Alle inzendingen over winter blues

donkere weken gaan voorbij zonder enig besef van tijd doelloos zoekend hoe komt het dan dat je niet slapen kan? rusteloos woelend plotseling is het Mei... je was jezelf even kwijt grandioos joelend besef je de winterblues is weer voorbij!…

een lege plek voor goden getooid met oude veren de lippen van perkament ze kijken in de verte zonder vooruit te komen geen vlinder of zwaluw- vlucht gezien op deze gebroken avond boven bevroren bomen als verzachting voor het leed zingt een engel winterblues niet de bloemen maar het ijs niet het glas maar de splinters zo winters…

De Blues geeft rauwe stemmen terug, aan hen die sprakeloos geworden zijn. Van eenzaamheid, van verdriet, van ondragelijke pijn. De blues laat mensen stamelen, schreeuwen en zuchten. Naar oude blues luisteren is heilzaam, het is net zo troostend als bidden, en geneeskrachtiger dan menig medicijn.…

Lachend met ‘t hoofd opzij en pretlichtjes in je ogen in de blues tent aan mijn bijzijn zo gewend luisteren naar je warme stem de vrolijke blues tonen om te bewonderen je lenige vingers de klanken die razendsnel uit de ivoren toetsen komen De blues het schone lied de taal van stervelingen…

In mijn huis is geen diepte het is dronken van het zomerlicht de zuidkant roept ik neem aan deze winter valt het buiten mij geen schuilen bij jou no way zuig niet meer mijn ochtend bloed verdwijn in de oktoberzon Ik ben geen prooi ik ben de jacht…

Maar met t lengen van de kou, en korter worden van dagen, slaat genadeloos de stal-blues toe. Klaaglijk loeien zij over groene velden, en de stier van hiernaast. Hoe weemoedig hun dansant. Zwart witte koppen hangen triest, maar zij plotten hun ontsnapping; een koe is nooit lang levensmoe.…

Geef mij de blues ik ben zo down zing ze dan aan die oude rivier laat ze klinken door “Old City-town” over de velden en ook hier zing droef, kom zing de blues. Laat horen overal die song van arbeid en van dwang ieder die zijn verdriet uit zong over dagen zwaar en lang zing droef, kom zing de blues.…

Voor mijn liefste speelt en zingt en huilt mijn saxofoon de wrange zoete tonen van de blues die door mijn adem levend wordt en haar ontroert en mij de adem weer beneemt als ik haar tranen zie. Ik speel de blues en heb haar lief…

Drentse blues klanken Klinken uit het verleden Groeten uit Grolloo…

Wonderlijk toch hoe Soms het leven lopen kan En in 't voorjaar alles Dat dood leek toch Weer tot leven kwam - 'k Stond van de week Op een plekje in de tuin Waar nooit - of bijna nooit- Mijn interesse naar uitgaat En zie opeens de eerste Sprietjes bovenkomen van wat volgens Mij een vergeet-me-nietje was En moet 'k opeens denken…

Door ontbrekend licht verbijten de winterblues een eenzaam gevoel…

daar zit ik dan en mijn hart drumt de blues hand aan de voet van een glas bloedrode wijn die bij elke slok zoeter smaakt net als je afwezigheid het zijn de laatste -niet de glazen- katers die ik verdronken heb om, ja om wat om de gedachte dat ik je missen zou in de vierkwartsmaat waar ik zo van hou maar ik vergiste me er was…

het licht in mijn geheugen brandt de geur van liefde hangt rond ik verlang naar de sterren en het strand daar was het dat ik de gedachte vond die me nooit meer brengt waar ik was beland de sjaal die jouw geur nog draagt kriebelt langs mijn keel de maan die waakt, nee ik weiger te denken dat jouw lach hier niet meer hangt hij…

Je veegde je hakken nonchalant aan de ongeopende post Dacht dat het de deurmat was De avond kwam weeral plots Je hing mijn jas aan de haak Drapeerde de jouwe over de bank Spoelde het toilet twee maal door Gebruikte de badkamer als klankkast 'Ik ga trouwen' En iets van Hoe het met me ging trouwens Ik loog dat het…

Anderen komen goed voor de dag, ik soms ook -- Op kleine foto's.…

Als tijd altijd was Bleef ik eindeloos liggen In pas gemaaid gras…

schapen, luister toch aan de zelfkant klinkt de blues black as black can be…

op een muisdag de kater verjagen luilekker op de bank luisteren naar een mengelmoes van kinderstemmen en Jimmy’s blues…

hij speelde mozart op de knopjes van haar bloes was ze in haar nopjes dan zuchtte ze zachtjes was ze ontregeld dan speelde hij blues…

zwervend langs de zee zo hol van binnen speelt in mijn roes een meeuw met mondharp de midwinter blues mijn vrijheid verloren mijn liefde gestolen mijn schoenen versleten mijn lever verrot mijn denken bedot jouw naam vergeten zwervend langs de zee zo hol van binnen speelt in de mousse een meisje met mondharp de midwinter blues…

Louis Blues Maar ik floot die op mijn eigen wijze Al fluitend dacht ik: mocht mijn fluiten gelijken op de zang van de grote lijster En waarlijk, na enige tijd geleek mijn fluiten van de St. Louis Blues Op de zang van de grote lijster: turdus viscivorus…

een gedicht doet er toe afsluitend voelt het pijn droefenis want een blanke neger zingt de blues dat is een gedicht…

Zie haar er niet staan op die mooie boulevard, maar mis mijn lief wel.…

Blues is uitgelicht een botsing van klank op dichtgeslagen deuren. Blues is achteropgeraakte liefde, een uitgeleefde die overgaat in schoongewreven instrumenten, waarmee voor nieuwe liefde weer geen mond kan gesnoerd.…

Denk niet aan weemoed, heimwee, liefde en dat soort zaken als je de blues speelt, maar denk aan rode strepen op een zwarte huid en vloek.…

als ik verlangend naar jou wakker word en aan mijn zijde enkel leegte tast grijp ik naar mijn fluit voor een nostalgieke early morning blues…

Beschutting is goed, ik weet het, ik moet opstaan – en een boom planten.…

De sneeuw valt zacht, op heg en struik, de takken als met witte bloesem overdekkend. Met glinsteringen in het witte winterlicht. Geluidloos dekt de sneeuw de aarde dicht. Elk geluid klinkt nu gedempt. Het ligt daar stil en koud te zijn. Als met een zachte deken toegedekt, in zoete rust, nog ongerept en rein. Een poes waagt zich naar buiten…

Maar welbespraakt zingt de jazzman de blues en wellustig sluit hij zijn lippen om de saxofoon. ----------------------------- uit: 'Lippenrood', 1997.…

Als ik iets heb geleerd is het wachten wachten op de bus wachten in het hier en nu wachten op de tram wachten op de blues maar het meest nog het wachten op jou dat was het wachten vooral waard…