Alle inzendingen over vullende

tafels en stoelen komen terrasjes vullend zonnig naar buiten…

dagen vullende regenbuien als spiegels glimmen de straten personen schuilen onder voorpuien een gelegenheid tot bijpraten dagen vullende regenbuien zoutsporen bijten in mijn ogen herinneringen blijven kruien de dagen zonder jou vervlogen regenbuien vullen mijn dagen als spiegels klinken mijn dromen als ik jouw drempel kon verlagen zou…

blijkens studie naar dichters privé doen zij boven modaal intens corvee vullend gaten die zij wit laten hun gepoetste plaat is poëtisch trofee…

regen oud licht en blauw mij de nacht tot kelk vullend tot de randen van onze harten en het zacht dat de hunkering na het tweedelig één altijd opnieuw in mij baart.…

zij is de allerzwartste nacht die op jouw witte schoonheid wacht maar jou niet meer laat praten zij voert je zoetjes achter haar jij houdt je kiezen op elkaar en hebt niets in de gaten jij smult en zij smelt met je mee hoe vullend is een droptoffee…

ruimte, leegte vullend als het landschap van je verbeelding ruimte, geruisloos aanwezig tikt het voort in de vriendschap ruimte, plotseling verstikt gevoelloos gevuld belemmert de groei ruimte, meer ruimte voor en met elkaar de liefde blijft immers…

Daar liggen ze tussen ons in vullend de ruimte naast mijn kussen ik luister of ik ze nog hoor het koor van speelse muggen ’t is toch niet waar ’t is toch te gek hij heeft gelijk gekregen het muggenkoor met alle leden op de vlucht voor enkel lucht van één aardappel rauw en doorgesneden!…

met al mijn liefde til ik je op uit het nu laat ons geruisloos zweven op tonen van de vrijheid vliegend naar verre oorden waar we ons laven aan alle schoonheid die voor 't oprapen ligt kleuren wangen rood onze longen vullend met zuivere adem die ons voor altijd verlossen zal…

als het hemels dak, vochtig grijs en alles omhullend, het ademen beperkt vraag ik me af of zich nu reeds de contouren vormen van mijn zielverlaten glazen zerk, al doende het ongewisse met eeuwigheid vullend het uitzicht draagt niet verder dan heden morgen, wat dat ook zij, lijkt een beeld uit een verleden een woord in…

Als ze je in de verte zien, roerloos als een regengordijn; ondoordringbaar, omdat je afstand genomen hebt van deze ongedwongen sfeer; de leegte van het bestaan op- vullend, je verzettend tegen waar je nooit thuis was, op eigen initiatief afstand nemend van water en aarde, stille stranden, blauwe luchten, de ontwakende steden: definitief…

ik wilde de volheid bezitten een leegte ontvluchten met zoveel donkere muren en mijn armen doen strekken naar luisterende luchten om de vullende verwachting blindelings op te wekken die tot in eeuwigheid zou duren verdwaasd trek ik me op langs dode takken de handen geschuurd nu vol met blaren zocht de eenzaamheid te bedaren die al…

verklaar ik zonder tegenstroom in genade gevallen struikelend verder balonnen stijgen drijven af met stijl prijskaartjes bungelen vergaren interessenten ook in de fles blijft de klaarheid vochtig achter geschikt voor hergebruik bezin ik mij weer terloops sluipt het binnen vreet zich vast en blijft in de leeg gelaten holen zich vullend…

waarin ik ruimschoots klapper als een beetloos kunstgebit ik slink tot weggeschoven kind dat klein maar reuze dapper toch geen fijne houding vindt op een te grote keukenstoel het onbestemd gevoel van overheersend leegte nadat een opgestoken wind mijn perken van de aarde veegde dus als je mij dan gapend vindt help me aan een vullend…

dat je nooit denkt: dit is het verlossende woord de vullende regel de verhoopte redding maar trop is te veel en mooi is nooit minder en daar op rij drie de hoog begeerde blond geleerde schikgodin, dwepend met al mijn muzen (zeg me niets meer van de muzen, ze sluiten mijn ramen en mijn deuren) ik ben meer van de toevalligheid…

als langzaam de reis begint je afdaalt in je verloren gewaande jeugd komt het ontwaken bij iedere herinnering en ruik je het gras waartussen je lag met de helden uit je nagespeeld avontuur met op de achtergrond de murmelende rijksweg als een zich met water vullende beek de hoge pluimen van de suikerfabriek in Puttershoek het glimmen van…

als langzaam de reis begint je afdaalt in je verloren gewaande jeugd komt het ontwaken bij iedere herinnering en ruik je het gras waartussen je lag met de helden uit je nagespeelde avontuur met op de achtergrond de murmelende rijksweg als een zich met water vullende beek de hoge pluimen van de suikerfabriek in Puttershoek het glimmen…

en ik schreef mijn naam in de aarde waarin ik mijn voetafdruk achterliet in het water dat mij meevoerde op de stroom in de ongrijpbare lucht die ik greep met m'n adem in de stralen van de zon die mijn dagen verlichtten en verwarmden in die dagen die kwamen en gingen zich vullend met vrede en verdriet ontmoeting en afscheid droom…

De warme aroma's, kamer vullend. Zo wek je me 's morgens, ontwaken mijn zintuigen. Niets terug verwachtend, laat je je nemen. En ik heb je genomen, ontelbare keren. Je bent bitter, gitzwart, elegant, sexy en zwijgend. Maar toch een gemis bij afwezigheid. Je bent mijn zesde sacrament, mijn Klaagmuur.…

haast in al dat grijs geweld was door mijn angst voor liefde reeds gedood als jij niet zocht, niet tijdig had verteld van niet veel minder dan geluk voor mij je weet niet half hoe reuzetrots ik was dat jij mij hoger achtte (zelfs de zon voorbij) die trouwens mooi stond bij jouw blauwe jas jouw adem die zo vloeiend in mij ging mijn longen vullend…

lief speelt onze geest met dingen die we zien een caleidoscoop van herinnering completeert onze eerste blik in de verschillen van beeld proeven wij verandering vallen kleuren vorm en ogen op wordt de stem als uniek fenomeen meteen geautoriseerd alleen jij komt binnen als een hemels paradijs zonder enig vergelijk ruimte vullend warm…

Die vullend met liefde en zwijgzaam leed. Er niet bij stil willen staan. En toch zo dat je het niet vergeet. Zie je kinderen door ouders omringd En ma's en pa's voor wie de tijd dringt Omgeven door dochters en zonen, Die hoop noch moed laten dooien. Alleen, niets zal hun belonen. Zij zullen het straks alleen moeten rooien.…

Ach, de breiende moeder, de mijmerende vader ook in stille stoel voor de prille tv, bij de kachel, sigarettenhulzen vullend met shag (wil je ook even draaien?) Mijn God inderdaad we waren 16 en 19 jaar oud in de Gabriël Metsustraat en de hemel was warm en de hemel werd koud toen jij zei: het is uit.…

Bladeren ritselen in de voetstappen van een straaltje wind, het bos vullend met een geurige tint. Bomen buigen zich voor het raam en blazen dwarrelende pluimpjes weg van overgebleven woorden van een kussengevecht. Vellen papier verwarmen het smeulende haardvuur, het zijn resten van zinnen, flarden verlangens, ongezegd.…

getrouw zijn roeping licht met zijn pen als veder daarna op in zijn verleden met terugkoppeling tot in de tuin van eden zo ook ik op het kapersschip veronica zij het onder toevoeging van een slik daar het anders toeging want oh gunst er was geen roergerief wel veel anabole alcoholica steroïde nog uit flessen waardoor ik toch vacua vullend…

mijn gevallen hart het is van jou, een bladzijde liefdevol warm vullend het kleurenpalet van het leven mooie voorbeelden die vol roem de tekst aangeven machteloos bekent het onbekende, de letters een woord liefde als vraag niet duidelijk omschreven, kunstig vertellen, sinds jaren geleden, onvindbaar de roem van het dierbare mijn hoofd geborgen…

Ik droomde mij in wolken-landen; het blindend blank der zonnewanden al zwevend in 't rein azuur, als lenig marmer reuze-krullend, de dalen schaduw-purper vullend, - en goud-gekopt de stapel-muur.…

Ik kijk vol ontzag naar de stroopceremonie: Leeg blik op de weegschaal, grote lepel in stroop gedrukt, handig gedraaid, traag blik vullend, abrupt met snelle beweging uitroepteken, de deksel gaat er stevig op. Pudding, custard (met de c als g), suiker in papieren zak, zout dubbel goed verpakt.…

De putten vullend tot doof en gedempt. Oh dieren. Hun geslachte karkassen, ze briesen. Als laatste avondmaal staan ze daar rond open vuur. Hun schreeuwen overstemmen het gejank van een slachting, vol verachting begaan zij de moord op een beest en op de droom van de vrouw die nog een meisje was Het dier is vergiftigd.…

zangers zangers op het plein liedjes cirkelen langs gevels de melodie verdwijnt als tonen in de straat vervliegen de groep is licht wanordelijk een dikke enthousiast de rest is mee- en leegloper gelokt door het refrein snel rijk te zijn bussen met pecunia gaan rammelend langs de menigte de armslagen van de dirigent geeft mensen, bussen vullend…

Dit keer ging het anders: In ons ruim concertgebouw zou Daphne en Apollo opgevoerd Grijs was de grootste groep Enkelen met stokken of rollator De lift vol, dus weg, wij wachtten, hij kwam opnieuw zich vullend met rollators en ons achten als begeleider mij er maar net bij In de zaal drie rollators en een rolstoel in een hoek De strijkers…