Alle inzendingen over vast tot het einde

hou me vast tot aan het einde van jouw einde tot aan het begin van mijn begin hou me vast tot het diepere einde en vang me als ik val in jou hou me vast tot ik niet meer voel zoals ik voel hou me vast neem mij neem mijn last op je brede schouder ontvlam een kaarsje met licht zoveel licht voor jou voor mij in het donker…

De stem die begrijpt, overschrijdt iedere nationaliteit en religie, ja zelfs de tijd, weet dat het einde alles betekenen kan. Nacht kleurt het hart, een moordzuchtig spel kent de schuldige wel, waar is eenvoud gebleven? Hou het leven vast, want het einde strijdt vannacht.…

Oevers, zonder grenzeloos vertrouwen Waakzaam tot in de diepste ziel De zin van het aardse dat je overviel Gedachten waarop krachten kunnen bouwen Terugkeer uit de eeuwigheid Gelovend in nooit bestemde krachten Jarenlang in stilte smachten Wat soms tot droefenis heeft geleid Zwijgzaam tot in het diepste profiel Kilte als ruwe steen Maar…

of als ’n borsttatoeage van Rembrandt laten klepelen door klokslagen zo’n voorjaarsuitje spoelt verrekkeste weinig weg vereenvoudigd tot ’n kunstig streekstamppotje in onze eigen portretfabel van de dag wanend wandelend tot waggelend en swaffelend zelfs de dag die wederom begon als ‘n bedinsect eindigend onder de verbruikte lakens met zij…

Niemand die me kan helpen En zonder een sleutel die past Blijft het poortje van mijn hart Voor eeuwig en altijd vast.…

Vaak is er een vaste tijd Voor de vastentijd. Je moet je dan onthouden En het vasten onderhouden Het is een here m’n tijd. Voor mij blijft het in het duister tasten Naar, wat er los komt bij het vasten.…

een droom als het einde de dag voorbij voel ik gister in mij dromend zonder einde zijn wij de schaduw voorbij hou mij hou mij vast voor ik voor altijd val…

Maar Plotseling Bont en klaar Schijnen de lampen en stralen Over de zaal Hun schitterende, schetterende praal Terwijl 't orkest, Kranig en vast Naar 't einde rennend, Een razende dans inzet. Zó is de verlossing Uit d'onzekere stemming, Gouden verlichting Te allen kant.…

(Vrij naar M. Dudok de Wit) Een definitief afscheid zeer zeker een heengaan dat werkelijk immer beklijft Wat is toch de reden dat een jong leven, dat uit de knop geschoten, ontsproten weerwil ondervindt en ziek wordt? Ernstig, meedogenloos zonder eigen schuld, boos Altijd is er dat stille verlangen van nooit meer, steeds echter wordt…

steeds dichter komt de rand laat ze maar komen de golven Laat ze ons overspoelen laat het toe, laat ze haat ze, maar laat ze komen Het zout vermengd de tranen hou ons vast Niet meer voelen Nooit weer........…

De ziel was het zat spiegels in de geest het staat vast licht gaat aan aan het einde van de gang.…

Ze zijn meteen weer met de bouw begonnen op land dat niet behoort aan Israël. Maar volgens kolonisten mag dat wel. Dat zie je aan hun vlaggen en ballonnen. Zo blijft de weg naar vrede daar een droom, want ‘zíj’ zeggen salam en ‘wij’ sjalom.…

Gedachtes, gevoelens, pijn en verdriet Alles zit vast als in een spinnenweb Het begin in zoek maar het eind is onvindbaar…

In verstilde tussenspinsels zweef ik weg tussen steniging dromend van vrije lente afwezigheid die ik beween een laatste beeltenis kan ik je zenden mijmering je gulle lach gemis van je lendenen volledig universum kim van ons samen liefde, bedolven woordenloosheid het jij en ik, verstild tijd tussen ons de wil die te bevechten…

Met het begin begon het einde, onvermijdelijk en ongeremd vloog het langs ons, zichtbaar zonder dat we het wilden zien. Klampten ons vast aan mooie woorden, keken weg van het einde zo wreed, maar wisten dat het overal rond was en onvermijdelijk en ongeremd.…

wil ik dood klamp vast aan kleinood mezelf vergast op onsterflijk lijden ongewoon verrast einde der tijden onaangetast…

Er is naar mijn idee maar één manier Om aan Milosevic een eind te maken: Er zitten nog vier cowboys in de cel. Laat die maar vrij. Die pakken hem dan wel.…

De zender doet van alles vlot verslag, Dus wilde men zich vast maar voorbereiden, Op wat nog komen gaat: het eind der tijden, Ik zag de film voor die bewuste dag. De mooi hymne zong ik mee, terstond, Omdat ik ’t oprecht het einde vond.…

we kijken elkaar in de ogen als ik in de spiegel kijk we houden elkaar zonder vragen vast tot het donker wordt we zien wat verloren ging in de kakafonie het lawaai van het leven de stilte haakt ons vast aan de angst voor het einde…

Het einde van ons samenzijn: terug naar de bron.…

Maakt 't einde van het verlof u sloom? Dan helpt de EU: heb dus geen schroom! En dus krijg je vast weer dagenlang last van je slepend vermoeidheidssyndroom ...…

Mijn eega is wel zo van slag, komt echt niet alleen van zondag, welnee hij heeft het voor elkaar in tegenstelling tot ieder ander jaar: een probleem te hebben met " het uur" Een zucht stijgt op vanaf de bank: de dag duurt zo vreselijk lang, 'k heb het gevoel da'k een maand op ben en een ieder die mij erg goed kent weet: dat zoiets…

Muurvast, in m'n gevoel, als een boom met een bast, leven zonder doel. Alleen zuurstof produceren, en zorgen voor nageslacht, dat kan me alleen niet deren, ik had heel wat anders van het leven verwacht...…

Vast. Met een brok in mijn keel, vechtend tegen de woede van daarvóór.…

schminkresten schuren als een schaafwonde over haar doorweekte mouw aan een schoenzool plakt confetti seconden vast het mombakkes ligt gedeukt in de goot guirlandes schommelen in de rozenstruik er staat een paard in de gang ze schopt tegen het zoveelste blik dat verloren in een voortuin ligt bespottelijker kan alaaf niet klinken in dit…

Zij flitst voorbij de blik vooruit gericht een lichte vlek op weg naar school zij zet zich vast voor altijd op mijn netvlies brandend kleindochter lief zij mist mij niet zoals de zaken zijn zoals het hoort: zij weet mij hier volgende keer wanneer zij weer passeert ben ik verhuisd maak ik kwartier Ik ga voorbij de blik vooruit…

Donker diepzwart dogma spreekt vastomlijnd in uitgesloten logica goed dat twijfelaars bestaan en agenda’s bijdehanter opengaan want zonder twijfel blijven duistere dogma’s onmiskenbaar bestaan.…

in een diep verlangen naar het leven ving ik met mijn ogen dicht de vlinders die jij zond krulden vingers fluisterwoordjes en heel even voelde ik dat ik je werkelijk verstond tot mijn handen open braken daar de stilte zweeg, ontstemd 'k had in angst ze kwijt te raken alles vleugel lam geklemd…

Wolken drijven vredig door de purperen hemel Haar wapperende jurk waaide lichtjes boven paardenbloemen Mijn bewondering verstomt als ik onbegaanbare wegen zie Onbewust heb ik nooit acht geslagen op haar kostbare woorden Haar verdwenen licht maakt plaats voor duisternis Ik mis haar onbelemmerde goedheid Ik zit onwrikbaar vast…

in het oord van gesloten deuren schaarse ruimte en vlakke dagen ligt een man in de bleke leegte van versteende dagen en het hart in winterslaap een man met vogelvrije dromen pendelt van de kast naar de muur…