Alle inzendingen over wegebben

Zittend aan het meer voel ik 'meer' als minder Zo zittend zijn maakt het meer zoveel minder zijn laat staan hebben dat laat ik wegebben Laat het 'meer' vooral van anderen zijn ik kan zoveel 'meer' met minder voelde ik dacht ik schreef ik aan dit meer dat dit meer ook mag worden van vele anderen!…

Een versobering is een verovering op minder hebben meer laten wegebben om te realiseren jezelf te leren niet te verliezen 'n keuze te kiezen…

loslaten opkomend afgaand langs de vloedlijn mee met de getijden wegebben gevoelens pijn verdriet komen en gaan drijven mee naar zee loslaten…

als de leegte zich vult met stervend geklater van wegebbend water in vogelzang gehuld… als ‘t Avé Maria gestreeld van de harpsnaren glijdt en gevoelig openrijt wat nog niet was geheeld… Als de stilte schreeuwt en niets anders kan.., omarm me, ………………… omarm me dan…

tevergeefs het wachten op de terugkeer een teken, een woord blijven ogen voor altijd gesloten wegebbende glimlach veranderde jouw bestemming plots van het aardse naar het hemelse waar engelen zich nu over jou zullen ontfermen waar je voor altijd schijnen zal…

wakkerend woekerend staat mijn geest nooit stil altijd onderweg naar hier naar nergens muziek dreunt me doof en duf met zichzelf herhalende klanken en woorden als een vloed van wegebbende controle rollen golven van gevoelens met schuimkoppen door mijn overvolle hoofd in plaats van naar mijn hart…

stervende zonnestralen verlichten vergaan leven verrijzend uit ‘t schuim van de deinende oceaan onder de gele vogel ‘n helderwitte lijkwade koelruimte en graf wachten in doodse stilte verdriet zal nooit wegebben in dit levenslang verdrinken cote sauvage bij quiberon…

is het niet bijzonder dat wij onderuitgaan door schone tonen wegebben in streling en stroming van innig hoge gevoelsband onze emoties niet meer beheersen en laten meeslepen door zwevende liefde als zalig diepste wezen van mijn zijn in verrukking der gevoelige wetenschap muziek en mystiek keten mij voor eeuwig in uw gevang…

In de zweefstoel wegebbend onder de zon of ik jou bewegen kon even maar mijn lust te snoeien welke jouw profiel omlijnde en mijn hart bevolkte jij ontpopte haastig boven het laatste knisperend blad als flits in ons verfijnde krokussend op jouw lippen voelde warmer dan het was beneveld op het natte gras.…

de bladeren aan de bomen zuchten onder de vochtige warmte de wind nam een vrije dag in de kalmte van de wegebbende hitte wordt gewacht op de zeepbel in de zinderende lucht de met mos begroeide muren de niet geplukte vruchten in de boomgaard troost van dat wat was de vallende sterren in de maanloze nacht voor wie luistert de magie…

hoe het rijst, gekrompen tot eenvoud en zich kermend ten hemel roepend zich richtend tegen de wijzers van de klok het lid, een heet hangijzer dat onrust zaait en zich manifesteert tot de pooier van de teelbal, geen weg terug maar slechts bekrompenheid bij het wegebbend tij spreek niet van liefde als lust de emotie is die tijdloos…

En met het wegebben van golven, plonst zij traag naar de bodem, waar, in een vloeibaar graf, zij in haar lot berust.…

Verborgen kleuren je ziet ze soms tussendoor Als je opkijkt Of eigenlijk net daarvoor Net als de stille tonen Je hoort ze als je niet luistert Ze schrijden tegen je oren Zoals je hardop fluistert Wegebbende gedachten Waar je soms nog flarden van vindt Ergens in je hoofd Laatst was je nog een kind Verkleuren de kleuren Of…

Schaduwen rekken de maan over het verborgen land; schetsen vrijheid met lange halen terwijl een wegebbende stilte door de straten stroomt mijn adem benemend.…

verdriet maar dragen deed mijn hart maar niet zo’n pijn Kon ik maar iemands hulp vragen kon ik maar minder eenzaam zijn Kon ik ‘t anders zijn maar torsen ging de smart enkel maar voorbij Waarom zo veel druppels morsen en dat alleen in het leven van mij Kon ik ‘t eenzaam maar hebben was nu de nacht maar minder stil Kon het eenzaam maar wegebben…

Voel jij jouw liefde wegebben, en hadden we dit eerder kunnen weten? Weet dan, dat ik je nog héél lang zal liefhebben, nog láng, nadat je me zult zijn vergeten....…

De koude sneeuw valt zachtjes op mijn hand Ik denk aan je De sneeuw smelt Ik wens je hier Een waterdruppel ligt in m'n hand Ik voel je hand in de mijne Hij glijdt langzaam weg tussen m'n vingers Ik voel je wegebben Er valt een druppel in de sneeuw Ik probeer de herinnering vast te houden Er valt een nieuw sneeuwvlokje…

Separeercellen, geen eigen wil hebben, het blijft me kwellen, het wil maar niet wegebben. Het behoort tot het verleden, het is voorbij, maar het komt terug in het heden, en is toch niet voorbij. Gevoelens van toen, angst en wanhoop, komen me weer pijn doen, en slaan in tegen m'n hoop.…

Nu zorgen zand en de kust voor overpeinzing en tweestrijd zieners tussen liefde en gevoelens wanneer men sloft in mulheid op het meest onjuiste moment als voetstappen uit elkaar gaan armen niet weten van omhelzen zand in ogen waait zout van aanstormende tranen vermengen zich met de woeste zee die geen toegang geeft tot wegebben verdwijnt…

De strijd is gestreden Bloedrode krassen op de muur Je ijselijke lach zacht wegebbend in mijn hoofd Het gevecht is voorbij Ik dacht dat ik voor eeuwig zou blijven vallen In deze duistere droom De gedachte dat jij mijn leven zou leiden Werd me teveel En ik zou opstaan Je de vorm van mijn hart tonen Mijn tranen barstten uit Als glazen…

ik cirkel verder langs de zelfkant van mezelf lusteloze vingers graaien in de scherven op zoek naar scherpte om een kerf te snijden door dunne huid amper vloeibaar bloed zal uit mijn aders wegebben een laatste donker kleurspoor dat weldra in het rulle zand verpulvert tot vergetelheid.…

Steeds meer tonen voegen zich toe Aan het wegebbende vogelorkest Een mummiedonkere spons wist hoe- Genaamd het licht uit vanuit de West Een vaag gonslandschap nabroeiend Waarin de wind allengs haar adem stokt Dompelt telkens weer onvermoeiend De zon kopje onder in een inktpot.…

van de nacht omgeven door woeste zinnen klinken letters zinderend zacht namen ooit geschreven in wild opwaaiend zand stampen weten in vergeten langs een uitgestoken hand galopperend door de stroming begroet het licht een nieuwe dag diep verscholen in een duinpan hoor ik nog immer jouw lach zandkorrels glijden verloren langs weer wegebbende…

Wanneer dorre halmen graaien naar het binnenste in je lijf, wanneer de zee doodstil blijft treuren om een wegebbende herinnering, vergeten door de tijd.…

Ik zal verzachtende zalfjes moeten hebben die het onbegrijpelijke laten wegebben. Mijn hart staat weer op open klopt in mijn keel vult zich met een goed gevoel geluk ligt in het doel. Het is er weer Ik had het voor onmogelijk gehouden. Maar telkens weer werd geluk voor mij voorbehouden…

ik neem jouw hand en volg het spoor laat golven rollen proef het zout van het verleden tel de zandkorrels van de toekomst het kasteel gebouwd door kleine kinderhanden opent gedachten, ontsluit de poort, stroomt water naar open zee een vloed van woorden laat het zand wegebben zoute tranen stromen langs kinderwangen…

vertrouwen jouw emoties spiritueel zong je stem het ijle lied van de prille dagopening naar boven bij de invallende avond donkerden doorleefde tonen van het dagelijks sluiten van voorbij altijd klaarden je ogen op als jij mij zag kregen jouw blikken weer hun flonkerende sterren uit het verst van de nacht droomden wij wegebbende…

intense nachten het was steeds die kleur geluiden waren in overeenstemming de atmosfeer was hemels mijn neus snoof de heerlijkste geuren je lichaam voelde aan als zijde mijn handen lazen de boekdelen van je hartstocht opgewonden gaf ik toe de extase,die we beleefden was bliksem en verschietende sterren eindigend in een apotheose van wegebbende…

laveren op een plots draaiende uit de kluiten gewassen bries zo ook is al het schrijven nodeloos en slechts een teken van onmacht, terwijl etmalen draaien en het zonlicht weerkaatst tegen de druk bezochte maan is besluiteloosheid eigenlijk een wens om alles maar te laten gaan, het onhebbelijke is als vloed zo aandoenlijk, zolang het wegebben…

WINDSTILTE NIET NOCH WEGEBBENDE POLSSLAG De brandweer geeft een alleraardigst feestje: ‘Lief klein konijntje, vliegje op zijn neus’ We moeten luisteren, hebben geen keus En in de tent zie ik een eng, zwart beestje Ik sluit mijn ogen maar en ik negeer Vierdaagseloop; tropische temperaturen Geen fut om in het Sanadome te kuren Lezen in Houellebecq…