Alle inzendingen over De stof niet bewaard

ik heb er nog zo eentje bewaard voor jou nee niet zo een uit ons standaard repertoire zo eentje die je soms achteloos zomaar geeft aan elkaar nee dit is zo’n echte die we elkaar niet zo vaak meer geven een oprechte die iets wat lijkt ingedut weer opnieuw doet opleven het juiste moment om het te doen komt er aan – al gauw bereid je…

Ze zocht wat, maar wat precies, dat wist ze niet ze was iets kwijt, zocht overal. Dan komt er ineens vanuit een verborgen vakje een propje papier tevoorschijn. Zie je wel, zei ze glunderend, ik wist het wel dit zocht ik, ze vouwde het vodje open: het was een beschrijving van: hoe naar de winkels toe te lopen. Zo trof ik meer vodjes aan,…

Het vreemde aan al wat mensen ontgaat schijnt de invloed van stof tot overdenken; wat goed lijkt ter hand genomen onder de avondlijke vaat, porselein net zo goed te breken als te schenken.…

er hangt stof in de lucht onzichtbaar, misschien een oom of tante met een boodschap uit het hiernamaals dat Hij gelijk had en niemand anders ik bind de strijd aan een rode doek met witte bollen houdt me wel in het hiernumaals en smijt het vege lijf op de autotraagweg vandaag geen overuren de afstand wel dezelfde maar de files ongebreideld…

och, gewoon stof tot nadenken en om u vreugde te schenken het hoopt op een lang kleurrijk leven huisstof zal aan ons gaan kleven van bouwstof, brandstof, leesstof tot het linkerbrein: is het niet tof?…

Gladgestreken aarde met alleen een steen en een hart eromheen onuitwisbaar waar in stilte en in rust de zon jouw graf zacht kust waar het lijden niet meer is slechts herinnering en gemis…

Bij al wat er gebeurd is Leg ik mij geenszins neer Sla het stof slechts van mijn schouders En... Tracht het nog maar weer…

Toen ik naar de hemel ging, heb ik, met 'n kosmisch kiezeltje, onze namen op de achterkant van de maan geschreven In de hoop dat jij het later, heel veel later, het zult lezen…

Voorzichtig loop ik over het uitgesleten paadje ik hou je stevig vast, met beide handen de warmte van mijn leven dringt tot je door mijn hart bonst, de spanning vecht met mijn hart vol liefde en het verlangen je los te laten Je los te laten juist hier waar je zo graag was bij deze boom, dit veld, dit watertje.. deze plek De rust geeft me een…

Hun trouw was onafscheidelijk, ze vormden een hecht span, en kropen voor elkaar door `t stof, daar hielden ze zo van. Wat was toch wel hun groot geluk, bij and`ren vergeleken? Ze hadden aan het eind der dag, veel stof om te bespreken. Genesis 3:19…

Als je veel te breed van stof bent snapt niemand meer je verhaal en uiteindelijk trekt niemand meer iets van je aan en sta je feitelijk in je hemd! Deze hartenkreet draag ik op aan JJK te R.…

Zo mooi is het om gedichten te schrijven ’s nachts als de dagtaak af is en iedereen die bij de Nederlandsche Bank werkt al slaapt; het is donker, dat spreekt, en ook stil, in mijn hoofd suist het van woorden, woorden, mijn vingers zijn hard van de schrijfmasjien. De versterker kreunt na: laatste zenders geven gruis. Het is nacht, maar de bomen…

Zo lang tot stof versloft mijn rouw om jou zo als een goed te gauw gelezen boek dat afgemeten in de kast of zo maar ergens in een hoek verstoft. Vergeten tranen in ’t vergiet verdoft, verdoofd, versleten het verdriet je bloed, de lust, de last. En zo wordt alles grauw om jou gesust, verleden, dof.…

De energie die we niet horen, maar die werkelijk bestaat. Straling die niemand ziet. Iedereen ontvangt. Zenden kan. Voelen. Muziek is het. Snarenspel. Leven. Onzichtbare trillingen zijn het, tussen vioolsnaren en ons oor. Het is een wereld van liefde, die je niet begrijpen kunt. Niet grijpen kan. Werelden die blijven veranderen,…

Somtijds, zo af en toe, bij tijd en wijle Verwijl ik met mijn kop vol fantasie Bij haar, als ik de wind heb in de zeilen Mijn alter eega, die 'k te weinig zie 't Is een geheim, bewaar haar in mijn hoofd En hart - dat spreekt voor zich - maar laat niets blijken Ad dies vitae, geen van ons zal wijken Zij is mijn alter ego als beloofd…

Jij hebt mijn stilte in jouw hart bewaard bij de zee, waar de wind waait door de bomenkruinen ik ken het zwijgen van jouw ziel omdat ik in jouw stilte een droom ontwaar die meer vertelt over eeuwigheid dan mijn lang bewaarde letterwoorden uit het Zuiden.…

Een molen in rust verbonden met de polder een bewaarde schat…

Een oude plataan solitair op het stadsplein een bewaarde schat…

Wie weet leidt ooit een patholoog mijn lot Nog tijdig in onsterfelijke banen Door mij, althans een paar van mijn organen, Voor eeuwig te bewaren in een pot. Ik prepareer mijzelf ook reeds voor later: Al jaren staat mijn lever op sterk water.…

Een dag duurt eeuwen in dit huis vol huizen en vol koningschap, tot brandbaar stof vergaan. Daarom, dat het hier streng verboden is te roken. -------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1979.…

wanneer ik al die telefoonboeken van weleer maar had bewaard dan zat ik om geen enkele naam verlegen...…

Waar ik mijn hart aan heb verpand in mijn verspild verleden, het ging voorbij, het hield geen stand, het is als zand vergleden. Ik heb mij steeds het meest gehecht aan sterfelijke zaken, aan dingen die ik nimmer echt tot mijn bezit kon maken. Maar alles wat zo dierbaar was dat ik het heb verloren, is mij sinds ik het kwijt ben pas voorgoed…

Ik zie in het licht wat dwarrelend gruis op gouden koorden een dans creëren in werv’lende warmte vol wondere schijn die me lokt om samen ‘n éénheid te zijn en ik denk aan de woorden bij sterven gesproken stof zijt ge tot stof zult ge wederkeren…

een mensenkroon, omkranst een zacht gezicht van verwondering over de trek van vogels in een laatste vlucht, dat is meer dan stof alleen, dat moment even in tijd verstilt, uitgezwaaid in een omhelste zucht, maakt afscheid mild.…

wortels naar een mensenkroon en omkranst een waardig gezicht, een blijk van verwondering over natuur en de trek van vogels in een laatste vlucht, dat is meer dan stof alleen, een vertrek wat zich verstilt in een moment van tijd, herkent zich in een gerelativeerde zucht en maakt een afscheid mild.…

Gedacht, verbeeld en helder raakt ons de nacht waar wij liggen tussen Draak en grote Stier, maan verlichte planeten, belichaming van verbeelding, wat een mens in sterren ziet, lichte schil uit het stof van alledag zal door tijd worden vergeten en anders niet, dromen naast onszelf,met elkaar door lichtjaren van schaduwen en vertier…

tot stof zullen wij weder keren elke keer weer schiet dat door mijn hoofd achter mijn computer vanuit een ooghoek zie ik rag rechts in de hoek, een stofnest zelfs, hangend aan de stekker die mij verbindt met u schoonmaken is een optie en vervolgens hang ik daar als stof, ter overdenking…

Ik heb vandaag maar geen stof afgedaan terwijl ik zou opstaan zag ik nog juist een vlieg zonder vleugels aan zijn lichaam.…

Ja, stof genoeg, maar wie wil lezen? Ikzelf liever niet.…

Gelaten in het wachten, van wie het stof wordt verstrooid, waarmee de aarde is vernist, met levenshouding getooide mist, verfrist de aangeboden beelden, wind verscheurt het zout in een vervilte zee, verbleekt of kleurt de zon en maan, naar gelang we dichter bij het licht gaan staan, de belichaming van troost, stuwt levenskracht van…