Alle inzendingen over Bevroren harten

hoe vloeien angsten uit bevroren lichamen? hoe pompen harten de gejaagdheid uit lijf en leden? hoe bannen bange hoofden demonen uit oren en ogen? hoe spannen spieren samen tegen spinsels in de kop? bezwijken we voor de Elfenkoning die ons lokt naar de andere zijde?…

wij haar warme hart omarmen verraadt ze ons toch niet…

Je raakt me, maar je hebt geen stem of tederheid in droom verloren je kent me, weet nu wie ik ben er is in mijn hart geloof geboren je kust me, maar jouw hart is doof voor liefde, in de nacht bevroren met alle ernst, in mijn geloof en hoop die ooit mijn stem laat horen zwijg ik in stilte, mijn beide ogen dicht ik heb je lief, mijn lief,…

Het raam beslaat en verdoezelt bevroren ijsbloemen die de nacht zou schenken Je hart verstaat te bezoedeld door jezelf te roemen zonder na te denken... de kunst van de hartenbreker de liefdeswreker die in mijn pijnen op blijft doemen Het is onomkeerbaar, te laat, te vertroebeld om mijn naam te noemen en mijn ziel te wenken…

je warme adem smelt de winter in mijn hart ontdooit het harde ijs van lang bevroren pegels je lach strijkt langs mijn huid met lentekracht nog dreigen grijze buien met regen sneeuw en kou maar in je ogen spiegelt al het voorjaarsgroen en blauw…

de wereld heeft een hart van winter kijk naar de sneeuw en de sparren stijf bevroren vol naalden en je weet zeker dat je een winteroog moet hebben om te zeggen 'one must have an eye of winter' om de blauwe ogen van de rendieren te zien in de zomer nog van goud…

De kou heeft haar ziel Meer en meer raakt ze bevroren Onomkeerbaar bevroren Bevroren en omringd door kou Omdat ze zich ooit liet smelten door jou...…

ik was bang, zonder reden kon niet vertrouwen op het heden hart bevroren kracht verloren dat jij mijn hart had gevonden is iets dat ik niet had verwacht dat jij mij mijn hart zou geven had ik niet gedacht ingepakt en met een strikje, was jij mijn beste kado regen doet het papier scheuren, op de wind waait het weg het strikje kan…

vanavond pluk ik bramen voor een dode vriend met zwaluwen, het vuur, de drie seizoenen draag ik geen wanten maar een kruis tegen de kou bevroren heuvels op mijn hart klopt zachter in het bos omdat het stilstaat bij de bomen ik heb het leren donkerrood te bloeden bij gevaar ------------------------------------- uit: 'Alles voor de vorm…

Hard bevroren tederheid hagelt in mijn hart. Diepvriesliefde plooit niet en ontwijkt behendig al de zwoele narigheid van smeltend en verward. Diepvriesliefde kooit niet ze blijft steeds apart. Ellendig en inwendig vastgezet op wintertijd en ijzig koude smart.…

weer sneeuwt het in bevroren geesten de klaarheid van de maan heeft afgedaan bedekkend wit effent de streken waar cultuur de bakens uit heeft staan je winterslaapt in hart en nieren freewheelt door de dagen heen maar als gedachten gaan ontdooien zal lente zich na sneeuwruim gaan ontplooien…

U kent vast de natuurkundige wet Dat water, als het eenmaal is bevroren, Daardoor niets aan volume heeft verloren, Maar juist met tien procent is uitgezet. Dus als men uw pensioen bevriest, wees blij: Dan krijgt u er vast tien procenten bij!…

bevroren leek mijn hart verklonken aan een koude grond alsof er nooit zoiets bestond als innerlijke warmte mijn woorden leken als verstopt mijzelf kon ik niet spreken zelfs jij, die niet meer komen zou en o zo ver bent, jou kon ik niet meer bewegen de sleutel tot mijn warmte af te geven…

elke keer Krijg ik last van bevroren gedachten Ik hoopte steeds maar nu niets meer Als ik denk aan mijn geduld en liefde Hoe ik mijn grenzen heb overschreden Krijg ik last van bevroren gedachten Miljoenen tranen zijn weggegleden…

gevangen in een kubus met muren van ijs bevroren bevroren verstijfd liggend alles horend verstild verstilde woede en verdriet geen woorden meer verstopt verstopt in die ijskubus wanhopig vechtend…

De kroeg was leeg jij was er niet De muziek zweeg jij was er niet Kaarsen brandden het licht zo kil mensen praatten de ruimte stil Koud mijn handen bevroren mijn hart kleurloze wanden mijn hoofd verward Wijn was water gezelligheid koel vooraf de kater emotieloos gevoel…

leef als haar geluk als een bloem die de winter overleeft het water koud en bevroren ontdooit groeit en daarna weer bloeit teder groen haar kwetsbare blaadjes opent ze traag een licht brandend hart als een vraag middenin haar leven als mijn spiegelbeeld in jou zoek ik vind ik haar evenbeeld…

Bevroren ogen blijven me tergen Droevig ijs van vergane tijd Hij kijkt me aan en lacht wel Maar hij kan het niet verbergen Ik kom te snel dichterbij En houd mijn hart vast Gedachten vol van hem Maar vervreemd van mij Kussen wordt strelen Denken maakt dromen Durven doet hopen Maar kiezen is delen…

Ik start met een nieuwe maan, de intense kou tart de emotie van mijn hart en blijven voren achter de ploeg stijf bevroren, want de ingevallen vorst houdt aan.…

Ik weet mijn hart bevroren, zoveel speelse schoonheid hier voor mij tentoon gespreid. Zalig als een vrije juli avond en dan toch weer die eenzaamheid. Is het waar wat ze zeggen over mij ? Dat ik roekeloos zou zijn en op harten trap, Ik heb het jouwe nooit gebroken, zelfs niet één keer voor de grap.…

ik zou een vers willen schrijven over de ochtend, het ruisend geluid van winterkoude waarin mijn hart hangt misschien is het de eenzaamheid die in wezen niet verandert of de minnaar uit mijn dromen en ik van mezelve genoeg ik volg de banen, de wolken dieper, over het bleek, getralied gras dat als een bevroren pijn in de tijd ligt dit…

Hart in alle Kleppen en kamers Verijsd, bevroren Machinekamer die Mijn leven op gang Moet houden - Want dat is Immers haar taak - Dan zie ik mezelf Weer zitten bij Muziektherapie, Aanzwellende muziek Die doordringt In het binnenste, Mijn diepste kern, Die het ijs van Binnen smelten laat En zie dat het voorzichtig…

Daar veinst een geluid Knisperend door het oor Het kruipt onder de huid Totdat ik bevroor Haar schoonheid zo limitieus Haar lach onbedeusd Keek zij mij aan Bevroren, Betoverd In een enkele knal Vermaakt tot kristal Totdat Uiteengespat Het is dat ik Haar bemin.. De IJskoningin…

De spade zweeft een moment trillend boven de aarde wordt dan met kracht gestoken zonder resultaat stuitend op bevroren grond. Ik kniel neer en wens niets meer dan tranen. Waardoor het bevroren verdriet de ijskoude brok pijn kan wegstromen.…

Mijn hart is stuk getrapt ik weet niets meer te zeggen er is niemand die het snapt omdat ik het niet uit kan leggen Mijn ziel is bijna bevroren de zin van het leven is weggenomen ik heb een deel van mezelf verloren en dat overspoelt nu al mijn dromen Als ik ’s ochtends opsta kan ik het daglicht intens haten het gevoel alsof ik langzaam…

ergens tussen mijn oren zweven nog verlangende dromen ligt er nog een heel mooi leven mijn verlangens niet bevroren ik zoek een gulden middenweg om de juiste droom te vangen met durf en wat wilskracht het zal van mezelf afhangen vrijheid in doen en laten dat is waar ik nu voor vecht mijn hart bloeit terug open en dat voelt echt niet slecht…

Doffe ogen bevroren tranen een mond die zwijgt haar hart dat huilt de wind die zachtjes een masker streelt over bleke wangen en haren lokt waar krullen futloos hangen voeten lopen over zwarte rozenblaadjes laten een spoor achter waarin in scherven van gebroken liefde werd gestapt ze ziet zijn schaduw node gaan niet bij machte hem…

Luid sloeg mijn hart, van weemoed zwaar. Fel blies de kille winterwind De loverloze lanen door. 'k Had willen wenen als een kind, 't Was of die wind mijn hart bevroor. Toog ooit zo bleek, zo stil een paar, De wegen langs met droever zin?…

Traandiamanten, bevroren op mijn wimpers: schitterend verdriet.…

Ik spijker geen partijleuzen aan mijn hinkende schrijfmachine en ik distilleer in mijn hoofd (of lever of hart, waar dan ook) alleen de gretige waarheid voor eigen gebruik.…