Alle inzendingen over zijn in het midden van nergens

Het poldermodel kan niet kiezen: de ene keer neemt ze de auto en dan pakt ze weer de trein zodat ze uiteindelijk nergens komt Het poldermodel kan niet kiezen: ze is bang om naar links te gaan en durft ook niet naar rechts zodat ze in het midden van nergens blijft Het poldermodel kan niet kiezen: ze wil geen sok in haar gympie en omdat…

Zij wel, weten precies bij welke halte uit te stappen: het midden van nergens is voor hen geboortegrond. En de trein dendert zich voort, het verschil van mening tussen hemel en de aarde zet zich om in kracht, beweging: (nu de richting nog) Wanneer naderen wij onze eindbestemming? Zal deze trein nog verder gaan als?…

Ergens in het midden van nergens……

`k hoor jouw stem in het zoemen van een bij een fluistering roze wolken op de wind waar ik het vlinderlichte zuchten vind en voel haar adem als een zachte dag in mei daar valt de nacht als een satijnen laken en bloeit de liefde als een roos in mij al wat in mijn vezels leeft ben jij iets kleins kan een mens gelukkig maken jouw linkerarm…

en toch ben ik hier ik ga ik blijf maar toch ga ik weg ik kan nergens heen…

Ik kom van nergens en ga naar nergens. En in de tussentijd is dit leven als een verre, vreemde droom. Waar adembenemend mooie vergezichten en betoverende muziek wrede dodenakkers onbegrijpelijk omlijsten. Als ik nu straks weer wakker word, ben ik dan ergens, of wordt het opnieuw...nergens ?…

In deze kille wereld van vervreemde planeten de wijsheid in een kan aan het glazen raam gezeten deze ronddraaiende aardkloot zonder dromenland achter de horizon heb je hulp nodig, vraag je me indringend nee ik red me wel, de wereld staat in brand nergens zet je me neer, ik verblijf in jouw leegte jouw schaakspel in een niemandsland onder…

Op willekeurige plekken midden in een zin ineens van regel doen verspringen Vullen van de kale leegte met een vage metafoor Rijmen doet het nergens Noem het een gedicht…

staat van nergens speciaal, nergensmensen overal, nergens heen op weg want ze zijn er al…

begonnen is Horizon die zich Niet meer kennen laat Blijf alleen achter Op de stoepen van De stad, straten Vol mensen die Zichtbaar voor Elkaar onvindbaar Zijn - winkeldeuren Die gaan sluiten Zonder dat ze Voor mij ook maar Een ogenblik open Zijn geweest Met lege zakken En niets ziende Ogen trek ik Verder naar nergens…

Ik ben een god, in elk van mijn gedachten Vanaf mijn troon volg ik het aards geweld U waant zich vrij, maar doodt, verdeelt en scheldt Hoog tijd dat u één wijsheid hoog gaat achten: Geen vrijheid zonder verantwoord’lijkheid! Dus ook niet klooien, ezels, met een geit!…

meer en meer valt je bedrading uit jouw tasje draagt je laatste zekerheden je wilt wel meedoen pakt steeds mijn hand midden in een zin staar je naar nergens het beeld op je DVD springt plotseling terug samen met jou zing ik bekende kinderliedjes…

met gedempte doofheid ligt het uitzicht kort op het oog want hier is niets, geen waarheid geen eigen gelijk geen vuil om woorden in te dopen midden in de kamer schijnt een middernachtzon is dit een ets in steenvlees? misschien een foto van de vader nergens is verte buiten spelen kinderen bal op dak…

'k Stond midden in het land, alleen. 'k Stond midden in het land, ik was alleen, ik was om mij heen, ik was zo stil. De wereld was zo ver en alles wit. Het water stroomde nergens heen. 'k Stond midden in het land, ik was alleen. Niemand, niemand, niets, het was zo stil.…

ik zie zijn handen de stilte van afgesneden bloemen in een vaas schikken hij wil ze buigen naar hun schaduw om het verschil nog dieper te begrijpen haar handen en hoe ze wist wolken te verspreiden die ene dag bijvoorbeeld te midden van het Boompjesplein haar open zoen de tedere woorden die ze bij hem liet binnenglijden het is nergens…

Buitenstaander Ben ik geworden Zo langzamerhand Die door het Raam naar binnen Kijkt in wat Mijn leven moet Zijn - matglas Vervangen door Honderprocent Doorzichtig Glanzend glas Dat zich langs De adem van Mijn leven Uitstrekt Adem die niet Meer neerslaat Leven dat niet Langer zichtbaar Is…

Ooit maakte ik het mee dat mij, naast koekje bij de thee Gevraagd werd of zij mij mocht epileren Het kostte mij geen stuiver extra Maar haar oog verdween Naar 't welvend haar op arm en been Ook dát komt voor bij heren "Wat mag het wezen?" vroeg mijn kapster. 'k Was bijkans verdoofd Alleen aan één oog had ze staar. Ik zei,…

Dit is geluk: Dit is de vreugde die langer duurt Dan de eigen dag, dan overnacht; De vreugde die groeit in dromen onbedacht En, voor de zon de witte morgen vuurt, Om roereloze slaper wacht In al der aardedingen donkere pracht; Dit is de vreugde die zich niet meer bezint: O onverwonderd wonder, heilige macht Van 't dagelijks herboren kind…

een vader die vastkokende aardappelen bereidt als voldongen feit maar ook bestaansrecht dat zich in berisping verliest -gedeeld door zinsneden tussen uitersten, in uiterwaarden op het midden van de weg ergens halverwege de ivoren toren doch ruim voor de val nergens gloort twijfel tussen zekerheden tussen nuluren en voltijds zelfs als…

Ondergaande zon kleurt de lucht zachtrood omhoogkijkend gaan mijn gedachten nergens heen Het gezang van 'n merel bereikt mijn oren het geluid gaat nergens heen De nacht valt 't is donker lantaarns gaan aan het licht gaat nergens heen De stilte om me heen geeft mij een innerlijke rust ik hoef nergens heen ...…

mee elke ochtend zal licht brengen soms haat ik die zo geliefde zee vele stappen die ooit verzanden in verdriet maar ook in de lach woorden die in handen landen het zandhappen door weer een dag stilletjes denk ik, nee ik fluister zacht kan ik leven zonder branding, zonder zee ik draai me om in golven van de nacht loop naar nergens…

zoals jij mijn woorden krom speelt mij spelt op het altaar van vertrouwen touwen rondom vlagen in lagen van huilen nooit hullen dat dit niet zo zal blijven in lijven van schaduw schuw gericht gezwicht mij vol treft op klippen wat rest op lippen in de weer schijn op je gezicht luchtdicht…

dagen jij laat mij achter en ik ga verder dan samen in het duister om water te dragen naar de dromenoceaan van groot verlangen het concept ligt hier voor handen draagt weemoed naar zijn golvengraf ik heb mijn leven volgeschreven met waterdunne letters op onzichtbaar papier alles wat rest is onzin klaar voor verzending naar nergens…

Wij reden door de tunnel met de wagen En waren toch wel lichtelijk bevreesd En daarom was het eventjes groot feest Toen wij wat verderop het licht weer zagen. Het einde van de tunnel, meende ik, Maar niks, er stond een auto in de fik.…

Jij in kleine dingen Je hand in de mijne, zacht als ochtendlicht dat door de gordijnen valt- stil geluk dat nergens om vraagt. Je lacht en de kamer wordt lichter, alsof alles even mag rusten in het warme midden tussen ons. In jouw blik vind ik thuis, elke dag opnieuw, zonder woorden of beloften- alleen jij, meer dan voldaan…

Hoofd vol myriaden Feiten en gegevens, Geheugen dat als Kleverige vliegenvanger Alles dat voorbijkwam Naar zich toetrok - Het hoofd als Snelkookpan die Regelmatig overkookt En een gulp gaargekookte Details langs zijn Kanten naar beneden Ziet gaan - ' t Is genoeg geweest, Nu, tijd om alles In de winteropruiming Te doen…

Jij geeft me nooit je geld alleen je rare formulier en midden in het overleg haak jij plots af Ik geef je nooit m'n nummer ik zeg je slechts hoe of ik leef en halverwege 't onderzoek stop ik Gesjeesd student zonder een cent geen toekomst, en geen huur betaald al je geld weg, nergens kun je heen En waar je werkt, krijg je ontslag…

Ik wil vooral heel dronken zijn beneveld met alcoholische dranken om de werkelijkheid te verdringen want de werkelijkheid is naakt heeft geen jas, geen mantel laat staan respect, liefdevolle zorg want ieder heeft z´n eigen opvatting ieder heet z´n heel eigen mening iedereen weet het veel, veel beter dat gegeven, die mensen verdringen…

nergens wordt het later in de tijd die zich verhult met omlijnde schaduw trekkende bewegingen, een uitgewoonde cirkel die september tracht te ontwijken door de vensters voor even te sluiten het bladerdak ontrafelt minitieus het ontsproten jeugdig licht dat gespleten de eindigheid voorziet van baldadige invasies welke de chromosianen…

Niet beoordeeld op Kwaliteit, op gedegenheid Van onderzoek, op integriteit Van mens en medewerkers, Maar op de luim van de dag, En dan vooral van hen Die zich de luizen Van de media mogen noemen, Word ik beoordeeld, Daar wens ik niet langer Aan mee te doen…