Alle inzendingen over Begrensde

Die ik heb gekend Je mond vertelde me weinig Je spreken ben ik ontwend De stilte kan jij omarmen Met wie jij je leed hebt gedeeld Je gezel is je gedachte Met wie jij je nooit hebt verveeld In je stoel laat ik je achter Niet wetend wat je nu wenst Soms denk ik dat je vermogens Door leeftijd reeds zijn begrensd Wie was jij?…

Angst waarin de deur van een veilige ruimte niet openslaat wordt de liefde begrensd door de smeulende twijfel, een geur die het heilig vuur blust in de verlokkende wind en alleen de as van rossig licht in het verlangen achterlaat.…

de enige manier van bij elkaar zijn in stilte op het hart gericht zing ik je toe in mistige dagen grijs verzilvert tot licht wanneer zon je haar komt strelen in stilte op het hart gericht zing ik je toe als vreugde door verdriet in avondrood verdrinkt begrensd in onze horizon iedere morgen kijken naar de…

aangrijpend het onwelkome bericht gedrukt op zachtgroen met klaprozen dat Dood ook in het voorjaar actief mysterie is waarvoor zij zwichtte de pijnigende stilte die wekenlang zich oorverdovend manifesteerde luidt nu de klok zet uitroepteken maakt het aardse leven definitief tot begrensd gebied levensfase onaf met onherroepelijk gesloten…

verbeten trok hij strakke lijnen op papier begrensde openheid ontspande in plezier met rond verloor hij zicht en voor krullige tierelantijnen is hij nooit gezwicht zijn perspectief wist enkel dag en uur want morgen was vol onbekende zorgen hij kende de prijs van chaos door teveel impulsen tegelijk de medicatie voor ontwarren…

Spelen met gevoelens is geestelijk oorlogvoeren als de balans wordt opgemaakt zijn er alleen verliezers wijs naar de aarde aanschouw de hemel besef de oneindigheid aanvaard het licht ook midden in de nacht samen met mijn schaduw ga ik nu toch weer op pad we raken maar niet uitgesproken er is één en al zelfbeklag mijn wijsheid is begrensd…

om te bewaren in kantlijn aan randen van doortast in grensgebied van geheugen als zinkput in wankele bodem waar we onze gangen natrekken berusten in een doolhof van twijfel verweren tot goudkleurig zirkoon ons opdelen in halftijd Het oprichten, het nabouwen vertellen uit losse hand of gebalde vuist, gevangen in heden een vogel, begrensd…

zal ik er nog zijn als jij over mij heen zult kijken en dat wat komt, ziet als onvoltooid dat jij in je verwachtingen het thans begrensde ergens, waar dan ook, zal mogen verrijken is het gras dan nog groen zoals wij dat nu teder betreden en mijn avond niet lijkt vervallen in een vergeten verleden weet je dan nog dat je danste spontaan…

Geplaatst stek tegen schutting scheidingshek even breed als lang heen praatje weer geen belang rijtjeshuizen tuinen deels beklemde vlinderboom -tussen hek en open deur- prijkt soepele boomtakken boven begrensde tuinen diep lila pluimen gekleurde vlinders komen en gaan citroentje koolwitje dagpauwogen burenogen genieten gaan staan…

ik was even God had planeten geschapen zonnen en sterren maar ook quasars en wat zwarte gaten vulde de ruimte met het heelal gaf knappe koppen het priemgetal begrensde de tijd met een imaginair voelende eeuwigheid mijn kroonjuweel gaf ik potentie door een evolutionaire dimensie, met zuurstof en zon groeide het beste en won maar…

Blijf op de weg, die links en rechts door groene bomen wordt begrensd. Aan 't eind een klein en dicht café waarlangs een olietanker vaart.…

in Bentheimer steen paal 170 met kop EPM en RBF erop prinsbisdom Munster Verenigde Nederlanden verderop is het N en H van het koninkrijk Hannover oudtijds neergezet en gebleven grenspalen overleven tussen jongere markeringen gewoon van beton of wat ook kon pinnen van metaal in het wegdek allemaal om die grens aan te geven het begrensd…

scherpe blik wat daar zich tussen kruiden gevangen in zijn ogenblik bevindt aan lenteleven Het erfrecht van de dood laat jagers prooi beloeren een haas valt hem ten deel hij kan zijn kuikens voeren Daar blikt noch bloost noch kraait een haan en draait de wereld verder steeds willig onbewogen zal zij vrolijk verder gaan de dood zo na begrensd…

Zij zijn het die rusteloos op reis gaan, door een zeer begrensde ruimte, binnen een afgemeten tijd. Mensen zijn moedige levensreizigers, maar ze zijn nog maar net vertrokken. Houd daarom uw ogen en oren open. Raak vooral uw eigen weg niet kwijt.…

winterlicht langs koude daken druipt naar een stil woord dat langs het raam omhoog kruipt in de lucht staart alsof het de vlucht van wolken wil volgen om vervolgens in mijn oog te breken door een ijzige korrel door jou, door mij onuitsprekelijk verzwegen nu is het duidelijk hoe de tijd aan jaren rukt en hoe we ingesneeuwd raken 't begrensde…

naar 1 korintiërs 13 als mijn leven onder gepast snikken eindigt zal m’n verstand wel zeer begrensd blijken mijn geliefde zintuigen uiterst onvolkomen wel was de wereld tot ‘t eind mooi genoeg de beslagen spiegel wordt langzaam helder een nieuwe dimensie verenigt alles in een ik zal mijn beschermengel eindelijk beleven die mij behoedde…

Met onderhuidse Traan Dankzij grote misverstanden Verloor 'k mijn werk Werk dat mij aansprak en dat ik kan; Nieuwe Baan Veel gesprekken en Meer holle frasen Door 'n mythomaan verloren ge- gaan (2000)(gratuit**) 'De waarheid is nauw begrensd, maar de ruimte voor vergissingen is onbeperkt'.…

Aardse schoonheid verslond al mijn geopende zintuigen, tevens het begin en einde, de sleutel tussen geboorte en de dood, verval in een mensenhart, begrensd door het dagelijkse brood tot aan de versnelling door de tijd gedreven waterval.…

Dichten mag niet begrensd worden, dat was de les die jij ons gaf. Censuur kan leiden tot moorden, dat hoort als waarschuwing op je graf.…

Begrensd door ene begrip dat loos is, zonder materie is zij niet meer dan het woord dat haar benoemt zielsveel, met hart en ziel, zieltogend: niets dan taal. Daarom raakt dit gedicht aan niets en slaat bij iedere regel de plank steeds verder mis.…

Hibbing is zo'n nergens maandenlang begrensd door kou die alles stillegt en de straat aan beide kanten laat verdwijnen in sneeuw Het verzet en de dromen van de tieners bevriezen Ze houden hun kleren aan in bed en moeten het doen met ijsbloemen op het raam De buren wonen te dichtbij om vrienden te zijn Oma houdt ze in de gaten boodschappen…

Haast teder beroert hij de knoppen elke nieuwe morgen weer gevangen in het web van zinderend verlangen naar letters die zuchten onder zwarte druk van geen oor- maar oogstrelend verhaal een glimlach opent zijn weg naar virtu en terwijl de zon traag schijnend een nieuwe dag begroet straalt een dood scherm naar zijn leven dagelijks begrensd…

Jij kon niet ademen binnen het begrensde eindigde steeds in vrije val, ik ging weer klimmen, zwijgend gooide klonters aarde van mij af.…

Je schoenen op de vloer Je zomerjurk op de stoel Op het kussen ligt je blouse Wij er zomaar tussenin, zalige roes We snakten naar de adem Die we vol overgave pakten Ad rem , alsof als laatste gewenst Geen hinder van begrensde vlakten We zakten weg Bij ‘t zoenen van ons diepste doel Een verstrengeling van engelen Aanzwengelen van het…

zijn eigen vruchtvlees niet kan bezwangeren en mijn stem zal voorbij mijn huig schieten mijn borstkas schoot toch al vol kalebas zegt het in een woord loden beginselen van een vers sprieten dat geen begin met zichzelf kon maken schoonheid op de vlucht voor lelijkheid en om of-gekeerd zo ik om een mensheid liep in het midden daarvan begrensdheid…

Hun schelle schaterlach klimt over ’t duin ze bewonen vol trots hun zandkastelen hebben emmers schelpen te verdelen een uit zee zwaar bevochten strandfortuin Het jonge kinderleven is nog enkel zand slechts vaag begrensd door de waterkant Hun zilte water bestaat uit louter tranen in de witte aarde gaapt het donker gat geen oog en hart voor…

rinkelde in glas gaf aan waar je toen was de scherven heb ik opgeraapt lichtznnig om te breken in liefde die nu haat gaat kweken je spiegelde een kleine vrouw die ontrouw niet kon velen jij, die recht door zee het hart brak van zovelen ik zag je langs de lijnen met licht op onbetreden paden schijnen ontmoette jou in lente met niet begrensde…

in de lucht ik zocht jouw schaduw op de muren of een echo van jouw lach die er eens toch ook geweest is op een godvergeten dag ik heb gedwaald door al de kamers waar jij je verborgen leven sleet ik heb stil staan te luisteren naar de woorden die jij streed samen met je lotgenoten gevangen in dat achterhuis dat jouw wereld zo begrensde…

zoals het leven ze vervat het verschil tussen tegenstellingen dromerige romantische lentepoëzie, naast zachte sprookjesachtige schakeringen, kleuren traditioneel, doordrongen met sympathie het gevoelsleven heel mat, maar met fantasie de lantaarn is wit, de grond verijst, zwart zonder tussenliggende speciale grijstinten grote wolken rozé..begrensdheid…

zoveel rechters hebben hun oordeel geveld in het begrensde land dat in de boeken staat beschreven, de verdrevenen opnieuw verdreven beschermd wat zo beschaafd in naam van koningin en vaderland met alle wapenen wie anders is te lijf, te lijf gegaan de wet heeft opgesloten die als kind werd opgejaagd in chaos van besloten huizen, de kelders…