Alle inzendingen over OR leven OR verkilling

De scherpe sikkel van de maan verwondt een ieder die het waagt zijn donkere zijde te doorgronden wie zijn gespleten tong bekritiseert is een prooi voor de puntige ster die hij krachtig uitspuugt naar de kinderen van de zon een koude nieuwe maan dreigt hen te verkillen maar zij verlangen naar warmte en zullen blijven bewegen als eb…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest?…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

deur wacht de lente dit seizoen zal ook wel komen gelukkig ontvang ik knuffels van mijn lentekind dicht bij elkaar verwarmen we ons dromen dat later de deur toch opengaat de lente zal de koude verdrijven om de zomer in ons leven te brengen bedankt lentekind dat je vele ijsblokjes doet smelten…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

eens stuwden zij ons voort naar later op golven van genot en hoop maar weerstand brak hun vloeien in een verkillende samenloop nu zijn de woelige woorden van jouw hart verstard als moleculen in bevroren water ik ril alsof – in enkel tule de kou ervan mij ijzig vat en hunker eens temeer naar het vertrouwde geklater van jouw bruisende…

of ik zonder hem nog leven wil toen die stilte was opgeheven sprak je vol liefde over toen je zei o ja ik weet wel wat ik mis loslaten is nu pas echt begonnen en dat het ook de hoogste vorm van pure liefde is morgen ga ik weer wat doen…

Mijn zintuigen verkillen in de wind het is lente, maar de zon laat zich niet verraden. Stuur ik mijn gedachten of word ik bestuurd? Ik zoek mijn weg door ezelsporen en als we stoppen, luistert de stilte stiekem mee. Wie kan mij zien, kan mij horen? Ik ben er niet, heb onderweg mijn ziel verloren.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Mijn eigen naam, die niemand kent De som van al mijn trilling Van mijn lot equivalent Tegelijk mijn warmte en verkilling. Plaatsnamen, zaaknamen. Liefdesnamen Die nooit voorbij zouden gaan, Waarvan sommige al vergeten zijn Terwijl wij andere beramen.…

Jij beweegt in mij als eb en vloed laat mij weer naar adem snakken raast als storm door mijn bloed doet verkilling in drift zakken ademloos door woest golvende tijd voel ik weer dat verdomde verlangen proef jouw lippen zacht op mijn huid zwem radeloos weg nimmer onbevangen langs snijdende klippen stierf ik ooit verstild in…

jouw raadsels granieten mijn zachtheid verkillen mijn ogen als ik je zie het koude in azuurblauwe ronding parelt indigo jij was eens mijn amigo jij weerbarstte het blauwzwart basalt je stem deed me splijten door zijn vrouwelijk alt ik toonde mijn kern nog maagdelijk door vuur jij spoot ijs in mijn aders doodde de zachte…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

vier dagen langs 's heren wegen gestruind hangende schouders een hoofd vol liefdesleed gejuich gezang op tribunes orkesten de meet hij raakt nu langzaam vrij van geest goed geluimd bij de eretribuun oog in oog met vrouwe verdonck verkilt zij 'm wijl z'n moed weer naar de tenen zonk…

Koud haalt het voorjaar gedachten intens bevroren uit hun historisch verband Smeltende ijzige gevoelens beginnen al dooiend te warmen op weg naar de eindeloze zomer Somberheid verlucht zich en gaat ontluikend over in jubelende versies die haar oorsprong zonovergoten verdund Maar de zomer kan ook verkillend zijn Ontsomberen geeft…

Te grijze wolken, met hun scherpe, gouden randen, benemen mij geraffineerd de adem van de zomer, als dode vlinders vallen bruingele bladeren, dwarrelend weggeblazen door een stoere noordenwind Elk jaar opnieuw weet ik dat dit moment komt, het moment dat de zon zijn kracht verliest, dat het noordelijk halfrond gaat verkillen en elke hartstocht…

met groei en bloei verweven de tijd heeft het beschuttend lijf en de stenen pannen gevormd het geheel is aan inzichten van seizoenen te danken midden in een verlatenheid, van mystieke aard, waar enkel natuur zorgt voor ongedwongen klanken kan ik van zelve mijn denken vertragen woorden zijn hier onkruid zij zouden gevoelens verkillen…

en bloei verweven de tijd heeft het beschutte lijf van pannen op gelaagde planken gevormd, het heeft zijn pracht aan wisselende seizoenen te danken in een verlatenheid, haast van mystieke aard, waar enkel de natuur zorgt voor ongedwongen klanken daar kan ik van zelve mijn denken vertragen, woorden versagen; zij zouden gevoelens verkillen…

Verkilling door een tedere streling. Wantrouwen in een uitgereikte hand. In vuurvaste woorden elkaar afgebrand. Een kus slechts gegeven na bedeling. Elke lach in een golf van pijn gestrand. Zij waren samen ooit het gedroomde stel. Nu spelen ze star ieder hun maskerspel. De vlam van toen is voorgoed uitgebrand.…

stilte droomt en verte trilt een kerktoren op klokke twaalf zijn alle boeren klaar zinderend zoekt zon zijn vogels bij elkaar kwetterend in de zwartgeploegde voren je schaduwt deze plaats al eeuwenlang zucht zacht als ze hun eerste honger stillen zelfs liefde bloeide hier en kon verkillen als hun zomer weer dat trieste einde nam ben jij…

is, om nooit dood te gaan Is het iemand die liefheeft en droomt in verstillen En kleuren tot wit in een prisma kan stillen Als maan die de vloed geeft, als eb het laat gaan En sterk genoeg leeft om zeeën te tillen In maagdelijk wit sta je hier zonder naam Laat je ogen lief stralen, je jas uitgedaan Slaat je hart barmhartig, om nooit te verkillen…

liefde stond als koud tegoed in de vriezer voor de toekomst van warme dagen steeds kouder langer ingevroren spinazie liefde pizza raden maar: wat is wat ijs getegeld in het vak ontdooien kon niet meer zelfs de stekkers zaten vastgevroren van het contract…

door mijn kleding heen langzaam trekt het omhoog het "genieten" kent derhalve twee kanten zoals het ervaren van natte billen en het stijgen van een kleffe warmte het moment toont beide zijden des weders grillen het moet gezegd, allengs begin ik te rillen u voelt de bui al hangen, een naderend onheil ik begin door het optrekkend vocht te verkillen…

Telkens van schoonheid veranderend door wolkenflarden, die me af en toe van de warmte van de zon beroven en als verkillende donkere piratenschepen door het zwerk zweven. Een laatste triomftriller van de lijster klinkt over mijn tuin… Opvliegend met zijn prooi over m’n hoofd verdwijnt hij......weg.. de zomer loopt ten einde....…

'k Laat je niet zonder liefde zijn 'k laat je niet verkillen in een koud graf de zomerrozen die voor jou gaan bloeien gaan je zo vaak zeggen: hoeveel ik om je gaf. 'k Laat je niet zonder liefde zijn de nachtegaal zal nog voor je zingen als toen ik mijn eerste verzen voor je schreef en onze beide harten in eindeloze verrukking dreef.…

hoge toren dook de lente alleen naar liefde rook Dat alles kan ik nu nog denken het leven zal me blijven wenken zo is al het voorbije niet voorbij ik zeg, ik schrijf, het is van mij!…

Ik wil het leven leven Zeven gouden plakken Wil ik pakken Op de spelen van 't vertier Ik wil het leven leven Zeven fraaie vrouwen Wil ik trouwen Fraaie vrouwen van plezier Ik wil het leven leven Zeven lange nachten Wil ik smachten Dichten op het schoonst papier Ik wil het leven leven Zeven dochters en zeven zonen Die voor altijd…