Alle inzendingen over Diep gemis

Verdriet, gemis en pijn. Nooit kan ik meer bij je zijn. Snikken, huilen en brullen. Niets kan deze leegte vullen. Rouw, leed en treur. Een nieuw leven staat voor de deur. Gevoelens, herinneringen en dromen. Ooit zullen ze weer wegstromen. Bijzonder, goed en fijn. Dat is hoe Mart in mijn gedachten zal zijn. Allee. Kom aan. Vooruit!…

aanhoudende stroom langs verweerde kusten die ons bestaan overstijgt in broosheid berusten leert waar weemoed in het gaan en keren schuilt bij een teer gemis over weerzien droomt onder weidse luchten lasten minder drukken in wiegend avondrood worden verlicht waar een mensenkind zich door de zee gedragen weet hier aldoor…

Het kan ook stormen, we gaan door een woestijn van leegte, van gemis. Wat is groeien? Altijd meer en beter? Of bestaan ook tekort en overmacht van lijden en dood? Zijn er ook conflicten en afgronden van misverstand? Wat is macht? Wat is dienstbaarheid? Soms begrijp je zelfs jezelf niet meer.…

licht van die ene kaars bepalen of ze straalt) nooit meer haalt de tijd je in je bent ontsterfelijk geworden -in mijn hoofd jouw beeld bestaat nu uit het licht van alles, dat uit liefde aan jouw nagedachtenis gegeven is als alles weer verandert draag jij nog steeds de jeugd van witte vlinders in mijn hart en in mijn eindeloos gemis…

Nog slechts schor en zacht gefluister van stil gemis om wat nooit gevonden werd...…

Hij torst een licht gemis. -------------------------------------- uit: 'Het Liegend Konijn', okt. 2008.…

ik blijf in de schaduw van het huis het maakt zich klaar om het gemis te verzamelen deuren openen en sluiten lopen mij omver terwijl ik op elke tekening stilte plak onder een verdonkerende hemel maak ik het bed op voor nachten waarin wijzers verfrommeld worden tot korsten van tijd ik wil nog even gaan zitten de dagen vastnemen…

Wat helpt is een wonder, een zintuig is ook een gunst wat helpt is een tatoeage: 'liefde is de som van gemis' wat helpt is de zin van een peer die openscheurt in de pluk wat helpt is een dwars kind, het verandert, het begint wat helpt is de gift van een vriend, hij likt zijn schitterende hand wat helpt is een buigende koning,…

is het niet te bevatten het gemis hemelsbreed vanaf het moment dat jij voorgoed jouw ogen sloot totaal onverwachts zonder een woord van afscheid stelde de dood ons voor een voldongen feit jij zou nooit meer de zon onder zien gaan vogels horen fluiten jouw kleinzoons op zien groeien de kinderen bellen nu doe ik dat maar dan anders…

vuren hoog op de rotsklippen van het eiland in de schaduw van het schrijnende verlies verlichtte zijn kunstgreep de donkere wraak mannen brulden als gekooide dieren overschreeuwden het bulderende water van de zee in het bleke ochtendlicht ondergaat Nauplius de levenloze aanblik van wraaklust en gedoofde vuren het gemis…

Het vernedert hun gebeuren, verzaakt aan de korst, vergiftigt vergiffenis, en schilfers nijd vergrijzen wat het maakt tot een geschiedenis waar zij niet is: tot zij zichzelf hervinden in gemis, regent het pek op lust, en leegte klaart hen uit tot schande die hun leed vergaart.…

Wat als wij dalijk, niet meer ons zijn is de afstand verder gaat, dan het fysiek gemis of het nu aan jou ligt of aan mij Liever laat ik je los en zijn we allebei weer Vrij…

december is de ultieme rouwmaand elk gemis doet extra zeer die dagen waarop je voorheen bijeen was en weten: dat komt echt nooit meer.. december is de ultieme rouwmaand want hoe moet het verder nou.. eerst de dagen maar eens door daarna januari kou een nieuw jaar begint van voor af aan een nieuw jaar zonder dierbaar jou..…

in het zoute water lig je daar heel alleen in de donkerte en kou van de Grote Oceaan maar echt alleen dat ben je niet kijk eens goed rond en zie wie daar zijn maak je contacten en zie wat er van komt want met 'verlegenheid' blijf je enkel liggen daar in de Grote Oceaan zie ik je iets bewegen vertwijfeld kijk je rond, én je aandacht…

ik kan niet verbloemen hoeveel ik voor je voel je zit zo diep van binnen ik laat voor even de boel in een spiegel zie ik mezelf maar ik ben niet alleen want jij zit in mijn leven en mijn hart is niet van steen delen wil ik mijn liefde om te geven en te nemen heerlijk om je te kussen zonder voorbedachte systemen nee, je bent mijn hart…

Maar dan - want nooit kan sterven, wat eens diep, Diep uit tijdeloze afgrond van mijn Wezen Naar 't golvend vlak van 't schijn-Ik is gerezen, Maar 't zinkt naar de oorsprong, waar het heilig sliep, Tot verre^herrinering het wakker riep Naar schomm'lende balans van hoop en vrezen: Dus vind ik 't, als 'k van 't leven ben genezen, Dat wereldschijn…

Met open ogen springen van de brug in de diepte van jou natte wereld in het duister blijven kijken met de kop omhoog happend naar lucht zwem ik zonder bandjes weg van de vlammen…

Diep in het lila park vond ik jou Je had op me gewacht met ogen vol leven handen vol verwachting Onze blikken zochten een glimlach in het eindeloze deemster voorbij de sterrenkou spraken van ongekende paden omhelsden gouden dromen lachten als jonge goden zwervend door de wouden aan de rand van de wereld Wat wij zagen was een verloren…

langs de wereld van zomerbloesems dicht ik jou mijn liefde toe met diep warme tonen op lippen die samen gaan zoenvrijend liefkoos ik jou vlinderwiekend aaiend in het stralende liefdesmeer onder witblauwe luchten zacht in- en uitademend naakt tot naakt…

Jouw strepen waren diep Jouw geschreeuw kwam in mijn oor Jouw haat kwam in mijn hart Zo onschuldig dat het leek Was een schijn van wat ik voelde, Want het was een scheur in mijn boek Lange mooie tijden Leken zware donkere nachten, Want jij deed mij pijn En gedachten deden zeer Bij het kwetsen van mijn gevoel En angst bleef in mijn hoofd…

een dure eed snijdt zich een weg door boeg en plecht als horizon het licht betreedt De avond neemt terloops de weg omhoog schurkt tegen de vergane dag buigt hoopvol naar de hemelboog die geurt naar straks en overstag Dan gloort de zon door ontij heen Tast huiddiep onder aarden zood Weeft voor mijn oude troon van been Een holte in haar diepe…

We aten thuis altijd aardappelen uit diepe borden Ik verveel me en in gedachten zie ik bij de trap in de gang, vlák voor de kapstok weer mijn Moeder staan Ze lacht vriendelijk naar me, zoals ze altijd deed maar nu is alles anders, alles is verleden tijd geworden wég Vader, wég Moeder wég geborgenheid Mijn computer…

doodstil water dan plotseling vanuit het niets rimpelingen kringen gevolgd door een steen die uit de diepte lijkt gelanceerd in een fraaie boog komt hij terug in de hand langs de rand van 't diepe water…

Antilope ( over een diepe liefde ) Zeg mijn lief wat zeg ou ervan mijn schat myn klos kom snel als een antilope tussen zon en maan licht als de wind die valt naar het zuiden en geen keer meer vindt nat als de regen die alles vervroegt vurig als de zon die – oh liefde – de schoonheid bezingt en roept om ou mysterieus…

zette je hakken in de klei waar je ooit speels dartelde richtingloos de horizon opzocht is nu die vrijheidsdrang gestopt door routineuze gangen geen hart en ogen vol verlangen meer een kleine cirkel van gedachten in een stilte die niet bij jou paste wij hadden het pas later in de gaten toen wij niet meer konden praten jij wortelde te diep…

Hoe diep is het Land gezonken Waar vaders zonen doden, Moeders waanzin omarmen En hartverscheurend treuren Om wie zij verloren en Andere moeders vaders Zoeken voor kinderen die Resteren - weggelopen mannen Op de vlucht voor hun verantwoordelijkheid, Die zij ter nauwernood Hebben weten af te weren…

Woorden vele woorden wachten op antwoorden dansend als accoorden elkaar aftastend schuiven ze ongemerkt dichter woorden verwoorden een diepe zucht naar al dat wat al even in vergetelheid was geraakt nu beroeren de juiste woorden datgene wat verlangen aanwakkert waardoor verborgen rupsen sneller ontpoppen dan ooit tevoren een onuitwisbare…

In een diep en donker dal Zag ik je zitten...... Geheel verloren in jezelf. Troosteloos zag je eruit; En je ogen, die triest glansden, Keken me zonder kijken aan. Ik voelde mij meegenomen, Mee, de onbereikbaarheid in. Moeiteloos vonden mijn voeten, Het smalle, steile pad.…

de muur, steen voor steen verbrokkelt de gelaagdheid het kind bedolven het kind, gevoelloos versteend door de bescherming een vuist vol verdriet de vrouw, ontredderd verscheurt het kind van haar af door liefde gesterkt krachtig kwetsbaarheid moederlijk onvermogen innerlijke strijd duizend kussen diep volgt de vrouw haar levenspad…

ze waren nog als kinderen in lente uit de knop gekropen en zomers tot volwassen blad ontloken hebben zon gezien hun stukje wereld meegewaaid gezwaaid naar vogels en insecten totdat de herfst hen kleurrijk buitensloot wind zal hen van takken rukken kou gaat aan het schaarse leven plukken wortels diepen winterslaap maar de…