Alle inzendingen over Diffuse licht

Je moet wel kijken naar die overgangen van geheimzinnig licht die de zon strooit met kleurrijke banen in een ronde boog de weergoden vieren feest hebben weer vrede gesloten tot aan de volgende storm ik kijk tot hij diffuus oplost in de horizon roep hem nog net na: hopelijk tot ziens…

de nacht sluipt voorzichtig naderbij de zon geeft haar nu de ruimte het licht wordt diffuus en dun de bomen worden zwarte dreigende personen ze lijken mij aarzelend te willen grijpen en spreiden hun takken en het besef groeit dat ik moet zien weg te komen de nacht behoort hun…

Met het water op rotsen uiteen spat, in een klaterfeest, en het licht diffuus in regenbogen breekt, waarvan het rozig groen toch wel het allermooist.…

leven diffuus in de wind…

Laagstaande zon bespeelt het kleurende lover die het laat glanzen met haar diffuse gouden licht Nog even, dan gaat ze onder en trekken grijze wolken het blauw van de hemel dicht haar stralen nog nagloeiend in roze en oranje tint Een schouwspel dat nooit verveelt als de dag zich met de nacht verbindt Zonsondergang het blijft bijzonder…

welig tiert de leugen om bestwil de kleine waarheid die nog geen pijn hoeft te doen omdat dan alleen de werkelijkheid mogelijk iets minder mooi lijkt uit te pakken het licht diffuse verrondt de scherpte van het beeld pas als zij elkaar gaan versterken en in de waarheid het onechte gaan merken met de bekende blikken dat…

Kleuren van een schoonheid ongekend en fel glijden langs ons geestesoog verdwijnen in de verte Waar een wazige horizon hun inhoud doet vervagen achter waaiers van licht die het diffuse laten stralen Zo gaan wij op weg als we de stof verlaten verdreven uit de dichtheid zwevend langs heldere paden…

verder van het rumoer blijft de oude tijd meer alleen over sommige tijd blijft altijd vandaag intact maar gehavend voelen we zoveel dieper het diffuse zonlicht dat zich aan ons hecht op niet gemeten dagen aan de grond geklonken badend in het licht het vage krassen van voorbijgaande trams op de achtergrond de bergtoppen onzichtbaar…

ik spreek zoals angst niet is te rijmen en volle wolken mijn bestaan dreigen te overvallen; de dagen zijn de psalmen uit een onware bijbel trots is als water zonder zichtbaarheid ergens waakt de rust en stilt mijn honger naar driftige lusten het leven raakt het vuur en omhelst het gevoel in een diffuus ogend licht gelaten zegent het gemoed…

Helder is iets willen schrijven wat is en dat is iets willen schrijven over wat is dat dat is dat of wat is wat en intussen nog veel meer onna- volgbare volgzinnen die geen volzinnen zijn of wilen zijn of misschien wel kunnen zijn Helder is dus zeer diffuus maar toch duidelijk ontelbaar…

Ik droomde van wapens die van gruwelen vreemd uit bloemen opgetrokken in mijn landschap dromden nu lig ik hier met vezels van verval in een diffuse stroom van sluimering en ontwaken gebutst doch zichtbaar aan jouw levensboom…

het begin het diffuse mistige begin is het mooist er is hoop opwinding en angst alles ja alles is mogelijk en dan het broze verloop van het feest het verteerde vuur dat als as de luwte buiten het blikveld vindt…

, verwarmend en diffuus Straalt ze in haar avondhaard De kilheid is nu snel verdwenen Ze spreidt haar ruime warmte uit Men koestert zich in haar volle buik.…

De late zomerzon is zoet en zacht, het licht diffuus, de bomen nog mooi groen na eindelijk wat regen terwijl de laatste vijgen rijpen. De meeste zomergasten weer naar huis een enkeling is nog gebleven, de druiven zijn geplukt maar de kastanjes hangen nog terwijl de laatste vijgen rijpen.…

ik waag er nog een vraag aan tegen binnendraadse gedachten of draadloze geur door het dal trekt met wonderen als dagsluiers of een streling de berghelling raakt met lichtvoetige tred, hoewel diffuus ondanks het antwoord, de juiste plek op het verkeerde lichaam…

Langzaam keert de dag in mij stram trek ik omhulsels aan bedek essentie als een wezenlijk aspect hoe klein kan deze wereld zijn loom draait, verwaait het licht diffuus en volgt rond de contouren van mijn aard het samenraapsel van mijn zaken is dat nu echt het leven waard een nieuwe stap het buiten lucht vervlucht mijn geest…

winter maan zacht het licht cirkel van goud voor je ogen ontvouwt koude rilling maar je blijft staan je kijkt naar de winter maan winter maan blauwe bloemen bloeien in de nacht diffuus verlicht door de winter maan gevoelens van verwantschap je voelt de vrede bloeden gedachten van vriendschap verlangens blijven broeden.…

Een vrolijke god, genaamd Bacchus Orakelde in amfibrachus: "De mens loopt te mokken En noemt dat betrokken Mijn raad: drink in godsnaam, en lach eens"…

wereld vol zonneschijn Als dekens van sneeuw zijn de wolken die de aarde bedekken Als tekens vol rafelige gaten en diffuse goudkleurige rivieren Wondere wereld…

dromerig schemeren woorden door de diffuse hersenpan over emoties waarvoor we nauwelijks begrippen hebben gevoelens die gevangen zitten in de rationaliteit vang je ze dan klinkt het alsof je ze in een kooitje zet sticker je label er maar lekker op het gevoel is allang weer naar een volgende client.…

We willen openbaringen in een zuivere speeltijd, het licht is het verlangen naar een nachtelijke bruid die mij opslokt.…

diffuus word ik belicht deze morgen de zon wil mij verrijken vraagt mij naar buiten te kijken stof en vette vingers hinderen het zicht het is goed zo om alles zuiver te zien kan men beter naar binnen zijn gericht bovendien verleidt de zon; aan de andere kant van mijn venster toont celcius een ander land…

In gans verduisterd woud droomde ik van sterren… en een maanlicht pad, naar lichte verten voerend, zag ik mijn geest. Heb ik niet altijd op uw komst vertrouwd? Mijn hart kent u, gij kent mijns harten schat, en samen gaan wij verder, onbevreesd.…

ik zag je lichter worden intenser stralen alsof jij nieuwe energieën in jezelf had ontdekt je ogen leken te verdwalen in de nieuwe horizonnen die zich openden op een vroeger wat diffuse plek de magie in je lach reikte aan de mystiek in nieuwe sferen die meer bij het universum pasten dan bij de oude aarde van weleer…

In Licht is Waarheid. In Waarheid is Wijsheid. In Wijsheid is Licht.…

Zien je gesloten ogen licht Geluiden klinken harder Vormen het schrille tegenwicht Het moment van niet ademen Is maar even, maar duurt een eeuw Als je van je bron wordt afgesneden Begint je leven met een schreeuw…

Achter jouw raadsels is vluchten simpelweg onmogelijk de deuren van jouw huis zijn diffuus en laten je lijden in alles waar jij voor staat gedrogeerd door het snelle kloppen van de tijd spin je jouw jas op de klos van het leven en ben je slechts diegene die ik ken ontvangen heb je reeds en ergens aan de kim schittert toch het voorbije…

Niet qua gewicht maar door gebrekkig talenteren Ma is toen voor een ietwat lager bod gezwicht: Mien danst als huppelkutje met drie struise veren In een diffuus verlichte kroeg op de Zeedijk Veel op de bar, meest aan de paal, steeds goed te kijk…

Het weten sluist bewust de dood de achterkamer binnen waar de nacht is blijven steken achter half gesloten gordijnen geen Godgevreesd vermogen maar een zekerheid dát nog leeft frêle en diffuse woorden lossen op waar niemandsland grenst aan de kloof waar de ziel zijn eigen wegen kent en aan tafel grimast de grimeur…

ik heb je contouren zien bewegen in diffuse achtergrond je stem deelde muziek niet iets specifieks maar wel met leading beats toch trok de voorgrond jou met magische kracht je profileerde steeds meer de power die jij van nature in je had voor het voetlicht zo de zaal beheersen met ogen woord en hand stilte dwingen met een vocaal…