Alle inzendingen over verscholen

Stilte en donkerte heel diep en in mij verscholen het niet kunnen begrijpen kan het ook niet ontwijken. Toch houden zon en regen mijn dromen nog bijeen want er blijft altijd nog hoop op een nieuw begin. Als ik dwaal in donkere momenten is er altijd nog het licht van de maan die me de goede weg zal wijzen.…

stilletjes slingert de weg voor hen uit daar waar antwoorden verborgen blijven in het groenigst gras dat men zorgvuldig uitkamde in de hoop dat ligt verraad verleidelijk op de loer (doch trap er niet in) aanschouw degenen die jullie voorgingen, ijlings hun weg vervolgden over de brug van vergetelheid het wachten duurt…

Ze kunnen zich al verschuilen achter het lentegroen Het Holland even meer van toen.... Groen dat niet afwacht niet schuchter,eerder brutaal Dat de molen het schuilen niet met opzet doet is buiten kijf ze moet immers juist wind vangen in haar bruine of witte zeilen op de wieken gespannen Je ziet al van verre minstens…

ik heb spijt toen ik je uit mijn gedicht haalde, een sprankje hoop die je als lotusbloem mij het wonder van jouw liefde zou leren kennen doch dat gedicht had kantelen waarachter jij je verschanste en hoe ik ook mijn liefdespijlen naar jou schoot, ik miste telkens de evenaar aan het halfrond van jou besmettelijk bestaan waar jij beschutting…

waar nooit aflatende pijn reeds al jouw dromen beheerst weet jij mij steeds te raken door jouw glimlach heen maar nooit geheel verdwenen die licht verborgen angst tastbaar in jouw wezen verhul jij dat gevoel maar ik merk in die ogen door die ene lach heen jouw verholen wens dat die pijn verdween…

als ik kan zingen zing ik over jou de prachtigste klanken verwoorden jou als ik kan schrijven schrijf ik over jou de prachtigste zinnen beschrijven jou als ik kan schilderen schilder ik jou iedere strelende strijk is van jou als ik kan fotograferen fotografeer ik jou de wonderschoonste plaatjes zijn van jou je…

Maar die lach is er niet altijd Soms is die verscholen, Soms ben ik hem kwijt Maar hij is niet gestolen Dat is een feit Hij komt vanzelf weer terug Wanneer de tranen zijn verdwenen Alleen is het niet altijd vlug Dat ik niet meer hoef te wenen…

Bloemaert De zin van een leven mooi verscholen in het feit dat ademhaling per direct stopt als de deur naar de dood wijd-open staat De dood echter is grijs levenloos, gebrek aan kleur groei en bloei gestokt adem gepopt door verkregen rust opnieuw weer paraat Literair genre; de Oudheid met zich meezeulend herdersdichten van hoog…

Mijn lach houdt zich schuil Sorry, maar ik huil Kunnen jullie niet samen gaan Ik wil nu even geen traan Lach kom toch naar buiten Het voelt zo heerlijk als ik je kan uiten Dan ben ik een andere vrouw Lach blijf mij voor eeuwig trouw.…

Traan waar ben je gebleven Zit je verstopt in mijn leven Wil je, je niet laten zien Kun jezelf niet tegen het gegrien Maar je zorgt dat ik stik Mijn lichaam en geest hebben samen die klik Dus aub kom naar buiten Dan kan ik mijzelf uiten En zit mijn keel niet meer dicht Traan jij zorgt dat mijn pijn verlicht.…

ze zit er nog verscholen tussen het riet als je het niet weet zie je het niet de wind deed wel haar best een dag lang gepest ze zit er nog verscholen tussen het riet als je het niet weet zie je het niet…

in groen verscholen schuilplaatsen voor mens en dier, oase van rust…

het verdriet ligt verscholen in de avond aan de oever van een slingerende beek uitgesleten bochten, vechtend drieblad vochtige oktoberdag, klamme vermissing ik kan jou met duizenden zinnen raken weerspiegelen en kabbelen, steile oever er gaan bladeren voorbij, ze passeren en draaien, dansen opgekruld van ouderdom voorbij gaat mijn droom,…

Had niet geschreven wat ik weten moest, wat ik niet las, heb ik op de deur gekrast ingebeelde braille op de tast, de met zorg gekozen tekst werd vergeten, voor waar ik ging, kwam ik net vandaan de tijd verteert het werkelijk zien de lamp verarmt zich in het minder, kaarsvet druipt van beide handen, geëtste beelden van een blinde, bestaan…

Verscholen in 't groen Naast een huis van God Opgetrokken uit hout Onder blauw Een wolk drijft voorbij Lange en korte Gezaagde planken Een Huis van liefde en Van lijden Met zerken verspreid Rondom op het gras Verscholen in 't groen Een wit gewaad dat (s)preekt Als mensen Zich samen bezinnen Noorwegen, richting Noordkaap (2000…

Of 's morgens bij het ontwaken met een kater en bloeddoorlopen ogen, daarin verscholen, je gelooft het of niet, zie ik ook poëzie.…

je bent er niet dan ben je er weer wel niemand die je ziet ik voel het aan mijn vel vandaag ben je er nog niet straks misschien toch wel alvast zing ik dit smekend lied ik wil je kussen, kom maar snel het werd tijd, je bent gekomen je maakt me zo blij en wel want zon laat mensen dromen... ik hou zo van je warmte op mijn vel…

Een vlinder verscholen tussen het bamboe verhalend.…

Voor de feestgangers zijn er bloemen, en daarin -- verscholen: vlooien.…

ligt verscholen in de mens!…

In lachspiegels en familiefoto's zoek ik de grenzen op van wie ik ben in gezelschap laat ik mijn lichaam deinen mijn ogen verwachtingsvol verscholen achter een goudgordijn van lange haren lonkend als een ster, met getuite lippen om te voelen hoe het is om wereldberoemd te zijn en dan des te meer mijn vaagheid te ervaren verscholen achter…

Verborgen tranen Verscholen achter donker glas Niets over van de liefde Dat je ooit in mijn ogen las…

Zij dwaalde met haar ogen af om niets te missen van het onbekende waar oplossingen liggen verscholen in het antwoord.…

verscholen in de slakkenhuizen van de stad schrapen zij de resten van de dag in ’t schijnsel van lichtend neon…

stil stilte te stil als de maan in mijn hart verscholen luistert naar woorden die zwijgend spreken…

Veelal ingesloten in gedachten in het verleden nergens echt veilig ingesloten opgeborgen verscholen -weg van hier-…

(tanka) een klein paradijs het verlangen en streven naar dat wat ooit was diep verscholen in ons brein zal het de Hof van Eden zijn…

niet alles lijkt dood levend verschuift teloorgang wederopstanding diep verscholen oerkracht blijft eeuwig verbonden…

Sterfbed van mijn vader Verscholen in zijn gebroken ogen Schemerde even een licht En ver weg in zijn gezicht Glimlachte hij Hij herkende mij…

Iemand tot het laatst aan toe verscholen bedenkt de memorabilia aan opgelegde tijden; hij kan het zo gek niet bedenken tot te dolen, of alle inzichten volgen aan het wijden.…