Alle inzendingen over zee tot op duin vorm

De dijk, de duinen en de zee, rustig deinend water, kabbelend in avondlicht van ondergaande zon. De dijk, de duinen en de zee. De dijk, de duinen en de zee, aan de horizon een schip, silhouet in avondlicht van ondergaande zon. De dijk, de duinen en de zee.…

we kropen in elkaar het hoge duin, de zon een zwarte bui verdronken in de geur van hennahaar onder het hemeldak een bank met uitzicht op de rand van regen, de zee blauwt branding aan de koele kant we liepen onze jaren terug terwijl konijnen speelden de duinen zich verveelden en vluchtten voor de wind de zee kwam verder met een…

Zo gewoon, zoals vroeger, laat huiswaarts kerend, thuis, bij hem, het duin, het dorp en de zee.…

De zee is trots op haar duinen. Brekensgereed houdt zij de duinen bestendig. Zij heeft haar kusten lief en kust ze. De zee plant zich voort in het water. De zee is voedzaam als een rijpe boomgaard. Zij is de moeder van de grootste sterren. De zee is een regen van goedheid, beken het maar, zij is onmisbaar.…

Als de zee stil ligt en de zeebreker rust bij gebrek aan baren, dan wandelt het water weer zachtjes zeewaarts. Op de gulzige golven van mijn geheugen, geboeid door overvloed, stranden mijn gedachten in deinende duinen. In een wereld van water hoor ik in een schelp het ruisen in de oertaal van een zee-gedicht.…

Klimmers verdienen de toegift van de duinen: een wijd open zee…

's Avonds zijn de duinen vlak en drassig watergrauw struiken worden donker zwemen rood en blauw Alles verliest vastheid land lijkt zee en zee op land in ijle golven schemerlicht stolt water tot tinten zand Wolken lijken een massief en bergen zonder maan een nachtzwarte hemel waaraan geen sterren staan Ideeën zijn levensecht vormen…

Ze wil niet weten welke soort Iedere vorm van kennis scoort laag vandaag Schaamte voor het verlangen naar anonieme schoonheid een naakte man in de branding Morgen verlaat ze dit eiland. Wat zij wilden is voorbij. Duinen geven geen antwoord het strand stuift, er staat een grijze zee Over de boeg van de hoop.…

Ze wil niet weten welke soort Iedere vorm van kennis scoort laag vandaag Schaamte voor het verlangen naar anonieme schoonheid een naakte man in de branding Morgen verlaat ze dit eiland. Wat zij wilden is voorbij. Duinen geven geen antwoord het strand stuift, er staat een grijze zee Over de boeg van de hoop.…

dansende wolken wind raast over de duinen zee in beroering…

tussen duin en zee buitelt de hond en sjokt de opruimplicht…

Op hoge duinen, wiegend helmgras en een zee van kleine bloemen.…

dit ogenblik bewaren Ze reizen voor altijd met me mee een stukje duin, een stukje zee in de winter zoek ik ze weer op het briesje, de zee en de duinentop…

Wat een heerlijk land Het Zeeuwse land Wat een golvend duin Het Zeeuwse duin Wat een prachtig strand Het Zeeuwse strand Wat zout de zee, zij kust Zacht de Zeeuwse kust…

het schelpenpad trekt me dwars door zand en duinen vredig ruist de zee…

niet meer dan jou ben ik mens waar ik begin zal ik jou zijn rondom als niets wordt gezegd of gezien of weet hoe zich te vormen zoals wijd, de zee tussen de linker- en rechterzijde van dit papier maar het wordt later en ik ben geen kunstenaar de waarheid van mijn gedachten zal zich aan dit zwijgen houden aan meeuwen die niet…

duinen huiveren westenwind vouwt helmgras oost grauwend bijt de zee…

Ik zie het boze oog en zoek naar uitvalswegen die mij weer voeren naar de duinen of de zee.…

Ik stond op 't duin onder maanlichte lucht, Rein blauw, dat plechtig rees en teder helde, - Of 't aarde omveilgen wou - ver achter velden, En ijle bomenlaan naar klein gehucht, En stille duinrij, ingeslapen vlucht Van doffe golven naast de lichtdoorwelde Woelgolven van de zee.…

Een wervelende westenwind die maakt dat zand de duinen vindt Een golf die bruist en schuimt van lust en soms bij vloed de duinen kust De zee die zo het land bemint en pas bij eb haar rust weer vindt . . . www.deiningindordrecht.nl…

Stad met rafelrandjes Een tram rijdt door het gras En de zee, de zee, altijd dichtbij Nostalgische panden Duinen en strand Lopend naar zee Steeds weer die zee Stad van verhalen Talrijke talen Aan zee begon de herfst vandaag Den Haag…

de zee is wit de zee is rood likt en liefkoost duinen en gedachten witte vloed golft over me heen schuim op de lippen andersgeaard slijm uit het slijk van haar bekken ik begeef…

bivak van zee zand en duin de branding dag en nacht mijn resonantie wisselstroom ongrijpbare krachtbron ik laaf mij…

in een spetterend hoogtij hier is de zee een beest duinen worden weggeslagen nog is het constant feest op de boulevard van is geweest…

Lopend op het strand met de golven van de zee die bruisend aankomen rollen hoor ik het ruisen van het helmgras in de duinen de duinen die ons land moeten beschermen op blote voeten loop ik voort het zand kriebelt tussen mijn tenen met de krijsende meeuwen om me heen voel ik me vrij als een vogel als stadsmens kom ik graag aan zee de…

de zee treurt hoge golven duinen doen hun helmgras buigen stilte overheerst de driekleur strijkt halfbakken uit want heeft geen wimpel meer…

Ik laat mijn ogen weiden over golvend duin en denk aan jou Brevierblaadjes raken los en dansen de weg naar zee…

het smalle ochtendlicht deinend de duinen de zee met mijn ogen dicht leven in puin en schelpen gestrand in bloedrode golven…

het sleurt haar wiegen mee, ook zij wordt zee. er barst een kern van liefde in de liefde open, zij spartelt blij, een stoute zeemeermin, en meer van hen dan meetbaar is komt in de golven vrij. het wrijft haar naam in hoge, droge duinen uit, en ‘s morgens leest de zon de letters weg. er kwam verlangen in de zee van het verlangen.…

ik zie sprankelend blauw, met zijn verschillende kleuren in het water van de zee dat om mijn benen klotst ik zie het saaie bruin, van het zand in de zee ik zie bloemen in alle kleuren op de duinen ik zie de rode ondergaande zon in de zee. ik zie... de wereld…