Alle inzendingen over veilig wanen

Vannacht was de daad die de droom voorbijgaat, die het veilig wanen en wenen, ruw van esthetiek heeft ontdaan. Ik verhoud mij meer tot dit lijk dan tot de persoon die jij was. Ik profileer mij meer als dader dan als de minnaar die ik was. Het vlees is woord geworden, moord een feit dat reeds de fase van ontkenning overleefde.…

bomen trekken hun pakken aan creëren zo een doolhof waar gevleugelde vrienden zich weer veilig wanen onvindbaar lijken, daar groen de voertaal is, ritselen zij stilletjes tot de muziek aanzwelt en de dans is aangenomen leunend tegen haar in, hangen de grote jongens met wijd gespreide vledders als boven Madurodam waar zij schijt aan hebben…

in de kraters van jouw vulkaan omringd door zwaveldampen ben ik al veel te ver gegaan voel ik mijn hart verkrampen in de geisers van jouw verdriet brand ik mijn ledematen ben jij het die mijn hand niet ziet en zal mijn roep niet baten in de diepte van jouw tranen trekt de stroming mij steeds mee zal mij nooit meer veilig wanen drijf…

wanen…

wanen Hoe laag werd voor gruwel de drempel Hoe leg je ontspoorden aan banden?…

wanen?…

In een gevangenis leef ik, waarin ik me veilig waan, met gedachten als cipiers. Een onbewuste kerker is het, waarin ik me ongelukkig voel. Een gevangenis waarin ik zoek, naar wie vrije mensen zijn. Naar wie ik werkelijk ben. Angstige mensen zijn wij allen. Angstig is bijna iedereen.…

Willen we ons angstig veilig wanen, in de greep van ons begrip? Los van wel en wee?…

waan…

Het zijn mensenmonden die het zout in blauwe oceanen proeven, zilte golven uit een archetypisch verleden waarin we ons veilig wanen, worden blik en ethische doel steeds vager, herkauwt het heden zich roestig tot brij, scharniert de tijd alsmaar trager,in de vastgelopen mechaniek met gelijke averij, een noodzaak om te blijven boren, verder dan…

wanen en zich explosief kunnen mengen uiteindelijk zal de dunne bedekking het toch wel een keer gaan begeven dus wat is van dit verhaal de strekking: je kunt beter gevoelens de ruimte geven…

wanen.…

Of ik me daar veilig waan? Tot je ‘goedemorgen’ klinkt bij de duivels vandaan. En ‘of ik goed geslapen heb?’…

zacht paars omsluit me waan ik me veilig tot de zon mij aanroept om mijn ware aard te tonen…

mijn gedachten zijn zo helder als deze sterrennacht rimpelingen in het water nemen af evenals zorgen gekoesterd door het vuurtorenlicht waan ik me veilig…

Jouw muziek grijpt me neemt me mee, opgaand in de klanken gedragen door akkoorden waan ik me veilig en geef me langzaam over aan de tonen die me raken tot in het diepst van mijn ziel…

Om het allemaal maar te kunnen vergeten bouwen we luchtkastelen op de ruïnes van ons verleden Paleizen waar we in wegdromen Onszelf koesteren in de waan van veiligheid en vertrouwen En we bouwen en bouwen en bouwen...…

jouw stem wiegt mij in de schoot van de maan waan ik me veilig schommelend op de tonen vlei ik me dichter spelen sterren tikkertje in deze rusteloze nacht waar donkerte het wint tot de muziek wegsterft…

Waan me soms even vrij als de wind om me heen wanneer je me laat vieren beperkt maar ook veilig want waar zou ik nu zijn als je me ineens losliet ergens verloren zwervend of doorgeprikt en leeg dus zweef ik aan je touwtje soms wat opgelaten maar meestal tevreden misschien zelfs blij…

Ach kon ik nog één keer als vroeger, al is het enkel in mijn waan: met mug, met zomer en met moeder weer in dat ver bed slapen gaan.…

Ach kon ik nog één keer als vroeger, al is het enkel in mijn waan, met mug, met zomer en met moeder weer in mijn ver bed slapen gaan.…

je laat mij wonen in je woorden als ik ontheemd mijn plek niet vind me thuisloos waan en in de wereld sta als vreemdeling de ochtend neem als sprakeloos de avond als voorgoed verdaan als blinde in het licht moet kijken dan geef je rust met al je zinnen beland ik in een veilig nest de duivel en mijn zieledeuk voor even weg…

gebruiksvoorwerp, een brok in mijn keel Het vogeltje spreid zijn vleugels en vertrekt Weer even heb ik gevoeld, heb ik geleefd De donkere wolk die de zon bedekt Zou het vogeltje nog ooit aan mij denken Het vogeltje, dat nu ergens anders zweeft Voor het vogeltje, één klein moment uit zijn bestaan Voor mij, een sterk gevoel, de zoveelste waan…

Ik schoffeerde het wierrook terwijl ik de goden gunstig wou stemmen om mij het eten te laten smaken De tijd inhaleerde mijn adem en strekte zich uit zoals een valide cognitie de waarheid is in een hart vol liefde maar het bekomen van de maal brak mijn maag in tweeën en steunend op de pilaren van het wantrouwen verliet de meester…

vurig likt de vroege morgen aan de nacht dorstig en hunkerend naar geronnen gloed violen klagen modder aan die langs mouwen druipt de duisterval laat sporen na op blondgeverfde treden valsspelende klanken glijden langs leuningen omlaag eindigen in een weerspannige schoot wanen zijn bezeten van achtervolging tegenbeelden krijsen…

zinnig woord of het wordt gehoord hangt af van het been en een bed dat verkeerd kan staan in de slaapkamer voor de zekerheid slaap ik al jaren op de bank…

In de dierentuin sta ik uren voor het mensapen-verblijf en bestudeer de grote apen; ik leef me in hun wereld in die wenkt en ik zie wie ik ben zou m’n beschaving afzakken Iemand tikt op m’n schouder ik ontbloot met ‘n apengrijns m’n tanden en bijt in 'n hand Volgens mijn vrouw ben ik te gek om los te lopen en niet toerekeningsvatbaar…

ik mat mij een houding in de schemering van mijn schaduw om te kunnen blijven bestaan dus kom en vertel mij van leugens of zwijg mij door de stilte heen maar laat mij eindelijk weer mens zijn en ontdoe mij van deze waan…

jij liep hooghartig naar de lucht te staren maar zag dat ik notitie van je nam jou zo te zien maakte mijn benen lam het liefst wou ik me aan je zijde scharen om je voor alle wanen te bewaren je afgewende blik wierp snel een dam ook deze keer liep jij me weer voorbij Want je gekwelde geest wil blijven zwerven hij liet de sterren in je ogen…

‘Opdat uw lied,’ sprak hij, ‘geen logen vier', Opdat uw hand zich niet verleiden laat De Waan te plukken voor het ware Zijn!’…