Alle inzendingen over zelfgenoegzaamheid

Hij lijdt aan het feit Van zelfgenoegzaamheid. Toen ik er naar vroeg, Zei hij: “Ik heb aan mezelf genoeg, Tenminste, nagenoeg”. Zo vergenoegd als dat Heb ik het nog nooit gehad.…

Hij lijdt aan het feit, Van zelfgenoegzaamheid. Toen ik er naar vroeg Zei hij “Ik heb aan mezelf genoeg, Tenminste, nagenoeg” . Zo vergenoegd als dat, Heb ik het nog nooit gehad.…

De zelfgenoegzame lijkt slechts in de innerlijke wereld geïnteresseerd. Het leven lijkt van buiten soms meer naar binnen toe gekeerd. Van hoogmoedigheid tot autisme lijken buitenstaanders te beweren. Doch het leven kan een mens onthechten en hartgrondig bezeren.…

Zelf is = ik genoeg is = voldoende zaam = is tesamen en heid = is de man, met een T Maar zelfgenoegzaamheid is eenzaamheid, zo groot als de wereldbol!…

Als ik nog ongezouten tranen overheb uit alle zotheid van de tijd, die zich vrij laat stromen in een verbond met een bodemloos gelegen zee, schep ik ongenoegen in een emmer waar de bodem is uitgeslagen, waar des ondanks de dromen ongestraft uit blijven komen in het kielzog van de zelfgenoegzaamheid, tegen alle zwarte gaten in, dein…

Ik zou mij wel willen wikkelen in een gewisse zelfgenoegzaamheid vandaag mijn armen om mij sluiten zweven een witte wolk gelijk een witte pluim zo licht kijken naar de blauwe lucht…

Wat is zelfgenoegzaam? Regen. Wat is een kapstok? Een stille vriend. Hoeveel gaten telt een knoop? Het dubbele van een knoopsgat. Wat wil dansen maar kan het niet? Regen. Wat wil vuur zijn maar kan het niet worden? Regen! Wat ligt daadwerkelijk stil? Het hart van een dode. Wat klopt het hardst: het hart of de voet van de baby?…

Er ligt een vertragende stilte in de schaduw van jouw lichaamstaal een droef verhaal, het zwijgen waard vergeten in zichzelf, gekooid niet welkom in de wereld en alles wat je tegenkomt blijft zelfgenoegzaam op veilige afstand van jouw werkelijkheid beperkingen, je hebt ze nu in dwaze dromen opgesloten.…

Enfin Martin domheid is inderdaad brutaal pathologisch mondig Miskend zelfgenoegzaam grotesk Het zet zijn wangzakken van misprijzen op als een brulkikker Het blaast zijn leegte op en denkt ondoorzien te imponeren als een keizer zonder kleren Domheid is gewend dat roepen effectiever is dan denken de aanval effectiever dan…

zij heeft ze zien vliegen vol geestdrift en plezier later schuimbekken van woede nog doller dan een stier een verzameling kleine geesten dronken door bier zelfgenoegzaam in het leven al generaties hier zij die vertrekken missen grote bekken zijn sociaal geslaagd kiezen voor familie en vrienden een plaats die weer weet…

Ik wou niet aanmeren in de lengterichting van jouw dromen waar rijkdom zich mengt met de etiquette van zelfgenoegzaamheid jij vluchtte toen onze raakvlakken het gezang absorbeerden van het gelukkig mogen zijn ik weet dat het ijs zich niet verhardt bij jouw winterse buien en dat de zomer in jouw valse lach steeds weer de herfst laat…

ik zag de velden voorbij het watervlak wat grijs de lucht soms blauwer wit en dichterbij vervagen de windmolens draaiden het hoofd naar het westen ze wentelden met wieken zo energiek zo zelfgenoegzaam de waterlopen dreven er boven het vlakke land de aarden dijken kropen er naar de oeverkant ik werd ééntonig en mijn stem wat vager…

er zijn zo van die mensen die mij niet mogen het aantal neemt door de jaren heen alleen maar toe heb ze mogelijk in hun verwachtingen bedrogen worden van mijn aanwezigheid ondraaglijk moe of zal het zo zijn dat ik nu pas, door de jaren gelouterd, de schone schijn doorbreek van zelfgenoegzaamheid waar de ziel schellen verdrijft…

ik heb de boot getuigd zeilen gehesen om de golven te breken eindelijk verder dan de eerste horizon die bolt van decadentie ik wil met jou het avontuur weer aan veilige havens hebben afgedaan het ruime sop spot met zelfgenoegzaam zijn speelt gevaren uit in angst en pijn samen gaan we elementen trotseren en voorbij de grenzen weer…

Men ziet hem grijnzend schrijden door de gangen zo zelfgenoegzaam superieur, er komt een dag, dan zal ik hem in lussen vangen. Ik drijf hem uit, verdrijf zijn tirannieke geur.…

scherm beginnen heel enthousiast te rollen van minuscuul naar groter en groter en groter 112 miljoen over de breedte vrucht van veler inspanning met glimmend gelaat kijkt bekend/onbekend Nederland naar het geweldige resultaat ieder gluurt nog eens goed naar de immense sneeuwbal die abrupt door onzichtbare handen geduwd de euforie en zelfgenoegzaamheid…

Zelfgenoegzaam ligt hij erbij, woordeloos manend tot voortgang, zonder fatsoen en zonder geheugen. Eigengereid en zonder wrok, met als enige verbeten belager de met woorden doorbroken stilte.…

verslaafde, zij is mijn cult ik bespeel haar met mijn handen voorzichtig strelende vingertippen ze hangt me vurig aan de lippen tot ik haar ademtocht voel branden ik trek haar bedachtzaam naar me toe genietend van haar zachte fluister zwevend van geluksgevoel maar na tien minuten ben ik haar moe verlang ik terug naar ‘t koele duister zelfgenoegzaam…

Jij nam nooit afscheid van het verleden je hebt je omringd met alles van toen in de hoop dat je het eens over mag doen je werd in je hoofd nooit ouder dan achttien dat was wel het maximum je keerde je spiegel en sindsdien heb je je gezicht nooit meer gezien je bent als Dorian Gray alleen schilder jij je zelfportret en zelfs de fijne lijntjes…

Als ik nog zoute tranen overheb, tegen alle ziltheid van de tijd, die uitmondt in een belegen zee, schep ik ongenoegen in een emmer, waaruit de bodem is geslagen en de dromen ongestraft blijven komen, in het zog van zelfgenoegzaamheid, tegen ingedekte stromen in, dein ik blind in de wals der sterren mee, verkoos mijzelf te overschatten…

zoek de eigen weg zei ik nog tegen jou of mijzelf (het is toch om het even over wie het gaat) straten lopen allen uiteen het plein in het kielzog der zelfgenoegzaamheid achterlatend totdat de storm verdwaasd wijst in verdwaalde richtingen oost wordt noord zuid is om de hoek ik denk niet dat de verte mij kent laat staan dat…

Wat het leed van de enkeling Zo vreemd maakt Is dat de wereld Die er geen weet Van heeft Doet als of het niet Bestaat Blijft gillen en brallen Moppen tappen En omvallen van Het lachen Sommige mensen Steken hun handen uit En troosten…. helpen Terwijl anderen Zelfgenoegzaam en Tevreden rondkuieren Roddelen giechelen En met elegante…

Het is waarschijnlijk ‘t zeer curieus frustreren dat wie zijn waardering uit moet spreken na alle omstandigheden te hebben bekeken in parlementaire enquête zich wellicht zal keren tot de onschuldigen terplekke aldaar, om zelfgenoegzaam hun gelijk te halen bij gebrek aan overeenstemming der verhalen in oogverslagen of andere getuigenschaar…

daar in 't vreemde pakhuis waar het overmaats geluk de overhand gekregen had was ik genode bruiloftsgast de toekomst liet er zich zo vrolijk soepel aanzien dronk uit de overvolle bolle glazen zo zelfgenoegzaam als zij was maar tussen mijn twee oren zette zich een ongemakkelijkheid vast die zich verspreidde als 't klamme zweet daarna nog…

Wie werpt zijn lans, zijn pen, zijn geest, voorbij de zelfgenoegzaamheid van de kortzichtige tijden?…

Als ik nog zoute tranen overheb, tegen alle ziltheid van deze tijd, leegloop uit de oerzee, stroomt het ongenoegen uit de emmer, waaruit de bodem is geslagen en de stop nog niet gevonden is, in het zog van zelfgenoegzaamheid, tegen ingedekte stromen in, dein ik blind in de wals der tegenstellingen mee, verkoos mijzelf te overschatten…

Het trekt het gordijn weg van de beschaving, de ijdelheid, de zelfgenoegzaamheid. Het legt iets wezenlijks bloot. Zelfbedrog. Van de anderen. Uitbuikers die over alles hun schouders ophalen. Of erger: die zeggen 'het is zoals het is '.…

Zal ik zelfgenoegzaam stellen: ''k Heb van weinig dingen spijt'. Zal ik zonder schroom vertellen: 'Voor natuur en simpele dingen, daarvoor had ik echt geen tijd'. Heb ik nooit kunnen beslissen als 't geluk mij tegenkwam. Heb ik veel moois moeten missen, van het leven niet genoten, omdat 'k er nooit de tijd voor nam.…

Testament sterkt de verbitterde en aarzelaar in het geloof bij het bezoek aan de tempel bekende de tollenaar wanhopig voor de Heer dat hij een arme zondaar was sloeg vol berouw op zijn borst vond Hemelse genade deze belastingontvanger ging vrij van schuld naar huis maar geminacht door de wetsgeleerde die pochte op eigen vroomheid zelfgenoegzaam…

ik kijk zie nog net de vage glimlach op het gezicht van het lijk dat ik ooit worden zal ik ben op tijd voor mijn ochtendwandeling waar wij in zelfgenoegzaamheid op het schelpenpad luisteren naar het geknisper en gefluister van zee en wind mijn vrind zingt altijd luidkeels mee ik houd mijn stok stevig vast hij geeft mij…