Alle inzendingen over vergetelheid

Op de velden van vergetelheid is geen goed of fout is geen licht of donker Op de velden van vergetelheid waait geen wind en valt geen regen Op de velden van vergetelheid zijn er geen herinneringen zijn er geen dromen Op de velden van vergetelheid ben alleen ik een schim van wat er ooit is geweest Op de velden van vergetelheid heb…

haren kraakten web brak verbleekte hangende kruinen van zee-anemonen oprukkende grijstonen in tranen in kastanjehulzen mijn kromgetrokken handen tussen je krachteloze tanden het slotaccoord van onze inspanning klonk als een verloren kroniek de bergen lagen geestesziek en comateus als lakens in ons verlaten bed we zaten aan weerszijden…

of boven de maat niet dat alles zo evenwichtig klinkt in mijn geschriften ik doe maar wat vaak zonder te schiften en denk vaak; goh, het loopt wel ergens ga verder en niet over muggenziften snel tevreden is mijn motto geen hoogstaand werk immers nadat men dit heeft gelezen, zo het al gebeurt, komt mijn schrijven in de map der vergetelheid…

De laatste ronde klinkt stamgasten plakken aan krukken het is de hoogste tijd aftaaien wil niet lukken Morgen zijn zij alles vergeten gisteren bestaat niet meer…

wanneer een vergetelheid terug gaat leven loert op realiteit is het aan mij om niet te bezwijken het te bestrijden met een gedrevenheid die me vroeger onmogelijk leek want zolang men de kracht van het verleden niet breekt blijft het zich herhalen telkens weer…

het is negen uur in de ochtend ik schrijf over de eeuwigheid mijn pen sleept langs woorden verzonken in de stilte ik wil geen eind forceren noch een gezicht onthullen dat ver teruggaat naar kinderjaren en enkel op een zwarte bladzijde wakker te krijgen is ergens moet er een land zijn een zacht land, een heel zacht land wie wil…

ik zag laatst ‘Limited Edition’ toiletpapier -hoe beperkt is een herinnering eigenlijk? hoe lang geleden moet het zijn om te vergeten en wiens geheugen zal uiteindelijk nog knarsen? mijn verleden kent een zinspeling op toekomst, of was het nou andersom? dagen gaan niet sneller, dat lijkt maar zo, ze duren nog steeds even lang vroeger…

Wit, Blijvende gedachten. Ze jagen door je hoofd, de onwetendheid, nooit word je geloofd. Je voelt medeleven maar ook minachten. Zien zonder verband. Verbindingen verdwenen. Thuis zijn zonder land De massa bestaat uit velen. Nooit zul je weer weten, wat je vroeger hebt gedaan. Alles ben je vergeten, En wat je weet, daar heb je niks…

Vergeten, weglopen van je spiegelbeeld, de tunnel uit, de echo voorbij, geen rozen uit de orgelpijpen, gespleten hemellicht, tot duisternis resteert, slapen in het donker van de vergetelheid,  terwijl het licht je geheugen langzaam verstikt, en zelfs het ochtendgloren berust.…

Vergetelheid rest voor weten, Litteken in geweten, In gedachtegang gesleten, Tergend traag wordt vergeten.…

er is geen houvast in dit ijle zijn geen heldere lijn die ‘t hier en daar markeert ’t gewone zijn waar vorm met koele hand nog tastbaar heerst ligt achter mij er lijkt beweging in de straten maar in geblindeerde winkelruiten zie ik slechts mijn oude zelf er is geen binnentreden meer geen bel die rinkelt of de vertrouwde winkelier…

vinden in meer uren de vampiers zijn ook terug ik zag de bloedvlekken in mijn eigen bed kabouters hebben daar weer geslapen zij kwamen hun slaapmutsen halen die zij vergeten waren er spelen weer zaken die vroeger tijden raken die wij verdrongen hebben omdat wij er niets mee konden en hun taal niet meer verstonden zij zijn in de vergetelheid…

Mijmerend roer ik in de soep over ons zalige weekend samen 3 dagen liefde, luxe en vergetelheid. Ik hoor op de achtergrond het journaal… Langzaam vervaagt de vergetelheid en heb ik de neiging me te schamen: Het journaal blijft een Noodroep… S.O.S.…

er hoefde niets te gebeuren hij belandde vanzelf op een plek aan de rand van vergetelheid hij danste met Aphrodite een lichtvoetig leven tot de muziek verstilde en Chronos hem wenkte hij draaide zich om en reikte de hand van de gevederde dood voor de laatste dans aan de rand voorbij vergetelheid…

ik zie hem nog voor mij zoals hij daar, aanvallig, ligt met licht gezicht, ogen dicht maar zo godvergeten voorbij nog immer niet uit het zicht, duivel uit het hoge noorden die trachtte woorden te vermoorden, het wordt tijd dat jij wordt ontwricht ik begraaf de bijl, die leidt naar strijd en wens jou, en mij, vergetelheid…

Bloemen blijvend uitgebloeid, vazen ongezien verder leeg vergeten op stapels onzichtbaarheid; opzet, onachtzaamheid of domweg onverschilligheid? Vergeet ook die dag vol gedoofd vuurwerk; begin maar bij morgen. Geen dag komt ooit terug. Wie wil de herdenking vieren, van vervlogen geluk? Vergeet maar rustig verder, tot onzichtbaar onbestaan…

in de spiegels voor een venster waarin ik de jaarlijkse gestrooide bloesem vang, de herinneringen verdorren niet, door het leven niet verrekend, effenen ze hun voorgenomen spoor, al dan niet opgetekend door de wissel van het lot, spot met de wetten van de tijd, al is die krap gemeten in een volgende stap, sloopt de muren van de vergetelheid…

het is droog laten we wat lopen of zullen we kaarten nee bijna etenstijd tafel dekken dan maar waterkaarsjes doven drijvend in ‘t voorbije vredig bijna rook je pijp…

tegen de zin in draal ik weg in vergetelheid de waan is groot toch beeld ik me in de illusie…

Een beeld dat verwatert en het moment dat in vergetelheid geraakt. Zij gaan voorbij als een zucht die wordt geslaakt.…

Door de kieren der vergetelheid Sijpelt langzaam en gestaag De warmte van je hart Tot in de poriën van mijn bestaan…

gebroken verzopen uitgekotst geslagen afgebrand herrezen geprezen en weer in vergetelheid beland…

handen als deuren bedekken haar gelaat zoekt in beslotenheid de verloren draad kluwen van vergetelheid in tranen gewaad…

afgesplitst land hemel komt los van de aarde oorsprong op afstand aloud besef verzonken in vergetelheid…

De dagen zonder einde in een eindeloze tijd meer van niets niets van meer in een meer van niets vergetelheid maar ik durfde te geloven in jou en mij jij hield het voor gezien maar alles is anders zo zonder jou…

verlichtende dromen weerspiegelen het zelfbeeld aan de gene zijde dienend als draagvlak om vergetelheid te bereiken wat rest is hemelse adem...…

Verslaafd aan de zee in al haar facetten wenkt en roept zij lachend met haar golven Wateraders zuigen wreed tijgen aan gevoel verzuipen verstand aanzwellend denken verdrinkt Misselijkmakend metershoge golven maken zwemmen onmogelijk hogere levensstromen verliezen deze ongelijke strijd Het vechten moe geef ik mij over aan de stroom der vergetelheid…

Golven wuiven ijskoud diepte onder het gladde oppervlak waar stilte vergetelheid verdrinkt. Zo gaat ze mee in een eindeloze beweging over en weer naar een vage einder en terug.…

Mensen met geheugen zijn zeer te benijden zoveel extra bites met meer kwaliteit Grip op het verleden geeft licht in het heden ben je teveel kwijt vergetelheid van tijd Slechts flarden en flitsen helderheid zeldzaamheid was dat niet toen……. voelde dat toen……….…

de oude meester, opgedoekt een kroontjespen, uitgeschreven de cineast, stom zwart en wit ook doodgewone mensen gaan eens gewoon dood niemand ontsnapt aan ieders keurslijf ik zit er wel mee ik kom er niet mee weg…