Alle inzendingen over verwaaide

wegglijden maakt niet veel lawaai niet meer dan de zucht van bladeren die opstuiven in de wind je blijft verweesd achter nu jouw stem verwaaid en je geluiden dempen in haast onhoorbare voetstappen die zich verwijderen alleen wie achterblijft weet hoe afscheid klinkt…

als zand in de wind ben ik hoog opstuivend met het schuim van de zee bij volle maan ik dwarrel in het rond tot aan de luchtgevulde wolken onbewust van tijd ongekend de vrees voor vallen ik buitel en draai zweef als een korrel door de lucht zie jou beneden als een obelisk die niet als zand verwaaide…

De trotse dag loopt op z’n laatste halmen en begraaft de aardse vuilnis achter zich, laaft zich aan de transcendentie van de nacht, breekt in duizend splinters, verwaaid tot sterrenstof en stuifzand in de ziel van mijn gedicht.…

Slijp mijn nachten met de pennen van ieder uur het ongeduld gescherpt door slijpers ziel, omvat het lopend vuur op papier verguld een opkomende dag, waarop de verzonnen tranen van een bejaarde zon al zijn opgedroogd en waar de inkt gedoopt werd in verwaaide as,in de taal als evoluerend en kloppend instrument.…

verwaaide merel fluit tegen een noorderwind vol regendruppels…

Verwaaid op een hoek zingt de vrouw een lullaby en schets een droomland.…

Kille noordenwind Druppels langs dunne stengels Verwaaide rozen…

Verwaaide haren, mijn motor splijt de wind, splijt -- hemel en aarde.…

wij sponnen een web ieder met eigen draden kwamen in het kruis samen met vlechten en hechten beschermden wij onze plek zij aan zij de wereld voorbij leken vrij in doen en laten maar wat wij maakten bond ons te veel aan elkaar wij waren geen jagers maar voelden ons prooi met het web als bewaker het rag is verwaaid de spinsels herinnering…

heb altijd geschreven kijk naar de mensen om mij heen waar zijn mijn boodschappen gebleven de stukjes hemel die ik gretig deelde voel ik soms in een warme hand de schouderklop en tranen lees ik in verhalen uit verwaaide sporen op het strand veelzeggend blijft de stilte die in dialoog nog echoot nadat wij al lang uitgesproken zijn…

De wind blaast letters uit de boom ik veeg ze bij elkaar tot een ontdicht gestaat. kijk zo…….! De storm giert krakende huizen huilende paarden briesende wolven. Buiten op de dijk als tegen de wind geleund adem naar binnen slaat. Ik sprakeloos en stom geslagen verbeten richting lief De woor den zijn ver waaid, niet ver der…

als verwaaide klanken en geuren van tijdloze jaren als vergeelde kindertekeningen in vage tinten vol melancholie…

Nu het herfstbruin weer door de bomen snelt en de zomergloed haar laatste dagen telt vlucht dan niet naar sombere oorden beluister het bos, de klank van de verwaaide woorden.…

Vandaag, vervalt het verleden, schrijf ik onleesbaar uitvluchten gesmeden, luidruchtig gezint in onbeschreven bladen bemint zonder te schaden gedoopt in kleurloos water mijn greep die loslaat in kritiek voor later, alles wat afvalt, weer opricht, de poëzie in een woord beslaat, emulsie van de tijd verwaaid in transparente pennen van vlijt…

Onkenbaar wordt bewogen wat bestaat en verwaaid steekt achter een strohalm en verrekt.…

weerkaatst in mijn hart wanneer ook jij bent vervlogen, verwaaid draag ik je met de zoetste zegeningen in schoonheid en geluk…

Dagen ken ik zoals ik dag ben en hallo en jij hoi in de gang buiten verwaaid soms als eens in een even en op de fiets is dat weer anders.…

toen onder elk terneergeslagen oog het aardse groen vergeeld tot bruin gezaaide tenslotte door de najaarswind verwaaide mijn lege armen reikten naar omhoog…

verwaaid als as besef ik pas de vierde mei door beelden en door woorden het klinkt verward oneerlijk hard hun dood voor mij betekent vrij…

ontnomen niet door eigen wil te vroeg gebroken mensen-dromen als rose bloesem op een lentepad gisteren nog paradijs vandaag verwaaid verloren rust zacht…

thuisreis was het een droom of verwaaide herinnering door mensen gekneed tot een heilig beeld toch wandel ik bewogen naar huis mijn rugzak vol kruimels en sporen van bemoediging…

verwaaide bomen bladeren m’ n hoofd tijd nemend composterend tot voedingsbodem voor nieuwe gedachtekiemen al bomend schiet ik wortel en vertak…

verwaaide bomen bladeren m’ n hoofd tijd nemend composterend tot voedingsbodem voor nieuwe gedachtekiemen al bomend schiet ik wortel en vertak…

Staren en zwijgen wimpers vergelen het vlies lichaam schraal verwaaid als dode wintertak in de wind oog breekt het leven door dovend in de avondlucht.…

soms geniet hij nog van kleine momenten van een kleurige paddestoel langs verwaaide paden zijn tere hand gedachteloos in de mijne het verschraalde leven stilaan moe…

In haar verwaaide dromen Had ze het gezien Ze was de droomgetuige van De rode sneeuw in december Ze heeft het aan niemand verteld…

In het madeliefjesveld ligt paardenbloempluis, verwaaid.…

de laatste gloed is sissend uitgeregend en kille ijsgang heeft mijn hart omkneld ik ben verworden tot een zuil van zand schurend verweert me de wind tot korrels vergetelheid, in de woestijn verwaaid.…

zelden stond de tijd zo pijnlijk stil verscholen vogels hun gezang dreven bloemen doelloos op het water zochten mijn ogen een verwaaide glimlach huilden mijn tranen een droef vaarwel…

In ‘t volle middaguur werpt een verwaaide boom schaduw en licht op mijn muur. Schouwspel van een almachtige zon, speels licht in een dwarrelend mozaïek, zo dichtbij en toch uit oneindig verre bron.…