Alle inzendingen over De stilte gedragen

Ik zie een regenboog boven de woelige zee ontdek pure schoonheid in dit natuurfenomeen schitterende kleuren boven de zilte plas tonen hoe creatief de schepper eens was ik prevel een dank je heel stil voor me uit hoor weer de echo doorheen het gedruis geen zorgen of leed sleep ik met me mee want kommer weegt lichter gedragen met…

Premier Rutte weigert een oordeel te geven over het grensoverschrijdende gedrag van Wilders tijdens de debatten over de miljoenennota.…

En verder trekt een rij dagen geregen tot jaren ontsproten in nieuwe ochtendzon uit warmte van talrijke kleuren vormen en klanken als sierraden om vrouwenhals de dagen die groeiden in lichtend gloren als smaragden snoer een gordel om smalle taille gedragen zwierend in warme dans tot gouden kroon bezegelt de uren voor het nijgen van de avondzon…

laat me niet achter mijn lichaam is de zee uit vrije wil, voor jou ik wil gedragen worden boven alles uit, nog meer in kleur, rond of door praat met mij, lichtblauw en herhaal dat met het leven dat het onze is vandaag en morgen zoals gefluisterd op dit ogenblik en als je dan luistert naar mijn golven, door onrust gevangen bemin…

stilletjes iets langzamer ter been keek vaker om je heen liet het leven meer passeren dan zelf iets te proberen pas gisterenavond werd je ziek zorgde voor paniek vandaag gescand maar hulp mocht niet meer baten een tumor heeft de milt en lever teveel beschadigd zacht ben jij ingeslapen de lege hondenriem heb ik naar huis gedragen…

druppels slaan weer stuk gedragen door de wind tegen mijn raam ik zie ze gaan in weer verbinden licht meevoerend in hun baan het eindeloze stromen tot de tragiek van grote plassen waar alle uitgelopen druppels moeiteloos in water passen om aan het oppervlak te misten of verdampen hun weg in lucht terug te gaan tezamen met mijn…

wat is overgebleven van weerzien en wederhoor   sinds grijze regen de periode die we 'voorlopig' noemden in hemelwater verdronk   het hart meer heeft gedragen dan 'n kinderhand aan knikkers   honger is gevoed met ontberen, eenparig in rechte lijn   volkomen voortdurend, nergens halverwege   terwijl leeftijd passeert en onze ogen dichten…

Mijn zonden heeft Hij gedragen Daarvoor heeft Hij veel geleden En voor mijn schulden gestreden Zelfs zonder daar over te klagen. Hij is door de dood gegaan Mijn redding was Zijn streven Jezus, leven van mijn leven Hij heeft mij in alles bijgestaan.…

Wie gebloeid heeft en gedragen, Houdt herdenking tot genoot – Hij heeft God niet meer te vragen Dan de stille dood.…

Een beeldschoon schilderij van Waterhouse is opgedoekt Het museale stuk verdween, het werk moest naar de kelder MeToo-druk, zo erkent curator Clare, dat is wel helder Maar heeft ze met haar anti-bloot-gedrag succes geboekt? Waar schone nimfen jarenlang bewondering ontvingen Daar laat het woedend volk, die Clare een toontje lager zingen.…

vegen van zomer een dronken behang voelbaar de liefde van levensbelang droomde van leven een gouden glans de herfst is een streven de liefde een dans ik wil je nog even lief geef me een kans de kilte de stilte de winter brak de kilte de stilte ik huiver ik snak de kilte de stilte en liefde ontstak gebroken ontloken dit laatste…

Ik denk daarbij aan wolken met zilveren randen met een achtergrond van Stilte, stilte en stilte.…

winterbang zichzelf niet tegen te komen zoekt sneeuw houvast de bomen, kijk, ze zwijgen niets dat mij beweegt oorverdovende stilte hoopt zich op geen tijd meer te verliezen ik ga er aan voorbij stilte,niets dan stilte alle vergeten woorden ze vallen zacht zacht zachtjes weg in het nog onbeschreven wit ik kan mijn zinnen…

De stilte spreekt want de woorden zijn dood en verdwenen in het lachen dat begon tot de ontdekking en de waanzin elkaar volgden en alleen de stilte van het scherm mij zou vragen waarom ik weer wilde biechten in de leegte die nooit antwoord…

Ik zoek de stilte van de nacht waar een verlate fietser afscheid roept en mijn koelkast haar eigen leven zoemt De woorden die ik vind binden letters op papier mijn hond snurkt zacht en ik, ik adem de stilte…

een open einde in stille ontroering en gewijde stilte nemen wij afscheid voor het ontwaken is er een zachte en zoete rust het laatste zingen is een poort die langzaam dichtgaat in de doodse stilte is het nieuwe leven…

Er nadert een trein gaat aan de stilte voorbij slokt me op In allesoverheersende razernij. Er trekt aan me voorbij een trein ik loop door geruisloos Alsof ik niets dan stilte hoor.…

slaande deuren schreeuwende stemmen tranen rollen woorden vallen stilte... ik lig in mijn bed hoor mijn ouders ruzieën ik huil kruip weg wacht op het licht morgend ijzige stilte...…

de flinterdunne stilte landt in de schelp van het ongeoefende oor fluweelzachte voelsprieten beroeren het taaie trommelvlies dat zich van de dove domme houdt niet geraakt, nooit gevlogen hoe vindt gekooide stilte ooit zijn huis?…

onhoorbaar ligt er een stilte in het steeds preciseren maar jij wilt attesteren door geluid te sublimeren in hart en ziel klinkt thans muziek die dient de stilte van repliek en alleen jij bent het publiek…

haar ogen bewogen braken stilte in toenadering handen streelden verlangend jouw komst je weerde haar af woorden als straf ze draaide zich weg verslagen haar ogen hernamen weerkeerbaar de stilte geloken…

stilte spitst de oren woorden eenvoudig als gras zinnen die de zon bewegen tekens een waterdichte regenjas taal draagt poëzie op handen naar de onbegrensde ruimte van de ziel stilte spitst de oren…

"ik ben poëzie" zijn stilte drong tot mij door ik werd boom met hem…

Zijn wereld is Gedragen worden. Transport Binnen nauwe grenzen: Muren van één kamer Eén huis. Nat groen gras En water van een spuitend fontein In zijn wereld brengen. Of nu vandaag bijvoorbeeld De draaiorgelmuziek Van ’s Zaterdagsmiddags In de winkelstraat.…

Vertwijfeling over hoe me te gedragen Koel, afstandelijk en koud ? Of toch met liefde , warmte en mededogen Als iemand die nog altijd van je houdt ?…

weer heeft zomer een bladzijde omgeslagen vol liefde en kleur zacht blies de zwoele wind nog de geur die wij op handen hadden gedragen wij kenden geen namen maar hun schoonheid in samen was fenomenaal gestileerd in vertakte schoonheid kenden zij de schutkleur van wereldwijs zonder opvallend te zijn geborgen op geschept…

Toen ik nog maar pas op de wereld was wist ik niet wat liefde was Ik wist niet wat of hoe Er kwam enkel liefde naar me toe Ik hoefde niets te vragen Ik werd op handen gedragen Hoe groter de weeld open gaat Hoe kleiner je in de wereld staat Waar de mensen en dingen veranderd zijn Waar de gouden beloofde bergen zijn Donker en in diepte…

Tussen boekenkasten van kartonnen dozen het bos van gedragen kleren en rook van voorgangers Schieten vingertoppen elektrische schitteringen door zielige gordijnen naar de tl-verlichte gang Een kruik in mij vult zich warm.…

ik heb het spel van sterren en planeten gezien in de zwart galactische ruimte gedragen op vleugels van de zonnewind heb ik geboorte en groei gadegeslagen massa en aantrekkingskracht in een spectaculaire balans geregisseerd door hogere macht in een kleine oneindigheid ontwaarde ik het bekende blauw groen als een schitterende parel van…

gedragen over jaren heen de lange versleten doeken licht verhullend onderweg naar een fundament wat randen blijven rafelen tot mini in het verschiet maar daaraan zie je niet waar de zoektocht eindigt draperieën vol betekenis worden pas ontsluierd na verstaanbaarheid van de intrinsieke taal niet langer beschermend wel draaglijk…