Alle inzendingen over verwaarlozing

weer overgroeit het lentegroen de verwaarlozing van toen het roestig hek een plastic pop verloren op een staak gezet spijlen kromgebogen de voordeur lucht verrotting van het dak dat lekt een wilde kat vlucht van het plat voor egels is het er te nat maar in borders bloeit de lente uitbundiger dan vorig jaar of lijkt dat maar…

ik lig al dagen in een gele plas zo luieren velen in nat vergeten ik droom van toen ik een baby was men bekijkt me, wansmakelijk bij het eten misschien neem ik beter eerst eens een bad zo luieren velen in nat vergeten ben ik er nimmer, doet iemand dat wat heeft men aan mij straks herinneringen misschien neem ik beter eerst eens een bad…

het kind weet niet wat de hel is alleen dat zij die veroorzaakt heeft mama bestuurt de aarde dàt is wat het zeker weet de bittere stem van moeder de kilte van het winterlicht het venster op de wereld in de slapeloze nacht wit van vergeetachtigheid zwevend tussen hemel en aarde zingt het plots geen liedjes meer de hel is opgeheven…

zij was er altijd maar jou zag ze niet je las bevelen in haar ogen en je aanwezig zijn kon ze maar net gedogen sloofde om haar te plezieren je werkte voor een blik een kus die je nooit kreeg was een voetveeg voor haar nukken en vertieren je mopperde geen ogenblik omdat de straf geen aandacht is je nam haar in vertrouwen opdat ze ooit…

ze plantte en haar ogen zagen weer geen bloem onkruid moet vergaan dat leven heeft geen recht op een normaal bestaan geen water en geen licht de groene handen knepen ook emoties dicht je stond alleen met regen en wat zon op steen ze ving jouw vlinders en je kleuren werden vaal de bladeren steeds kleiner je takken bijna kaal, de…

Er zijn er ook die slechts elkaar verwennen; ze verwaarlozen hun reden van bestaan – het minnen van de hennen.…

dit is de tijd van angst en moed van wanhoop en van hoop van licht en duisternis van waarachtigheid en nep dit is de tijd van vasthouden en verwaarlozen de tijd van vergeten en herinneren van goed en slecht dit is de tijd van onschuld en vertrouwen wat is tijd wat een tijd…

aan een Urkse kade rust een oude vissersschuit verwaarlozing in z'n blik de grove letters van zijn thuishaven leesbaar nog in roest gedegradeerd door quota van zee naar meer bestemd voor andere letters of toch voor de sloop ik miste hem al een tijdje in Scheveningen uit "De Zee en Ommelanden"…

als iets niets is is iets dan nog wel iets of is iets dan te verwaarlozen als iemand niemand is is iemand dan nog wel iemand of is iemand dan te bescheiden als ik jou ben ben ik dan nog wel ik of heb ik dan mezelf verloren als jij mij bent ben jij dan nog wel jij of ben jij dan jezelf kwijt als jij en ik wij zijn…

vervallen is het oude huis je kunt het renoveren een goed bewoner doet dat ook het huis zal promoveren verwaarlozing van oude panden ja, dat leidt tot verval zo is het lichaam van de mens maak er niet van een zwijnenstal het oude huis als monument wel oud maar niet vervallen maak het daarom toch resistent dat het je lang niet zal ontvallen…

Zo zeker van jezelf verzekerd is een aarzeling te verwaarlozen je weet waar je voor zal zwijgen dus je lacht. Je danst op de maat van je voeten die je volgen naar jouw wens en de wereld ligt even in jouw handen als je lacht. En ik neem het waar dus je lacht.…

een verlaten weg in de sloot ligt haar ontzielde lichaam onder het riet levend óf dood géén sterveling die het deert en ziet...…

Zielig sta je daar te staan eenzaam starend uit mijn raam Dit is veel te kort dit hoort niet zo te gaan In de stralen van de maan en van schone schijn ontdaan word je een schim van je schamele bestaan Met je laatste restje kracht diepgeworteld, onverwacht beloof je mij dat je nimmer zal vergaan Maar je geel wordt nooit meer groen…

Sinds de geliefde stierf staan ook de korven leeg; de laatste stammen hoort zij gonzen in de appelboom: zij maken was voor beelden die zij dagelijks bedauwt. Van de verboden vrucht huivert elke tak; zij slaat de ogen neer en waar het grint een hak bezeert, beluistert zij het schuren van de slang. Verlaten ligt de binnentuin: om niet alleen…

Hoe hij ook probeerde te kijken door de glazen van haar bril De ervaringen en gevoelswaarden waren een heel verschil De verwaarlozing en liefdeloosheid waren zo duidelijk daar Waarom bleef zij zich zo verschuilen achter de waarheid van haar Nimmer heeft hij dat kunnen begrijpen totop de dag van vandaag Blijft het hoe, en…

Roofbouw leidt tot kaalheid vruchtbare gronden worden dorre woestijnen corrosie... een wereldwijd probleem kanonvuur boort geen waterputten om de dorstige aarde te kunnen bevloeien het maakt woestijnvorming onomkeerbaar verdoofd door het lawaai verstikt door uitlaatgassen verblind door machtswaanzin verwaarlozen wij de behoefte van het…

Ben niet zo van ; ik moet en zal De kleinigheden zijn te verwaarlozen, echt niet groot hoor, ben je mal. De hoop op winnen van de loterij is allang vervlogen, ik hoef ook geen miljoenen, wat ik wel zou willen, kan ik niet zo snel benoemen.…

Van mishandeling tot miscommunicatie Van ego-centrisme tot uitsluiting Zoveel slechtheid kan er zijn in een ouder-kind-relatie Dat kan leiden tot verwaarlozing Slechtheid spreken is niet moeilijk Goedheid in tegendeel Maakt geen relatie stuk Kijk jij ooit naar een persoon in z’n geheel?…

De beschaving van een samenleving wordt afgemeten aan hoe het met zijn zwakste participanten placht om te gaan; of een onmondige afhankelijkheid niet te veel naar een mondige verwaarlozing neigt over te gaan. Economie en produceren is synoniem aan een negeren van de armoede die leeft op de straat.…

waar vuur ooit verbond in pulserende warmte kromp het contact tot een dunne rode draad waarin info en data inhoudsloos passeerden in een lege straat oud nieuws versnelde de totale staat van ontbinding totale verwaarlozing van update en reset hadden internet platgelegd alleen de buren konden met wachtwoorden nog even binnen…

Deprimerende schaamte ik veracht u met de verwaarlozing van mijn huilende bossen mijn onbestemde rivieren vissen die in mijn dieptes duiken ik weerspiegel de armoede van het alleen zijn in uw woordenvloed onder de mensen verjongen doe ik niet uw drammerige beken in mijn aderen stromen slapjes door het duinlandschap dat aan mijn…

Zonder zijn onderdanen te verwaarlozen voorspelt hij een fijne toekomst, toont hij de zege van het Optimisme, belooft hij een grandioos feest. Ik moet de weldoener nog tegenkomen die dat voor elkaar krijgt.…

Haar lenden worden stram van verwaarlozing. De vrieskou van de ochtend Kevers kruipen door mijn aders. Ik vind de macht die uit mijn navel gulpt. Een worsteling met de draak En dan de vrieskou van de zeebodem. Mijn ademnood Als ik verdwijn in haar armen.…

Zijn lijf verwaarlozend: zijn ziel verkrachtte hij sedert lang – ziek, spotziek en gemeen, leek hij tot voortleven nog juist bij machte. ‘Een steen rolt ook, en ‘k ben geen edelsteen’.…

verborgen hoeken allen met hetzelfde raam uit klei niets bestaat zonder reliëf wanneer dromen veel verder gaan dan grenzen geef hen een hand veeg het snijden uit hun gezicht en dat wat er rest tussen Oost en West laat hen, het daglicht in, veilig met naakte voetjes slapen voorbij muren en meren wind en de wreedheid van ingepakte verwaarlozing…

In donderend geweld is verzet gebroken mijn huid gescheurd en wonden open ledematen met lood verzwaard de adem afgesneden rotsen geteisterd door beukende golven stranden gespoeld tot stinkend drab duinen geëffend, vervallen, bescherming verloren velden bruin verbrand door de droogte wouden in vuurzee opgegaan dieren door dorst gestorven…

Kleuren lijken hier te verwaarlozen, wat enkel grauwheid achterlaat. Donkere wolken behoeden het mooie zonlicht van verwonding. Druppels belanden op de grond en verstoppen zich gauw. Hier is alles vernietigd en verlaten, slechts een erfenis van het onmenselijke.…

kriebels kropen stuwden mij naar huis maar waar woon ik en waar is mijn thuis zwervend zoekend mijn haard daarginder werd kou tastbaar zeker niet minder kocht onderweg krans en kerstkaart laatste voor een hechte verre vriend eenmaal gepost voelde ik warmte herinner plots huis voor daklozen haastend naar het afzenderadres een plek om niet te verwaarlozen…

een zakdoek nat van kindertranen en hand de andere even kwijt vertellen ieder hun verhaal van droefenis of diepe spijt het tuintje bij een voordeur verwaarloosd met armoedig groen panden zijn uit betere tijden verwaarlozing is niet met verf te bestrijden zag je wachtend op de bus je haar verward je blik iets schichtig gewoon wat in…

dat kind ben ik verwekt zomer 1951, geboren winter 1952 ik werd volwassen en kreeg zelf een kind, een dochter oerverlangen bevredigd, nieuw kind, nieuw leven, nieuwe kans ik wilde niks meer met mijzelf als kind te maken hebben nou dat heb ik geweten en weet en voel ik nog elke dag want dat innerlijke kind laat zich niet wegduwen, verwaarlozen…