Alle inzendingen over BLOEI GEDRONGENHEID

Vruchtbare toekomst. Content gesolliciteerd Oogst geurig lentebloesem.…

Een zonnehemel kleurde ochtendrood in huis gekleurd leeft het nest waar vogels verzamelden tot de lentedans in mei.…

Zijn inborst leefde vroeg in de lentemorgen in de dauw van mei.…

het is niet genoeg haar te ontdekken tussen ’t groen groei met der mee tot je in haar bloei ‘t hart voelt kloppen zacht meewaait één en al tederheid…

In de avond verspreidden zich de geuren zoals de jasmijn van mijn geboorteland Jij was een zeemeermin pas aan land gekropen met gladde, nieuwe benen in plaats van een vissenstaart Ik mocht je leren goed te lopen van Lotje in de lange Lindenlaan In de schaduw dichtbij een vijver schuilden we onder een treurwilg vanwege de prikkende zonnestralen…

De bogaard vloeit over Van rood en van wit, Waar plaats was voor lover Nam bloesem bezit; En zwaarhoofden duchten, In weelde zo groot, 't Verstikken der vruchten Uit wit en uit rood! De jong'ling omzweven De vreugd en de min, Voor d'ernst van het leven Geen zweemsel van zin; En boetpreêkers schild'ren Het blakend geneugt, Als dreigde…

het gras van de tuin heeft zich omgedraaid en laat nu haar wortels zien een wonderbaarlijk systeem van in en door elkaar gedraaid leven in minder dan een seconde is ook het licht omgedraaid maan overdag in de nacht de zon we krijgen het koud en denken terug aan toen toen de natuur nog was zoals zij was en alles op haar manier gewoon ging bloeien…

mijn bloem heb jij in knop gezet dus sterft het groen groei maar de hemel dichterbij…

wees in bloei zoals een plant of bloem zonder moeite doen schenk de wereld al wat je hebt aan geuren en kleuren laat de bij en vlinder proeven van het moois wat je ze hebt te geven en zij zullen zorgen dat jij als dank voort zult blijven leven ja eeuwige roem valt je dan ten deel en echt het vraagt niet veel want diep in ieder…

ik ben geen dwerg, ik ben geen reus ben geen atleet, ben niet gedrongen ik heb twee ogen en een neus een hart, een lever en twee longen is dit het lichaam van mijn keus of werd ik in mijn huid gedwongen?…

de kleur vervaagt dankzij tegenlicht dat hem tegemoet treedt een gedrongen gestalte dringt zich op aan geest der tijd volgezogen met levenselixer vervolgt het figuur zijn weg hem berooid achterlatend reikend naar het schijnsel dat zich laat overschaduwen door duisternis waaraan hij zich gewillig overgeeft kust Moeder Aarde hem liefdevol…

Het bloeien in pracht- nijvere bijen raken aan het instrument…

verdiepend in een glimp van iele kleuren richt zij zich in laatste bloei zodanig op dat het verruimde zicht haar vrij het licht laat ademen tot het schimmenschijnsel van een winternacht het leven tergend traag doet ineenkrimpen…

Bloeiende krokusjes een kleurrijk tapijt. Blauwe luchten met witte strepen. Warme zonnestralen het is “lente”…

Bloem gaat weer groeien zon zal knoppen verwarmen dan kan ze bloeien.…

Je was in de bloei van je leven, je had heel veel te geven, aan je zoon van zeven jaar, je had toch alles voor elkaar? Toen ineens een donderslag! Je was verlamd, in één oogopslag, verstomd en niet bij de tijd, je was je verstand zelfs kwijt. Al krabbelend ben je weer hersteld, ook al was je nog uitgeteld.…

blad en in tegendeel winterland en andere uitwassen wasem aan de binnenzijde van het torso rijp rond het hart en een ijzig hoofd vergeelde tanden bijten zich vast in oud groen en bloesem genadeloos in haar genade roerloos in bloei…

De amaryllis ontplooit haar pracht in tweevoud De bijen slapen…

Bloei grote bloem met hoge steel ik bewonder haar kleur zonnebloem…

Geheim kan (en het mes in pijnloos In uw dubbelhuid) verscholen in de vreugde Het schuwe woord, het klare woord (een opening in u gedrongen) er de liefde scheuren. Wellicht kent gij geen vrouw meer, jager, Wanneer deze verwondering zich voltrekt. Uw gave zinnen weerstaan dit niet.…

voor mij ontwaar ik op stoepstenen, vierkant van formaat, een silhouet met rondingen door de zon geprojecteerd langs mijn gedrongen lijf er valt niets op af te dingen, zo zie ik er uit, kennelijk wat stijf, dik en toch platvoers ik ga lopend vooruit het moet gezegd het oogt wat boers mijn schaduw heb ik nimmer begeerd slechts…

de witte voorjaarsbruid staat mij op te wachten ze beloont mijn leed van verlangende gedachten en toont haar witte kleed de sluier is af genomen ze laat me bij haar komen want ze weet zo ondertussen dat ik het niet kan laten haar te omhelzen en te kussen daar is ze ieder jaar weer op uit…

De aarde is een ronde bol zweeft rond in een groot donker hol jaren van evolutie start iemand een revolutie gaat iemand nog staan als een held te laat de wereld draait om geld geld gemaakt van bomen papier onze longen nog steeds niet door gedrongen regenboogkinderen gaan niks hinderen we wachten af zij die dalen uit de lucht…

niet Elke avond Of zelfs bij dag Is hij in ons gezelschap Hij houdt ons bezig Hij doet ons lachen Hij laat ons genieten Hij doet ons wenen Helaas alles wat hij geeft Is passief Hij kwam in ons leven En is er gebleven Weigert weg te gaan Is het goed of slecht Weet ik niet Wat baat het nog Het kwaad is geschiet Hij is binnen gedrongen…

je keek om de hoek versprong waarin wij als gevangen leefden ik zag je perspectief ineens had ik je weer uitbundig lief wij zijn de dans ontsprongen werden uit elkaar gedrongen plaatsten muren die bescherming zongen met tot steen gebakken kou gestapeld met berouw ik kijk om stille liefdes zwaaien om de hoek ik groet…

deze tocht staat het sparrenbos gedrongen in zijn licht verder dan een eerdere ontmoeting dichter bij herkenning dan getemde woorden het landschap als naschrift van gedachten, verstomd op papier, in stenen beelden, bijna achteloos gelouterd door een bries uit onbestemd gewest stammen, rank en recht, als bos doorregen met limbische paden en…

Druppels door hemd gedrongen en langs het lijf gelopen, walm van zachte kaas met bier. Vinger aan de pols. Vier handen op één buik, terwijl hij stapvoets aankomt, en afvalt. Zij valt hem af. Of hij niet eens anders zou kunnen. Haar vraag in zijn knieholtes geworpen. Op zijn knieën gedwongen. De schaafwonden.…

Kwaad waar geen kruid Tegen gewassen Door rode schedel kieren Naar binnen gedrongen Om moedeloos van te worden Uitgehongerd tastend zoekt hij zijn weg Door het donkere struikgewas Hij wil verboden vruchten plukken Likt zijn lippen vol welbehagen met zoete tong Voor de speech Niet meer urenlang in stoffige kamers Zoeken naar woorden…

Er is geen droefenis voor wie met kinderogen nu kan kijken. De witte bloesems doen je juichen om al dat nieuwe leven. De hoop vervuld en dankbaarheid voor zoveel moois al is ’t maar even.…

Als ik een bloem was, zou ik dan nu bloeien? Of zou ik een bijzondere bloem zijn, een onvoorstelbare bloem, een bloem die niet kan kiezen tussen bloeien en niet bloeien, En die over de rand van een vaas voorover leunt om te zien of zijn afgrond een bodem heeft?…