Alle inzendingen over De gids

Onafgebroken verschilde ze van de Mathilde in het kamertje: ze rekt haar genen, volgt haar gids. Hij is bekwaam, zit wijd in zijn geur verdraagt verkeer. Hij waagt, is niettemin voorzichtig tot op het schichtige. Hij likt de stenen. --------------------------- uit: 'Proefsteen', 2006.…

de dooi zet langzaam in ik glij van wak naar wak ik volg mijn ijle adem die als een etherische gids mij voorgaat op mijn pad de natte sneeuw trekt zoutkringen op mijn laarzen de witberijmde daken geven mondjesmaat hun laatste pannen vrij straks dartel ik kalverblij in een klavergroene weide trap wild gaten in de voorjaarslucht ‘k…

Driemaal moest ik rond de wereld, een der Gratiën steeds mijn gids. Tot ik uiteindelijk de bron bereikte, met over vredige verten uitzicht, lieflijk horizon na horizon. Daar ving ik wederom haar blik, die glimlach al begrijpend. Ik zou zweren dat ze alles al wist.…

Mij leidt geen gids, als het eigen gemoed, mij schoort geen steun, dan d'enk'le trouwe handen die mij opbeuren als de kracht bezwijkt; mij sterkt geen afgezant uit beet're landen dan soms het ruisen, als een vleugel doet, van zachte hoop die langs mijn wangen strijkt.…

op het talud overdag luistert hij, gedegen man naar de bevelen links en rechts ten uitvoer te brengen wat uitvoering werd opgelegd niet voor niets is hij de gids voor wie geleid het doel wil bereiken in de sterren reeds gesteld en ook naar waarde ingeschat na het landen van de zon onder het eenzaam geluid van koor na koor verstomd…

is deze nacht zonder stem en ik mag slechts hopen dat de sterren komen kruien gelang het getijde dat zonder voorwendsels gelegen is tot zeer diep en aan het hart zodat het spreken mijn taal zal wezen totdat de vroege schemer mij de weg zal wijzen vanwaar ik kwam tot aan het eind van mijn vaarwel ‘k wil niet hopen dat vrees mijn gids…

. ------------------------------------------ Uit: De Vlaamse Gids 1996/4.…

De knoestige ziel van gebogen ruggen in lange halen is aan de bodem verpand waar zonderlingen zonder gids zouden verdwalen.…

Daal van boven met uw zegen in ons leven, in ons hart, vul ons met uw gouden regen, wees een gids op al de wegen die wij gaan, leg een woord in onze monden voor de mensen in hun nood, er is vrijspraak van de zonden voor wie zich met U verbonden weet en leeft, laat de wereld van U horen, drijf uw Woord de harten in, laat er hoop worden…

Hij wil ons geleiden op onze wegen Waar we ons ook zullen begeven Gaat Hij mee als een goede gids En blijft ons steeds toegenegen. (uit Mattheus 11-28)…

Als couscous voor een Marokkaan vond je je koers bij De Gids. Jouw klus: krasse verzen storten waar mensen zweren bij Beets. Tegenwoordig, Willem, dicht men emmers emotiepoëzie... Niet ver van jouw gedachtegoed: C.L.O.S.E.! Je past nog naadloos in het heden.…

in je ogen zag ik hoe gedachten dwaalden in het niemandsland zonder gids op nooit betreden paden, geen namen bij de hand we dreven zonder zicht op de schaduw van het licht dat in de oude wereld was gebleven zelfs woorden hadden hun betekenis vergeten er was geen angst het vreemde bleek vertrouwd in het ervaren ontmoetten ander…

vrouw - een kind een huis van steen in een ver land Ik zie je nog maar zelden ben me bewust van steelse blik naar mijn besneeuwde hoofd Moeilijk maal je vlees op losse tanden Ik voel je denken: ze wordt oud Stiekem sluipen we elkaar weer nader naar eenzelfde plan: weg wezen ----------------------------------------- Uit: 'De Gids…

Op de top van Mount Everest gestaan Ademloos van het uitzicht genoten De zon ging onder in het westen In het oosten kroop de nacht langzaam dichterbij Er was geen ontkomen aan Daalde af over begaande paden met de sterren als mijn gids Mijn pad leidde mij naar ongekende oorden Naar onontgonnen woeste gronden Waar de verlatenheid in…

wakker tot zich neemt als sterren hun verhalen fluisteren omarm ik de raadsels die het leven weeft ontvouwen zich mijn diepste gedachten die mij de draden in kennis ontwarren in het donkere diep reist zo de geest langs over elkaar rollende emoties in gulle lach of droeve traan geweven tot weer de nieuwe dag zich kondigt de nacht is de gids…

we vonden het verleden rond zijn zerk een grijze gids sprak wonderschone woorden die bij de ons ontvallen schrijver hoorden ontstegen aan zijn nagelaten werk in trance zag ik de zware steen bewegen en trage klanken rolden uit het graf: ‘het was te kort, m’n taak was nog niet af dus luister nu, ik heb te lang gezwegen’ ‘vertel ze wat ik nooit…

begin van Mei Maar dan ben ik er wel Helemaal alleen gekomen Zonder luxe, geen mobiel Ik heb nu emmersvol met zelfvertrouwen En een blaar op mijn linkerhiel Ik ga daar vechten met tijgers, En vliegen op een prachtig kleed Zwemmen in turqoois water, In witte broeken zonder rits En nog veel meer spannende dingen, Teminste dat stond in de gids…

Dit bescheiden lijntjeswerk betekent een gids naar stuifmeel- en nectarbaden, waar de bij in duikt, zoektocht onderbrekend.…

. -------------------------------- uit: ' De Gids', februari 2009.…

in rode waas verdween hij in het duister zijn sporen glommen wijkend in het niets nog hoor ik haar liefkozend zacht gefluister stationwaarts treurend achter op mijn fiets het leeg perron liet mij in droef gekluister in ’t vale licht verdween ze als een flits niemand die nu met mij nog praat of luistert weer heel alleen blijf ik mijn eigen gids…

Wees jij onze gids Ik moet nu verdergaan, 't is tijd.…

. ------------------------------------------- ‘Meten & Wegen’ werd geschreven naar aanleiding van het afscheid van Anton Korteweg als directeur van het Letterkundig Museum en verscheen in het eerste nummer van De Gids van de jaargang 2010.…

verwoestende ondergang gered al bij binnenkomst zoekt het oog naar werken van deze gigant die zonder maar een steen aan te raken zijn gedachten legt in ruimtelijk zand daar hij ook nog in mijn dorp zijn dagen slijt raak ik door een diepe emotie overmand net als het kostbaar gat in de markt zijn de werken van nabij te zien en een deskundige gids…

. ------------------------- uit: De Gids (1839)…

Ik zal de gids zijn van het gebied, waarin jij telkens weer verdwaalt.…

overvloeds Er hangt een wolk van licht boven de grond Waarin het lichaam van de vrouw straks rust De weduwnaar wordt zacht door haar gekust Ze is erbij, een glimlach om haar mond Hij merkt het niet, ze is in ‘t wit gekleed Dezelfde jurk als op het trouwportret Waarop ze resoluut haar ja uitspreekt Haar kern resteert, ofschoon ze overleed Een gids…

. --------------------------- uit: De Gids (1905)…

(voor Andre Gide) Hij droeg een paarse cape en verder niets, met in zijn rechterhand een gouden wandelstok, zijn rode ogen keken naar de donkere mannen, die roeiden met al hun krachten. Hij genoot van hun glimmende lichamen en eindelijk was de herinnering aan zijn geschriften verdwenen.…

O, hoogste macht, geef u dierbaren de kracht, die zij nodig hebben bij nacht en ontij uw schoonheid aanbidden wij, zalf uw gedienden, ook als zij het niet verdienden, laat uw goedheid spreken, aan de onnozele leken, leidt ons verder, wees onze gids en herder, verdelg het kwade, geen woorden maar daden, wij spelen…

De inner gids vertelt, aarzelde geen moment, de uitstraling van superioriteit moeizaam begrepen, grijpt aan.. nauwelijks voorstelbaar voor een man gestoeld op een onovertroffen manier. Volkomen en onnodig, haalde liefde onbarmhartig teleurstelling aan, in dienstverband vastgehouden, zuiver onvergetelijk en puur.…