkelijke gelaat, waarin de appels rijpten, haar contour sneed door mijn blik, gloeit na in een ondergaande snik, waarin de ogen blijvend glanzen, gehouwen uit het frêle marmer, bespot, beschadigd, rond smalle mond, het verlangen geaderd, onverzadigd, als een witte ster die losbreekt van z’n voetstuk, geen misvorm in…

Haar parelende torso golft aurorarood en mystisch bloeddoorlopen staan haar ogen op een godenloze hoogte gericht: de oosterse dans der dode.…

verwarmen Een wandelend schilderij van duizend gaten Voor hem is elk beeld raak, als schot in de roos Die bodyart waar hij met exen voor koos Maar nu door die jeuk kan hij ze wel haten Is zo'n exhibitie van torso tot staart Die moeite en pijn van het lijden wel waard?...…

Jouw huid kust het zoute nat, kom speel met mijn ogen, smal spoor in het zand, mijn torso gebogen. Jouw geuren verdwijnen, met ritme zo zwart, nog een keer kijk jij, mijn vlinder verward.…

Nu nog schrijf ik later om mij te ambachten in je dromen, mijn torso verfijnd bij deze gedachte maar hoe kan ik je raken wanneer mijn poriën de scherven schreien van achteloze daden waarmee jouw bloemmotief verwelkte in en wolk die kleurloos langs de hemel zwerft…

blad en in tegendeel winterland en andere uitwassen wasem aan de binnenzijde van het torso rijp rond het hart en een ijzig hoofd vergeelde tanden bijten zich vast in oud groen en bloesem genadeloos in haar genade roerloos in bloei…

Onder lagen, lagen tekst is een torso opgegraven en trots tentoongesteld op voetstukken en altaren; uitleg en commentaren van herders, theologen. Een onvolledig beeld wordt met wisselende hypothesen utgebreid en aangevuld tot een altijd nieuw verleden. Onbewust kijkt ieder heden naar toen met eigen ogen.…

nergens vind ik luwte zelfs niet onder een boom of in holle gebouwen overal die ongure schaduw van vunzige vlerken die aan me kleven, in me klauwen het dondert niet meer vreet me, ontleed me tot mijn haveloze torso de bodem raakt laat er gras over groeien en krijs, krijs dan om wat de aarde heeft buitgemaakt…

Onthoofde liefde uit hoofde van het marketen van lijf en lendenen Zo zat ze daar virtueel gekaderd blikken priemend op de vijftig bites van haar blacklight torso Hoofd en onderbenen in de dimensie van de anonieme schaamte En hij greep in zijn tot economie verworden kruis Vraag en aanbod op en neer verkocht en log out…

in nevelige duisternis twee figuren in zwart zonder gezichten met de ruggen naar me toegekeerd met niet meer dan een vlek een luchtspiegeling ben ik toeschouwer van een bal masqué de duisternis houdt me tegen het licht van een wankel blind bestaan tot het licht onthult hoe ze draaien hoe ze golven met met hun torso hoofden…

Ik onthaast mij huiswaarts, opstandig, over te lange dijken, vind geen troost op de brede torso van de morgen, houden blokken stand,spattend schuim tatoeëert het ruige corso van de zee, vermaalt mijn zicht tot broze vlokken, blaast de natte westenwind, mij de zatte lokken droog, te veel geluid om mij heen, in deze…

Alsof een reuzenhand onzichtbaar om mijn torso klauwt Adem kwijt onderweg De trap een berg om tergend traag te bestijgen Mijn handen onder stroom uitval Oogleden dammen voor een wellende zee Oren uitgefloten In alle kleuren van de regenboog Vingers die de pen torsen Laat mij maar even liggen…

niets in mij herkent de tijd van einde nabij in het brandend uur binnen deze torso jaagt het liefdesvuur weemoedig als een traan sluit ik mijn ogen zie jou lachend staan een kus die mij bemint met jou aan mijn zij het dagfeest begint het lezen in de krant ontgrendelt mijn passie zet mijn geest in brand ontremd in mijn denken…

ooit zal ik een épos schrijven waarin ik magistraal arena's zal betreden u zal smeken om uw zegen voor mijn strijd u goddert al mijn krachten de torso zo gewild schouderspier en bovenbeen zijn aan wilde dieren echt verspild maar ik wil schrijven om uw gunst geef mij uw minnaar ik verander zo zijn kunst jengelbengel is altijd…

Monstercap met navigatievensters dubbel zonlichtwerend geblindeerd continu zijn torso voorwaarts stuwend monotoon zijn solo avontuur donorwervend voor de microscopen van oncologisch superspecialisten armenmalend in een kruipslag peddelbenende torpedo eigenhandig aangedreven binnenboordmotor van hart…

Gepiloteerd tussen clangevoel en pubersentiment slaap tegen slaap, romp aan romp, langs de schrikdraad van de bandoneon gegidst door de torsie van het torso. Muziek als dynamisch onderduikadres voor de tweeledige egocultus van man en vrouw, om na de balsem van cabeceo en abrazzo halt te houden tussen droom en daad.…

zag het water stromen met op de oevers aangespoeld restanten van gebroken dromen vlijmscherp nog oplichtend met kristallen flonkering een laatste sterven in herinnering gegidst door zon kon ik het naderen en openbaarde zich mijn vondst de glazen torso van een vrouw gehavend door een lange tocht langs krib en smalle bocht ooit blies…

Misschien hoor je daar toch gefluister Lispelende woorden, van hier, van ver Je laat ze eindweegs Nu niet nabij, tot trouwhartigheid klinkt De moed en dynamiek is aangrijpend Schrijnend wel Dan een gloeiende torso, Aan beide zijde enigermate?…

Of beter een torso, misschien! Ik laat mijn handen hun werk doen, samen met mijn ziel. In ieder kunstwerkje zit er een stukje van mijn eigen ik. Ieder vingerputje of streepje, is uniek. Wanneer het af is, heb ik toch nog altijd kritiek.…

op de dorpel naar de morgen ligt uw beeld dat eens de verste einder overspande en met een wimperslag mij kreeg geheeld in stukken: torso hoofd en losse handen ---------------------------------------------------------------- weblog: www.abelstaring.tk…

Dan knielt zij neder Haar boezen gaat jachtig op en neer Zij streelt de gestrekte armen zacht en teder Van grip naar oksel keer op keer Zachte handen omvatten de woeste kop Om met kussen het glasgeharde gelaat te bespelen Ronde dijen omklemmen het slankmiddenrif Terwijl haar borsten de gebolde torso strelen Zij start zijn grommend innerlijk…

Mijn torso heeft niets van een Griekse god en ook mijn benen krommen eigenaardig mijn haar lijkt aangevreten door de mot maar af en toe ben ik toch ook wel aardig? En als ik zing dan klinkt het vals en rot nee met mijn stem ben ik niet al te vaardig ook wat ik zeg komt kreupel uit mijn strot maar af en toe ben ik toch ook wel aardig?…

Het is niet minder mystiek omdat het uit het hart komt die bruisende liefde van de Wolga waar de wolven huilen in het bos en ik van mijn tranen jenever maak nu mijn boek geopend door jou ademt over het verlangen naar jouw torso het steigeren van jouw liefdeszwaard terwijl mijn weemoed snakt naar zuurstof bezweet in mijn eenzame zomerbed…

Zie hoe zij haar ronde loezen torst Die haar een dubbele schoonheid verordenen En ons gasten opzadelt met een dorst Waaraan ontgroeid wij van gespeend worden Nectarbronnen waar witte wijn parelt Uit twee handvol blanke roomfontijnen Voorposten waardoor wij worden gesjareld Welke hotsend op haar torso deinen Weerstand bieden of zich verweren…

Stilte boort gaatjes in de torso van de beek, regendruppels gemorst. Hoog vertrapt gras, verbuigt zich niet in schande, goudgeel akkerland. Lopende rivier, bochtig voor de draagstoelen, sleutels voor de zee. Luchtkasteel verlicht, laatste tred naar hemels slot glazen deur is dicht....…

Op de dorpel naar de morgen ligt Uw beeld dat eens de verste einder overspande en met een wimperslag mij kreeg geheeld in stukken: torso hoofd en losse handen. Een zingend kindeke wekt mij met gezag tot leven weer: mijn woonstee is haar lach.…

Mijn hoofd stond toen nog los op mijn torso, het moest nog verbonden worden met mijn wandelgangen. Vroeger deed men aan boekenwijsheid!…