Alle inzendingen over Besef

Geluk is iets stils, het is het vreugdevolle -- besef te bestaan.…

dat bij jouw dood, mijn besef begon. god had moeten weten, dat ik kapot zou gaan aan verdriet, dat jij, het mooiste wat hij mij gestuurd had, mij veel te snel verliet god had moeten weten, dat je voor mij alles was, dat je zo veel op mij leek, maar dat besef ik nu pas....…

Zomaar ineens besef je hoe kracht verandert in kwetsbaar zijn Zomaar ineens ervaar je het loslaten Zomaar ineens zie je en help je waar mogelijk is... En zomaar ineens sta je er samen voor En naarmate de tijd verstrekt besef je Dat het ook zomaar ineens voorbij is…

Elke keer besef ik weer dat elke dag keer op keer een strijd is tussen liefde en haat met grote spijt en veel verraad…

Vandaag besefte ik Een grote klap heb ik gehad Ben het nu voorbij Heb de schok geabsorbeerd Schokkend in een rij Nadenkend droef Vrij voorzichtig blij Over wat ik heb geleerd Na al die jaren Vandaag besefte ik Mijn familie speelt een spel Zoiets als levend domino Twee stenen vallen snel (links van mij) Maar ik weiger sowieso Standvastig…

De wekker gaat, mijn ogen open Mijn gedachten werken niet Maar na 1 seconde wakker Herinner ik weer mijn verdriet Weer een dag met pijn beginnen De minuten kruipen van dag naar nacht Kon alles maar zijn zoals die ene seconde Toen besefte ik nog niet wat de dag me bracht…

of groot verdriet Van dat alles was er niet Wij raakten elkaar uiteindelijk kwijt Zonder maar een spoor van strijd Met schuldgevoel, een hart van steen Koos ik voor mij en ging toen heen Haar achterlatend vol verdriet Want echt begrijpen ging toen niet Het geluk vond haar gelukkig weer Mijn schuldgevoel is er niet meer En nu na jaren besef…

Mijn verbeelding sleurt mij mee Onthutst in mijn ideeënstroom Daar ik dit amper kan bevatten En ik hier wakker over droom Mijn traag besef drijft mijlen ver Achter mijn kennis van het feit En zal pas tot wasdom komen Na ongemerkt verstreken tijd Ik betwijfel toch mijn vondst Die zo macaber is gebleken Terwijl ik alle woorden zoek…

Onbekend, soms bevreesd en in schemer weet dat er iets te gebeuren staat toch, het besef is altijd achteraf.…

Slechts een herinnering blijft rusten in mijn ziel het besef van sterven daarvan is jouw lichaam al bewust.…

Door jou kan ik niet meer slapen mijn hart bonkt uit mijn lijf Ik kan de rust pas vatten als jij terugkomt en blijft Pas dan kan ik functioneren en weer zijn die ik ooit was Ik heb altijd van je gehouden maar besef dat nu zelf pas Soms zie je pas wat je had als je het even hebt verloren Maar nu weet ik het echt zeker ik wil voor altijd…

Een koperen maan krulde aan de hemel, dreigde te vallen...bladeren slechts. Hitte bladerde van het licht en zette de nachtelijke herfst in vlammen. Zo was het. Die nacht gloeiden de daken in een zinderend schijnsel van spanning en de huizen vloeiden borrelend mijn ogen binnen, maar mijn droge lippen bladerden en ik was een boom, schorsend,…

Je lippen voelden koud Je handen zagen wit Ik kreeg geen tranen in de ogen Ik stond er niet bij stil Het zijn nu al enkele jaren en kom nu tot het besef dat het enige van wat ik hield ... jou was en de ketting die ons bindt…

een oceaan verder in een onbekende taal gillen jonge blauwvissen genade en het klagend besef dat uitsterven niets te maken heeft met sterven maar tranen ziet men niet onder water…

samen zijn we één maar hoe moet het dan met ons als ik mij niet ben…

op die gebieden betrekking hebbende schuld die op iemand drukt klein binnenschip -in het bezit van een schuine man met grote, plompe voeten en schuimachtig speeksel- bezorgt het vruchtenijs voor een vallend lichaam op een uitgestrekte inzinking onder licht dat van boven invalt komt men tot besef van in hoge mate zoete fouten…

Vogel vrij is hij daarboven in de lucht Jammergenoeg is het bij de vogel net als bij de vis geen besef wat voor gelukkig schepsel het is…

"Oh, volmaakte slaap aan liefde gebonden, beschonken rust,weerspiegelt in tweespalt van gedachten, beklonken sprong in beider ongewisse golfstroom, blijft ongeschonden, berust in een omvattende droom, waar lust een kunst is van totale overgave, streeft naar gelukzaligheid, vernieuw en overleefd, zich verlicht in zwakheid.…

blanke lelie is gebroken, vertrokken alle keren op een houten slee, die plaats biedt voor twee, ik dien dat te accepteren, voor al die anderen die het tegendeel beweren,ik beween haar in gepolijste steen, ik kerf in hout haar klare faam, verwerf haar taal op eigen naam, fluister haar geduldig toe, pedante onzin ter eigen gewin, in besef…

Hoor, ganzen trekken over in de nacht, terwijl ik wakker lig, doodmoe van praten tegen de bezoekers die zichtbaar zaten te vechten tegen hun tranen. Hoe zacht moet het donzen kussen zijn van de vacht van moeder gans als haar jongen zich laten troosten onder de blanke verenpracht? Hoor, ganzen trekken over in de nacht. Ze hebben weet van de…

Hier glijd ik van de trap traag maar gestaag het ongewisse in Hier stuitert mijn besef van lijf zegt ho en boem is weer opnieuw beginnen Hier wacht ik hoog of laag op een naakte trede Dag roede dag loper hier glijd ik.…

wat als er alleen parels waren de stralen van de zon ons altijd zouden raken wat als de lucht altijd hemelsblauw was de wolken engelen zouden zijn bladeren rood van liefde zacht regenen zouden we dan in- en ingelukkig zijn of weten we niet beter en vergeten we te genieten…

Als ik druipend van zelfmeelij tenslotte in de spiegel staar rijst de vraag: ben ik dit echt of speel ik voor iedereen een rol met als onderwerp mijzelf het eeuwig lijdend voorwerp Als ik de spiegel vallen laat naar buiten vlucht in de kou waar een straffe tegenwind bijna alle gedachten aan jou rafelt tot dunne heimweedraden besef ik eindelijk…

laat mij maar een hard hoofd hebben het is anders te vlug van een ander het krult er van de softe neigingen meer en meer trekt er een lange adem door het besef komt van opzij aan de kant waar het begint te neigen en het gezicht krijgt van een mens die aan zichzelf doet mijn vingers reiken tot in de andere zijn vel en het knabbelt…

Het requiem van scheepsmotoren legt mijn hart diep in ’t gehamer van het geslagen rood en waar de dood van het besef mij leidt door open ruimtes en de geestelijkheid van het acces want zelf mijn staren heeft de tijd geduurd Het vooronder.…

Soepel glijdt zijn lichaam weg z`n handen zoeken houvast wat er deze keer niet is hij is op zichzelf aangewezen past zich onmiddellijk aan verandert van houding recht zijn rug trapt van zich af schept verandering in zijn positie de laatste strohalm werd redding in optima forma want toen werd besef geboren hij kreeg lef…

ik ga wankel door de dagen van onwezenlijk besef in soms trage, lege uren naar het moment, nu zo nabij en onvoorstelbaar, dat jij niet tastbaar meer zal zijn herinneringen oud en pijnlijk vers verdringen zich ik lachte overdreven nog vandaag naar vrouw met kind op straat, eet chocolade die mij smaakt en voel me schuldig mijn…

De zomertijd nadert weer snel. Het is nu zo verrukkelijk wel om makend allerlei plannen voor de zomerse reis te dromen, over weldra maken vele plannen... Misschien wel het aangenaamste vullen der tijd, nu. Beloven nog zo weinig echter, slechts beraam. Waarheen het zal gaan weer. Wat ondernemen weldra weer. Hoe het dan zal zijn weer. Hoe…

nooit heb jij de scherpte van het mes gevoeld waarmee dag en nacht gescheiden wordt lijkt een vloeiend overgaan waarbij donker en het licht elkaar in schemering verstaan hoe bot is het ontwaken als de werkelijkheid jou met zijn scheermes snijdt en jij al aangeslagen de dag moet gaan verdragen schrijnend over heel het lijf…

Waar mensen vallen Over hun gedachten En struik'lend Verdergaan met Hun uiteenlopende Gevoel van Ik Zich afvragend Wie is Wie In dit ene mensenkind Vertelt de De dennenappel in de tuin Mij van het welkom van de psychiatrie.…